Feest

We waren vandaag uitgenodigd op het etentje (eigenlijk is dat verkleinwoord niet correct, want het was een heus diner) ter gelegenheid van de 65ste verjaardag van Maria, de schoonmoeder van onze dochter.

In hun stijlvolle tuin dronken we champagne en kregen we gezonde hapjes bij de vleet: een soepje, sint-jakobsschelpen,  asperges, enzovoort.  Roger hoefde dus niet te zondigen! Het “etentje” zelf (in hun grote living) bestond uit zeebaars met Zuiderse groenten, lamskroon met weer veel groenten, krieltjes en een rozemarijn-honigsaus, met telkens de aangepaste en heel lekkere wijnen. Alleen bij het dessert heeft Roger een inbreuk gedaan op zijn dieet: een assortiment van lekkernijen op basis van chocolade. Niet zozeer die chocolade was niet goed voor hem, wel de ijsbollen en al die zoetigheden. Maar al bij al viel het voor hem dus enorm mee.

Hoewel we met meer dan 40 mensen waren (wat een grote living!), was de sfeer heel gemoedelijk. Roger en ik zaten aan dezelfde tafel als onze dochter, schoonzoon, zijn zus, haar kinderen en echtgenoot, en die zijn ouders. Met wie ik heel veel gepraat heb… In het Frans, want het zijn Walen (ze kenden wel een beetje Nederlands). Het viel me weer op hoeveel die mensen mij vertelden. Jammer dat ik tegenwoordig zo weinig tijd heb: ik mag natuurlijk niet voortvertellen wat de mensen mij allemaal toevertrouwen, maar ik zou de gegevens heel graag verwerken in een roman. Of ik nog ooit een boek zal uitgeven is echter wel dé vraag, maar daar kom ik later wel eens op terug.

Uiteraard waren Elena en Matthias ook aanwezig (en Elena zat soms zelfs aan tafel). Ik heb opgemerkt dat Elena tegenwoordig inderdaad heel jaloers wordt als haar mama met Matthias bezig is. Ze probeert dan alle aandacht van haar moeder op te eisen. Af en toe kon ik haar afleiden, maar “mama” bleek toch veel meer belang te hebben. ‘Lieve mama’, zeurt Elena dan zelfs, als ze niet aan het huilen gaat!

Toen ik dat hoorde, van die “lieve mama”, dacht ik terug aan iets wat we vorige maandag meemaakten. Een detail dat ik die dag vergat te noteren. Nadat ze mij haar sleutel had overhandigd (omdat ik de mijne was vergeten), fietste onze dochter verder naar de school waar ze lesgeeft.  Elena en ik wuifden naar haar, en ik zei heel spontaan: ‘Daag, mooie mama!’. ‘Ja, mooie mama’, antwoordde Elena. Toen vroeg Roger haar: ‘Is oma ook mooi?’ En Elena, heel vastberaden: ‘Nee!’

Maar kom, al vindt ze mij niet mooi, ik weet dat ze me lief vindt, en dat bleek Matthias ook te doen: hij offreerde me weer menige glimlach vandaag (maar niet aan mij alleen! ).

Na het dessert en de koffie bleven de uitstekende wijnen vandaag rijkelijk vloeien en daar kon Roger jammer genoeg niet van genieten (hij moest immers nog met mij naar huis rijden). En… de schoonouders van onze dochter en wij hebben afgesproken dat we elkaar deze zomer echt proberen te ontmoeten in Spanje.