Of ik het dan zo erg vind dat ons kerstfeest in het water valt, vroeg iemand me vandaag in een mail.
Kijk, als kind hield ik heel veel van het kerstfeest, maar dat was toen we nog een religieus gebeuren vierden. Nachtmis, mooie gezangen, een lekker eenvoudig etentje na glühwein, samen met een groot deel van de familie (en in Matadi zelfs nog een korte toneelopvoering over het kerstgebeuren). En cadeautjes natuurlijk maar die zijn voor mij nooit het belangrijkste geweest. Het is zelfs zo dat, sinds we ons kerstetentje gebruiken in beperktere familiekring, ik heb kunnen bekomen dat de geschenken worden afgeschaft, behalve voor de kindjes.
Sinds de religieuze dimensie helemaal is verdwenen, beschouwde ik onze kerstavond nog enkel als een familiereünie. Zelfs voor kerstversiering hebben we hier altijd gepast (ik vermoed wel, achteraf gezien, dat onze kinderen dat niet zo leuk vonden).
Dus nee, ik vind het op zich niet erg dat we de kerstavond onder ons tweetjes moeten doorbrengen dit jaar: dat wordt een avond zoals een ander, met lekker eten maar zonder uitspattingen. Misschien een aperitief vooraf, al vermoed ik dat we zelfs dat niet nodig zullen vinden.
Wat ik wel ga missen, is een van onze weinige jaarlijkse bijeenkomsten met de kinderen en kleinkinderen. Maar... langs de andere kant, die hoeven niet per se op die datum door te gaan. We kunnen even goed wat later, als de coronacrisis eindelijk voorbij zal zijn, op eender welke dag, afspreken.
Dus nee: op zich vind ik het niet erg. Ik heb echt geen feest of drukte nodig om me goed te voelen of "te voelen dat ik leef" zoals veel van mijn kennissen het verwoorden, vaak zelfs integendeel. Ik ga wel de kinderen en kindjes missen op kerstavond, maar dat berust louter op traditie (ik denk dat kindjes zoiets wel nodig hebben) maar dat gemis zullen we hopelijk zo snel mogelijk kunnen goedmaken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten