En er werd gegeten en... gemorst. Nadat Elena een deel van haar cola over de tafel had verspild bij het inschenken van haar glas, zij, Matthias en Eva een deel van hun ijsje op de vloer hadden laten vallen, ze hadden gemorst op hun kleren, zei ik: 'Het is duidelijk: wij heten de familie "Knoeiers"!'
Dat vonden de kindjes ongelooflijk grappig.
We kochten nog twee afsluitbare bekers voor Eva: eentje voor thuis en eentje voor hier (en de kindjes - Elena en Matthias hebben hier dezelfde sinds hun geboorte - wilden die mee naar bed nemen voor als ze 's nachts dorst krijgen) en daarna reden we naar huis.
Daar werd er volop gespeeld (met de nodige ruzies, uiteraard: als een kind een nieuwe spelletje begint, willen de twee anderen hetzelfde doen, ook al waren ze vlak daarvoor bijvoorbeeld met autootjes aan het spelen. Vandaag ging het vooral over "strijken". Vermits er maar één speelgoedstrijkijzer is, en slechts twee strijkplanken, is er heel wat ruzie ontstaan over dat éne strijkijzer)!
Dan volgde het vieruurtje (na een lang dutje van Eva). Fruit, een koekje en drinken. Natuurlijk wilden ze alle drie opnieuw uit zo'n afgesloten beker drinken (die op hun leeftijd dus eigenlijk alleen bedoeld is voor 's nachts)... Elena deed haar beker open en morste water op tafel en op de vloer. Ondertussen had Matthias een sojavanillepudding gevraagd en morste daar een deel van op tafel en had Eva haar lepel vol yoghurt op de grond laten vallen. 'De familie "Knoeiers" is weer bezig,' zei ik, en de kindjes weer lachen!
We speelden "Mens erger je niet" en weer werd er geweend en ontstonden er ruzies als iemand zijn pion weer naar het begin moest brengen. Op een zeker moment zei ik 'De volgende keer dat er iemand weent, berg ik het spel op'. Ze hielden zich een poosje sterk, al zag ik wel dat er traantjes klaarstonden telkens als Elena of Matthias hun pion teruggestuurd werd (Eva is al blij als ze haar pion mag verplaatsen). Bij de volgende huilpartij heb ik daadwerkelijk het spel opgeborgen, maar eigenlijk waren ze het beu: dat was duidelijk.
Nadat ik het geknoei in de keuken had opgeruimd, heb ik tomatensoep met balletjes klaargemaakt. Mathias wilde er geen, Elena wilde er wel, Eva ook maar lustte ze niet. Matthias at brood met salami, Eva wilde ook liever brood met salami maar at alleen de salami op, vroeg daarna brood met choco en daar at ze wel één boterham van op.
Na nog een poosje spelen wilden de kindjes naar een film kijken. Bij ons gaat dat dus niet meer op televisie: ze installeerden zich dus voor het computerscherm van Roger. Matthias leek weer honger te hebben: hij vroeg een appel. Eva wilde ook een appel; maar lustte hem niet. Matthias wilde daarna nog druiven eten. En ik maar over en weer naar de keuken lopen om de kindjes ter wille te zijn (en ook naar de badkamer op de verdieping, want geregeld moest ik mee naar boven - ik vermoed dat ze ons huis te "mysterieus" vinden om alleen naar boven te durven gaan - voor een dringend plasje of kakje)!
Ik word echt oud, het valt me op. Onze eigen drie kinderen heb ik grotendeels alleen opgevoed (in die tijd had een werkende man zo goed als geen tijd om aan zijn kinderen te besteden, behalve soms in het weekend; een onthaalmoeder was uit den boze, en een werkvrouw had ik ook niet, gezien ik toen toch "niet werkte"). Wel, ik ben toen, ondanks al het werk van een zogenaamd "niet werkende vrouw" zelden zo moe geweest als deze avond. Hoewel.. vertel ik hier wel de waarheid? Ik was immers als jonge moeder soms ook heel moe! Maar toch... volgens mijn herinneringen, niet zo snel als nu...
Eva en Matthias wilden al naar bed voor het einde van de film. Ik ging met hen mee, zorgde dat ze hun tanden poetsten enzovoort, terwijl Roger een oogje hield op Elena die de film uitkeek.
Net toen Matthias en Eva in bed kropen en ik hen had verteld uit welk boekje ik zou voorlezen, kwamen Roger en Elena eraan. Elena was boos: Matthias en Eva hadden op haar moeten wachten voor ze naar boven gingen. Weer moest ik dus in een ruzietje tussenkomen. Maar alles viel weer in de plooi en ik las voor nadat Elena had gezorgd voor haar avondtoilet... en Eva ondertussen had "voorgelezen" voor Matthias (een heel lief, schattig en grappig gezicht is dat!)
De kindjes vonden het verhaaltje heel grappig (het ging over een meisje dat nooit iets afmaakt) maar Elena werd weer slecht gezind toen bleek dat Eva niet in het babybed wilde slapen maar in het grote bed, tussen haar broer en zus: waar zou oma dan wel slapen? (vroeger sliep ik bij die logeerpartijen altijd tussen Elena en Matthias zodat ik paraat zou staan - of liggen in dit geval - als een van de twee wakker werd: je weet wel, ons "rare" huis in hun ogen). Ik stelde haar gerust: waar ik ook slaap, ik hoor ze wel wakker worden, dankzij de babyfoon (en een lichtere slaap als ik kindjes onder mijn hoede heb).
Nadat ik wat had opgeruimd, dacht ik maar aan één zaak: even mijn ogen sluiten en een dutje doen. Onmogelijk: de kindjes (hoorden we via de babyfoon) hebben nog langer dan een uur liggen rollebollen, babbelen, lachen en ruzie maken.
En dan werd het eindelijk rustig maar ik voelde me niet meer moe.
Roger vroeg me: 'Heb je gezien dat er weer een boek lag in onze brievenbus?'
Nee, dat wist ik helemaal niet!
Het is "Dorp van mijn jeugd" van Anna Nossin. Over ons dorp in de jaren 1900-1945. Ik weet echt niet wie ons dat boek schenkt (al heb ik een vermoeden). Maar het lijkt (ik heb wel even de tijd genomen om erin te bladeren) een boeiend relaas over ons dorp in die tijd. Het boek is uitgegeven in 2013, Anna Nossin is geboren in 1925. Ik weet niet of ze nog leeft?
Afijn, weer een boek dat mij intrigeert. Ik vraag me echt af wie ons dat geschonken heeft. Voorlopig blijft dat nog een mysterie!
 |
| Eigen foto's |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten