Het heeft de hele dag gestortregend. Deze keer sijpelde er water binnen boven een raam in de keuken (vraag me geen technische details: hoewel ik vaak technische teksten vertaal en er veel van leer, kan ik echt niet uitleggen hoe het komt dat de regen via het Veluxraam op de kamer van Zeger, vlak boven de keuken, binnendringt, daar slechts een kleine plas veroorzaakt en niets beschadigt, maar wel via de muur vlak boven ons keukenraam binnen sijpelt en daar veel meer schade aanricht aan het raamkozijn).
‘Zolang het regent kan ik er niets aan doen’, zei Roger en het bleef inderdaad maar stortregenen. Met toch een heel korte onderbreking rond 17 uur. Toen zat ik midden in een (weer boeiende) vertaling die ik wel bereid was te onderbreken om met Roger, al was het maar rond het dorp, te wandelen. Eerst wilde ik echter de zin, waar ik mee bezig was, afmaken. En echt, tegen dan, dus een minuut of zo later, begon de stortregen opnieuw.
Geen wandeling dus vandaag. Roger heeft echter wel wat beweging gekregen. Hij heeft me onder andere geholpen de badkamer schoon te maken (de rest van het huis is daar ook aan toe, maar daar heb ik nog geen tijd voor gevonden), hij is verschillende keren gaan kijken of er echt geen schade was in Zegers kamer; hij heeft de vaatwasser gevuld na het avondeten en hij heeft ook een beetje hout staan (oei, staan is wel niet bewegen!
Na ons avondmaal en een uurtje lectuur heb ik voortgewerkt aan die vertaling (morgen nog even nalezen) en ik heb daarna de avond beëindigd met een aflevering van Star Trek.
O ja, uiteraard pauzeer ik ongeveer om de twee uur als ik aan het vertalen ben. Vandaag heb ik van een van die pauzes gebruik gemaakt om even met Nany te bellen; tijdens een volgende pauze las ik onder andere dit. Dat ontslaat me van wat ik mezelf verplichtte ooit te schrijven over dat fenomeen, want ik denk daar ongeveer hetzelfde over.
Een laatste pauze werd besteed aan koken. Ik doe dat heel graag maar toch voelde ik deze avond de karweiverdeling aan als onrechtvaardig. Waarom wordt er van mij, als werkend lid van onze kleine gemeenschap (oké, we zijn maar met zijn tweeën maar toch blijft het een gemeenschap, of niet?), verwacht dat ik mijn (betalend) werk staak om te koken?
Uiteraard zei ik dat ook tegen Roger die meteen bereid was een handje toe te steken. Helaas wist ikzelf dan weer niet meer waarmee hij me kon helpen bij het bereiden van onze heel eenvoudige maaltijd (groentesoep, een paar in olijfolie gebakken aardappelen, tomaten met feta, basilicum en een dressing op basis van notenolie, en een biefstukje).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten