In mijn relaas van gisteren vergat ik te vertellen over de weerbarstigheid van Elena.
Na het bekijken van dat Mickey Mouse-filmpje, ging haar papa haar klaarmaken voor de nacht. Ineens hoorde ik haar huilen en daarna heel luid roepen: ‘Oma, oma!’. Ik aarzelde even, ging dan toch maar een kijkje nemen… En kon mijn glimlach moeilijk bedwingen. Elena weigerde zich een pyjama aan te laten trekken. En riep naar mij: ‘Ik niet naar bed, ik wakker!’
Ze begint inderdaad steeds meer zichzelf met het voornaamwoord “ik” aan te wijzen (‘Ik weet het ook niet’, heeft ze heel vaak gezegd gisteren).
Behalve even zeggen: ‘Jawel, Elena, het is echt bedtijd’ (of iets dergelijks) ben ik daar uiteraard niet tussengekomen!
Net voor ik de slaapkamer verliet, deed haar papa wat ik stilletjes had gehoopt dat hij zou doen. Hij vroeg haar: ‘Sta je liever even in de hoek?’
En, echt waar, Elena antwoordde: ‘Ja!’. Dus ging ze voor een poosje in de hoek van haar kamer staan en… ik herkende mezelf op jonge leeftijd. Het enige verschil is dat papa’s en mama’s nu niet meer slaan. Ikzelf was destijds altijd bang dat het niet zou blijven bij koppen en mokken in die hoek. Maar kwaad dat ik was op mijn ouders op zulke momenten!
Uiteraard gaan die kinderherinneringen van mij terug op een oudere leeftijd dan Elena nu heeft. Maar ze gaan wel terug naar lang voor we naar Kongo vertrokken, en toen was ik amper 4 jaar en half.
Vanuit haar hoekje in de slaapkamer riep Elena enkele keren op mij, en ik moest me weer bedwingen om daar niet op in te gaan, maar ik meende precies te voelen wat zij voelde (eerlijk gezegd, ik vind het soms heel moeilijk mezelf als een volwassene te gedragen, vaak heb ik zelfs het gevoel dat ik nu, sinds ik “groot” ben, toneel speel): “grote mensen hebben het voor het zeggen, maar waarom toch?” En, heel belangrijk: “deze keer heb ik me niet laten doen: ik heb gekozen voor de hoek, anders had ik weer moeten doen wat ze mij zeiden te doen”.
Zij was het zelf die op de duur haar papa riep. En “vrede” met hem sloot. Voor het naar bed gaan moest ik wel zorgen. En vlak voor het “vertellen” uit het “Boek papa mama”, was ze nog aan het nasnikken! Wat herken ik dat allemaal!
En (gelukkig lees je dit pas over een tiental jaren, lieve Elena), wat was ik fier op onze opstandige kleindochter! Met zulk karakter zal ze zich niet zo heel gauw laten indoctrineren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten