Vergeten Bleret en Boudewijn Knevels

We wilden vandaag nog eens wandelen in een natuurreservaat in de buurt van Borgworm, dat we heel lang geleden hadden ontdekt. Helaas, nu mocht (en kon) je er niet meer in.

Dus reden we naar het nabije dorpje Bleret waar we een poosje rondliepen. Beetje rommelig dorp maar mij stond het wel aan, vooral de kerk, de immense boerderijen en het kasteeltje.
Eigenaardig genoeg hadden we vaag de indruk dat we daar al waren geweest. Deze avond zocht ik het op: dat klopt. Meer dan twee jaar geleden en heel kort: dat verklaart waarschijnlijk waarom ik het was vergeten.

Wandeling in Bleret (foto's Roger)

Net toen we onze auto weer wilden instappen, kwamen we vlak bij de kerk een oude man tegen. We geraakten in gesprek en hij stelde ons voor de kerk, waarvan hij de sleutel bij zich had, te bezoeken.

Mooi kerkje, ook binnenin, gebouwd op de plaats van een middeleeuws nog veel kleiner kerkje waarvan sommige attributen hergebruikt werden in de huidige kerk.

Foto's Roger

Onze "gids" (even oud als mijn vader zaliger nu zou zijn geweest en opvallend fit voor zijn leeftijd) vertelde ons allerlei anekdotes over de kerk en het dorp.

De kruisweg is geschilderd op metaal

Deze kerststal heeft onze "gids" zelf gemaakt, vertelde hij ons

En hier, vertelde hij ons, liggen de bewoners van het kasteeltje, slachtoffers van een familiedrama (foto's Roger)

Deze avond kregen we even bezoek van Boudewijn Knevels. Met het jongste nummer van Oostland en een intrigerend boekje van Leopold Laarmans, dat de auteur blijkbaar aan alle KVLS-leden offreert: "... de laatste drie maanden".

Bij een glaasje Spaanse witte wijn praatten we over Boudewijns laatste manuscript, over nieuwtjes van de KVLS maar ook over het oud worden. Roger herinnerde zich dat zijn grootvader, geboren op dezelfde datum als hij, op net geen 73 jaar overleed en ineens vroeg ik me voor de zoveelste keer af wat ik zou doen zonder Roger (hij wordt 73 op 15 januari 2017).

Boudewijn, Roger en ik besloten, zoals zo vaak, dat we daar even niet moesten aan denken.

Maar ik blijf er wel aan denken (gelukkig voor mij geloof ik nog steeds niet dat er niets meer is na de lichamelijke dood - en daarvoor bedank ik de "zielen" waar ik die "wetenschap" aan te danken heb).