Dat was hij, en toen ze aankwamen, konden Elena en Matthias bijna niet wachten om naar de bibliotheek te lopen tot hun zusje uit haar stoeltje was gehaald.
Het werd weer eens een mooie verrassing en voor de zoveelste keer merkte ik op dat de cadeau's niet echt duur hoeven te zijn. Eva begon "handjes te draaien" bij het horen van het melodietje van een van haar nieuwe muziekspelletjes, Elena begon eerder te spelen met de pop dan met de bestelde koets van Playmobil, Matthias greep eerst naar zijn sinterklaasstaf en pas later naar de kraan die hij besteld had.
 |
| Foto's Roger |
Tot lang nadat hun ouders vertrokken waren, bleven ze cadeautjes ontdekken. En spelen én snoepen, uiteraard.
😅
Na haar fruitpapje bleek Eva ineens heel moe: ze wreef in haar ogen, wilde op mijn schoot zitten waar ze eerst naar een verhaaltje luisterde dat ik voor de drie kindjes las uit een van de vele boeken die Sinterklaas heeft gebracht, maar daarna viel ze half in slaap.
We besloten haar naar bed te brengen.
Eva liet zich gewillig in bed leggen, maar zodra Roger en ik de kamer verlieten (Elena en Matthias, die mee naar boven waren gekomen, waren iets voor ons terug naar beneden gegaan) begon ze heel hard te huilen.
Miste ze haar slaapzak? Was de kamer te vreemd voor haar?
We besloten vijf minuten te wachten (en wat duren die vijf minuten lang als een baby zo hartverscheurend huilt! Ik overwoog zelfs om tegen volgende logeerpartij aan onze dochter en Elena te vragen of we het "muziekuiltje" van deze laatste krijgen zodat Eva in het vervolg zichzelf in slaap kan sussen door te trekken aan het koordje).
Uiteindelijk huilde Eva nog geen drie minuten!😇
Rond 17 uur begon ik te koken (tomatensoep met balletjes, gevolgd door wortelpuree en worst). Elena en Matthias waren ondertussen druk aan het spelen en ontdekten nog steeds nieuwe (niet dure) presentjes van de Sint.
Vlak voor het avondeten haalden we een lachende Eva naar beneden. Ze zat fier mee aan tafel en at heel veel van de wortelpuree. Elena en Matthias aten ook heel goed en kregen daarna een ijsje.
De kindjes speelden nog een hele tijd, ik las voor uit twee van de nieuwe boekjes, en daarna gingen Elena en Matthias slapen. Ik bracht ze naar de badkamer en naar hun slaapkamer. En daar stond opeens Roger met een wenende Eva naast ons. Miste ze haar broer en zus? Of was ze zelf heel moe? Of had ze dorst of honger? Ze kan het jammer genoeg nog niet zeggen.
Na een laatste kort verhaal, en nadat ik Elena en Matthias een kusje had gegeven, verschoonde ik Eva en maakte voor haar een flesje klaar.
Ze dronk het bijna volledig op en viel daarna weer half in slaap in mijn armen. Na een kwartiertje besloten we haar naar bed te brengen... Maar daar werd ze weer wakker en huilde ze weer even. We waren bang dat ze Elena en Matthias, die al sliepen (in dezelfde kamer), wakker zou maken maar na nog geen twee seconden viel onze kleine meid in slaap, met haar fopspeen tussen haar lippen en haar knuffel tegen zich aangedrukt.
Roger en ik hebben snel een beetje opgeruimd, ik heb één dringende mail beantwoord (en al de andere niet, sorry hoor, vrienden), en ineens was ik doodmoe: wat ik nog niet heb verteld, is dat ik ettelijke keren kleine "spullen" uit Eva's mond heb moeten halen. Je kunt echt je aandacht geen minuut (wat zeg ik? geen seconde) laten verslappen.😅
Stel je voor dat Eva zou stikken in iets dat ze in haar mond steekt!
O ja, Elena hing mij deze avond een mooie zelfgemaakte halssnoer om de hals: cadeautje! Maar ik vraag me af: cadeautje voor dit weekend of voorgoed?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten