Rijden in het donker

Nadat ik vandaag nog een twintigtal items had geïnventariseerd, enkele dagboekbladzijden had overgetikt en voor ik aan het avondeten zou beginnen, besloot ik Roger te vergezellen die bier wilde kopen en daarna nog wat rondrijden in de streek. 

Dat was aan het einde van de middag en de herfstzon stond laag aan de horizon. Die laagstaande zon verblindde ons  soms letterlijk en dat leek me veel gevaarlijker voor het verkeer dan de duisternis die kort daarna begon in te vallen. 

We spraken erover en Roger gaf toe dat hij vooral bij slecht weer of in heel schaars verlichte omgevingen opziet tegen rijden (of parkeren) in het donker. 

Het probleem is natuurlijk dat we vrij vaak in schaars verlichte omgevingen komen en dat winteromstandigheden vaak helemaal niet ideaal zijn!

Naar schoonzus L.

Gisteren kreeg Roger een telefoontje van de voorzitter van de bond van vroegere bedienden van Axa. Terloops had Roger hem verteld dat hij niet zoals gebruikelijk een ruiker had gekregen voor zijn 80 jaar  en deze ochtend worden we wakker gebeld met een prachtige ruiker vanwege Axa! 

 

Daarna onze brunch en wat opruimwerk en, net toen ik wilde beginnen even verder te werken aan die inventarisatie, besliste Roger iets vroeger dan voorzien naar het Leuvense te vertrekken. We zouden immers schoonzus L. bezoeken en Roger wilde graag nog voor de duisternis terug thuis zijn.

Met schoonzus wisselden we nieuwtjes uit in de cafetaria waar net een schoenenverkoop plaatsvond. Er was dus veel in-en uitgeloop en veel te bekijken. L. drinkt daar meestal een wit wijntje, Roger en ik koffie en thee (Roger drinkt niet gauw meer alcohol als hij nog moet rijden). Deze keer hadden we echt zin in eens wat anders en we probeerden een alcoholvrij bier... dat eigenaardig genoeg meeviel.

Vandaag kwam L. dus helemaal niet te laat voor het avondeten en vertrokken wij goed op tijd terug naar Haspengouw. Helaas, we kwamen in een monsterfile terecht, verloren zo heel veel tijd en werden dus toch verrast door de duisternis (Roger leek er wel geen last van te ondervinden).

Toen we eindelijk thuiskwamen was het hoog tijd om aan het avondeten te beginnen. Na het afruimen en het afwassen, nog snel een paar mails beantwoord... en nu voel ik me te moe om nog wat dan ook te doen: verder inventariseren is voor morgen.

Verloren tijd

We waren voor deze avond uitgenodigd op enkele lezingen van Erfgoed Haspengouw. Ik heb getwijfeld of we wel zouden gaan, want volgens mij zei de mail met uitleg over de inhoud voldoende en zouden  de lezingen zelf slechts "tijdvulling aan de hand van voorbeelden" zijn. 

Het ging immers over dit:

• Bram Dierckx, voorzitter Erfgoed Balen. Erfgoed Balen heeft naast een archief- en documentatiecentrum ook een bloeiende vrijwilligerswerking met talrijke actieve werkgroepen (archiveren, gidsen, paleografie digitaliseren, genealogie, evenementen, schrijvers ), steunende leden en fans. De kracht van de vrijwilligers schuilt in de diversiteit van afkomst, achtergrond en leeftijd. Dit leidt in Balen tot een unieke synergie in heel wat mooie projecten.
• Patrick Anthoni, voorzitter Heemkundige Kring Scilla, vertelt hoe zijn kring heemkunde en de geschiedenis van Schilde bij een breder publiek bekend maakt. Scilla doet niet alleen de ‘klassieke’ activiteiten met lezingen, heemkundig onderzoek maar heeft ook al jarenlange traditie in samenwerking met andere verenigingen voor wandelingen en fietstochten, de jaarlijkse sprookjeswandeling en scilluminata (avondwandeling met lichtschouwspel op unieke locaties en verhalen)
• Armand Put, Soennes & Swaerdes neemt ons mee in het traject dat in Zutendaal gevolgd werd van heemkring naar eigentijdse erfgoedbeweging. Een transitie die loont en veel in beweging zet. Het coördinatieteam bewaakt de horizontale structuur met vrijblijvende engagementen voor medewerking aan activiteiten of publicaties waardoor steeds nieuwe mensen hun weg vinden naar Soennes & Swaerdes.
• Daphné Maes, Histories, is expert in vormingen rond vrijwilligersbeleid en engagementen binnen een vereniging. Ze deelt graag haar inzichten en schetst het theoretisch kader voor de boeiende praktijkvoorbeelden die deze avond aan bod komen.

Roger en andere leden van Heemkunde Groot Heers leken echter zoveel zin te hebben om er naartoe te gaan dat ik toch ook maar ging.

De aangeboden broodjes waren lekker en we hebben gezellig gepraat met heemkundeleden Ludo, Michel en Georges (al had Ludo veel verdriet, want zijn hond was vorige nacht overleden). 

Maar dan kwamen de lezingen. 

Ongelooflijk langdradig! Enkel de uitleg van Patrick Anthoni was een beetje "to the point" (en ik zeg dat echt niet omdat het over Schilde gaat - 's Gravenwezel, waar ik nog heb gewoond en waar mijn ouders rusten, is immers een deelgemeente van Schilde), voor de rest, vonden we alle vijf, was het puur tijdverlies!

Jammer, want ik had zoveel andere, boeiender zaken kunnen doen deze avond!

Converseren met chat GPT

Deze avond laat bedacht ik dat ik eigenlijk gewoon eens aan "chat gpt" zelf de vraag kon stellen die ik me onlangs stelde. Kijk eens wat ik als antwoord kreeg:

"Dat is een goede vraag! Op dit moment kunnen we al verschillende huishoudelijke taken deels automatiseren met behulp van technologie, zoals robotstofzuigers, slimme wasmachines en vaatwassers, maar de meer complexe en tijdrovende taken – zoals opruimen, stoffen en afwassen – blijven vooralsnog een uitdaging voor de kunstmatige intelligentie.

Er wordt echter volop gewerkt aan robots en AI-systemen die in de toekomst dit soort huishoudelijke taken kunnen overnemen. Robotica en AI zijn steeds geavanceerder geworden, met robots die steeds beter kunnen navigeren, objecten herkennen en manipuleren, en zelfs schoonmaken. Denk bijvoorbeeld aan de ontwikkeling van robotarmen die kunnen afwassen of opruimen, of AI die het huis kan scannen en vervolgens zelfstandig de meest efficiënte manier van opruimen kan bepalen.

Desondanks is de technologie nog niet zover dat ze deze taken met dezelfde vaardigheid en efficiëntie als een mens kan uitvoeren, zeker als het om lastige situaties gaat (denk aan het opruimen van rommel of het afstoffen van moeilijk bereikbare plekken). Het zal waarschijnlijk nog een aantal jaren duren voordat we volledig autonome robots hebben die al het huishoudelijke werk kunnen overnemen – en misschien zelfs langer voordat ze de creativiteit en flexibiliteit van mensen kunnen nabootsen in zulke taken.

Dus, wie weet, over een paar jaar kunnen we met een gerust hart onze robotvrienden aan het werk zetten om die vervelende klusjes voor ons te doen. Tot die tijd moeten we het misschien zelf nog even doen! 😉"

Interessant antwoord maar ik vrees, gezien de rommel hier, dat ik nog lang zelf zal moeten opruimen, stoffen, afruimen en zo! 😒

Verjaardag en inventarisatie

Vandaag wordt dochterlief al 45 jaar! Natuurlijk hebben we haar van harte gefeliciteerd en heb ik haar tussendoor even gebeld… Maar plotseling kreeg ik een gevoel van heimwee naar de tijd dat de kinderen nog niet helemaal hun eigen leven leidden. Naar de tijd waarin ze voor dit soort gelegenheden zeker "thuis" zouden zijn geweest, hier bij ons.

Als ik eerlijk ben, denk ik niet dat die heimwee echt zo plotseling kwam. Ik was immers nog bezig met het overtypen van oude dagboeken, waarin ik las over onze eenvoudige, maar waardevolle verjaardagsfeestjes van vroeger.

Maar ja, de kinderen zijn nu volwassen en hebben hun eigen leven opgebouwd. En ik probeer bewust niet te vaak hun tijd op te eisen (al weten ze dat ze altijd welkom zijn). Ik besef maar al te goed dat ze hun vrije tijd ook moeten delen met vrienden, partners, kinderen, schoonfamilie en – het allerbelangrijkste – tijd voor zichzelf overhouden. Dat heet loslaten, en eerlijk gezegd, dat heb ik destijds niet gemakkelijk gevonden.

Ja, ik geef het toe, ik was een beetje een kloek! 😀 Maar dat betekent niet dat ik me verveel nu de kinderen het nest uit zijn. Vandaag bijvoorbeeld ben ik begonnen aan een nieuwe opdracht van heemkundelid Georges: het inventariseren van honderden huwelijksaankondigingen (meestal van edellieden). Boeiend werk!

Huishouden en AI

Ik heb ooit besloten dat ik op zondag geen slavenwerk meer verricht. Maar wat is dat, slavenwerk, vroegen Roger en ik ons gisterenavond af. Ik wist dat er moest gewassen worden en wilde dat eigenlijk uitstellen tot morgen maar Roger wees mij erop dat niet ik maar wel de machine voor de was zou zorgen. 

Uiteraard had hij gelijk en dus liet ik vandaag onze wasmachine draaien terwijl ik de tekst van Michel M. verder nalas (dat vind ik immers helemaal geen slavenwerk). 

De proper gewassen kleren te drogen hangen moest ik echter wel zelf doen en dat vind ik dan weer slavenwerk. Het enige voordeel van huishoudwerk is volgens mij dat je ondertussen rustig kunt nadenken (maar jammer genoeg meestal geen tijd vindt om daarna op te schrijven wat het resultaat was van dat nadenken). 

Maar nu neem ik daar heel bewust wel even de tijd voor. Ik herinnerde me dus tijdens die huishoudtaak een telefoongesprek met Hendrik gisteren. Waarin we vaststelden dat het werk dat ik met zoveel plezier aan het verrichten was (namelijk die tekst nalezen) op enkele seconden gedaan zou worden door chat GPT. Ik had zelfs de proef op de som genomen en inderdaad: die AI verbeterde en redigeerde op enkele seconden, en met bijna precies hetzelfde resultaat als wat ik ervan had gemaakt, een stukje tekst waaraan ik een klein kwartier had besteed. Het enige wat die AI niet deed (ook niet toen ik het expliciet vroeg - want ik was al aan het bedenken dat ik jammer genoeg misschien Michel moest aanraden Chat GPT "aan te werven" als redacteur) was, zoals Michel me gevraagd had, precies aanduiden wat er was veranderd, verwijderd, aangepast, aangevuld, verbeterd, enzovoort. 

'Ach, zulke details kan AI binnenkort ook wel aan,' "troostte" Hendrik me. In feite is dat niet echt een troost voor mij want, zoals ik hem vroeg: 'En wanneer zal het zo ver zijn dat we niet meer zelf moeten opruimen, afruimen, stoffen, was te drogen hangen, enzovoort?'. Want voorlopig lijkt die artificiële intelligentie enkel het werk dat ik wel graag doe over te nemen! 😒

Luilekkere dag

Veel koude wind en regen vandaag maar we bleven grotendeels binnen. 

Lectuur (onder andere de tekst van Michel M. beginnen nalezen en wat is de wereld weer klein: zijn voorouders zouden in dezelfde gebouwen gewoond hebben als later mijn voorouders Renwa!),vroegere dagboeken verder overgetypt en nog verder "De Andere Krant", gekregen van Liliane, gelezen.  Er staan heel interessante artikels in, die ik niet vind in andere kranten (ik besef ineens dat ik hier een eigenaardige woordspeling maak 😀) maar vandaag ontdekte ik dat je enkele van die artikels ook online kunt lezen, zoals hier.

Zelfs koken hoefde niet: we aten deze avond eindelijk die zalm! 

Een beetje feest na de ontgoocheling

Het was vandaag koud, regenachtig en winderig, heel onaangenaam weer dus! De vele kaartjes, telefoontjes en berichtjes die ik kreeg ter gelegenheid van mijn verjaardag, troostten me gelukkig wel. En deze avond zouden we op restaurant eten, daar keek ik ook een beetje naar uit (slechts "een beetje", want, zoals ik zei tegen Roger, op restaurant gaan is niet meer hetzelfde als vroeger, vermits wijn zo goed als uit den boze is, zeker voor de bestuurder, en ik tegenwoordig gespeend blijf van het sigaretje met nog een glaasje wijn na het eten waar ik vroeger zo kon van genieten).

Van Matadi-vriend Lieven P. kreeg ik een heel merkwaardig cadeau gemaild: een beknopte Kikongo-spraakkunst en -woordenschat die hij geërfd had van zijn ouders. Dat deed me uiteraard heel veel plezier (en weer merkte ik op hoe ingewikkeld die taal is vergeleken met onze talen. Een vraag die ik me trouwens al heel lang stel zonder er een antwoord op te vinden, is "waarom de meeste talen evolueren van ingewikkeld naar eenvoudiger"). 

Toen we tussen twee regenbuien door besloten even naar de "Action" te rijden en daarna te gaan eten, keek ik eerst even onze proviand na. En ik merkte dat het gehakt dat ik overmorgen (voor morgen heb ik immers nog die zalm die we niet op kregen eergisteren) wilde klaarmaken, vandaag moest opgegeten worden. 

Dus veranderde ik op slag onze plannen. Ik heb een ovenschotel van witte kool met gekruid gehakt en daarbij een citroensausje klaargemaakt en ons restaurantbezoek viel daardoor uiteraard in het water (wat me toch een beetje ontgoochelde). Net op dat moment belde vriendin Liliane aan, met een fles witte wijn (geschenk vanwege B., zei ze me). 

De wijn bleek uitstekend te zijn en wonderwel te passen bij mijn ovengerecht. Daardoor werd het deze avond toch nog een beetje feest (en kon ik ons avondmaal beëindigen met nog een glas wijn en enkele trekjes aan mijn e-sigaret)!

Gezellige koude dag

Het heeft vorige nacht gevroren en gesneeuwd. Tot groot plezier van Matthias (die we samen met Eva op weg van school naar huis oppikten deze middag - de wegen waren gelukkig sneeuwvrij). Eva leek de sneeuw minder prettig te vinden en bleef dus niet zoals haar broer in de besneeuwde tuin spelen. Net zoals ik verkiest ze de zon, vertelde ze me. 

Ze begon integendeel meteen een tekening te maken voor mijn verjaardag (morgen word ik immers 75 jaar: heel oud al, vond Elena die een beetje later ook thuiskwam).

Matthias kwam na een poosje ook binnen en bij wat fruit en een koekje maakte hij ook een tekening voor mij.

Later zorgden hun ouders voor een lekker aperitiefje gevolgd door een van mijn lievelingsgerechten (kip, sla en gebakken aardappeltjes). En daarbij heel lekkere wijn. Vandaar dus dat we vandaag niet onze zalm voorzien voor gisteren konden opeten! 😀

Zeger kon er deze avond jammer genoeg niet bij zijn maar wij hebben nog vrij lang gezellig gebabbeld, herinneringen opgehaald (onder andere aan onze oude vriend ridder Gaëtan v.L. zaliger, overleden toen dochterlief ongeveer 4 jaar was maar die ze zich nog vaag herinnerde) en dochterlief toonde me een prachtig vest dat ze voor mij aan het maken is (maar dat waarschijnlijk pas begin december zal af zijn).

Toen we terug naar huis reden, vroor het opnieuw! Het wordt winter en daar hou ik niet van. Gelukkig kreeg ik van heemkundelid Michel M. interessant naleeswerk toegestuurd, een boeiende winterbezigheid (waar ik overmorgen zal aan beginnen). 

Luxeprobleem

Na enkele boodschappen (in verband met de eindejaarsfeesten) was het vandaag nog eens tijd om B. te ontvangen. Weer was het halfuurtje "bijles" ontzettend snel voorbij en had ik de indruk slechts als klankbord te moeten fungeren (hoewel, deze keer heb ik toch een paar zaken mogen uitleggen die B. niet meteen zelf begreep 😀)!  

Na nog een babbeltje met zijn "bomma" Liliane die voor mij weer enkele nummers van "De andere krant" bijhad (dat is lectuur voor straks), zorgde ik voor ons avondmaal: zalm met spruitjes in de oven. In de plaats van soep had ik als voorgerecht een kliekje van gisteren voorzien: gemengde sla (verschillende slasoorten met tomaten, uitjes, bieslook, peterselie) in een vinaigrette van olijfolie en sherryazijn, met gerookte forel. En... na dat voorgerecht bleken we geen honger meer te hebben! 

Normaal gezien is dat niet erg, want dan schuift de zalm gewoon op naar de volgende dag. Alleen hebben we voor morgen en overmorgen iets anders op ons menu staan, iets dat we niet zomaar kunnen "opschuiven"! Het is een luxeprobleem, ik weet het.

O ja, het toeval (?) heeft vandaag nog voor iets heel prettigs gezorgd. Kijk maar naar de laatste reacties op deze post.

Leven we in een computersimulatie?

Samen met de kinderen stelden we ons al lang de vraag maar nu hoor ik van Emmanuel en Sandrine dat ook wetenschappers zich de vraag stellen. Een beetje angstaanjagend maar tegelijkertijd boeiend en grappig!

Krijgt hij gelijk?

Ik hoorde "Jim le veilleur" onlangs waarschuwen en gisteren lees ik over het door Biden toegestane gebruik van langeafstandswapens. Krijgt "Jim le veilleur" weer gelijk?  

Herkenbaar

Ik volg nog steeds deze blogger. En, wat hij hier schrijft, vind ik toch zo herkenbaar! 😁 Of dat vond ik toch terwijl ik deze avond vroegere dagboeken overtikte (en nu nog is hier niet alles in orde, integendeel!).

Rustige zondag

Veel lectuur vandaag maar ook tijd om te spelen! Vijf niveaus afgelegd, een record voor mij! 

Ook tijd gemaakt om te luisteren naar een interessant gesprek tussen journalist Bercoff en biochemicus Sabatier, over een pas verschenen boek van deze laatste.  Boek dat ik graag zou kopen maar rond deze Sinterklaas- en kersttijd zijn er andere, dringender uitgaven. En daarbij, ik denk niet dat ik veel van dat boek zou begrijpen! 😒 Zelfs dat gesprek vond ik soms al moeilijk! Maar wel boeiend.

Sabatier vertelt dat het covid-virus volgens hem een "gemanipuleerd" virus is met soms heel kwalijke gevolgen zoals trombose, auto-immuunziektes, etc. Volgens hem hadden hoge dosissen vitamine D kunnen helpen tegen dat virus (hij geeft daarvoor een heel wetenschappelijke uitleg over onder andere ons "renin-angiotensinesysteem", waar ik niets van begrepen heb) en vindt het jammer dat onze overheden die vitamine niet hebben aangeraden aan de bevolking. Ook het verbieden van Ivermectine en Hydroxychloroquine in een correcte dosis was volgens hem een serieuze flater. En de vaccins verwijt hij dat ze niet heel doeltreffend zijn en bovendien zelf ook veel kwalijke bijwerkingen hebben, soms zelfs op heel lange termijn. Maar ook tegen die bijwerkingen raadt hij hoge dosissen vitamine D aan (de wetenschappelijke uitleg hiervoor had weer te maken met dat "systeem" van ons waarop dat virus én het vaccin dus blijkbaar inwerken). Ik heb niet zoveel begrepen van de wetenschappelijke uitleg van die biochemicus, maar desondanks was dat gesprek heel interessant!

En nu is het tijd om nog enkele vroegere dagboekpagina's over te typen!

Over de Koninklijke Vereniging van Limburgse Schijvers

Onlangs werd ik uitgenodigd op een redactievergadering van de KVLS. Omdat we die dag al een andere afspraak hadden, heb ik me verontschuldigd maar... tegelijk stelde ik vast dat het me goed uitkwam dat we die dag niet vrij waren. 

Ik heb geen rijbewijs, dus zou Roger mij moeten brengen en zich vervelen tijdens de hele vergadering (die volgens mij niet nodig was: tegenwoordig kun je heel veel bespreken via e-mail en zo). En ik was er zeker van dat, als Roger me al zou brengen, hij het enkel zou doen om mij te plezieren maar dat hij het zelf helemaal niet leuk zou gevonden hebben.

Toen op het laatste nippertje bleek dat onze eerste afspraak niet kon doorgaan, heb ik dan ook niet aan Roger voorgesteld toch naar die vergadering te rijden. En begon ik me vragen te stellen over mijn lidmaatschap van de KVLS (nee, in feite stel ik me daar al enkele jaren vragen over). 

Waarom blijf ik daar lid van hoewel we nooit meer naar een activiteit gaan en ik serieus wat vragen heb over de kwaliteit van sommige schrijfsels van leden (waaronder mijn eigen schrijfsels uiteraard 😀).  

Uiteraard heb ik goede herinneringen aan sommige vroegere activiteiten, zoals aan onze jaarlijkse poëtische lentewandeling in Haspengouw, die Boudewijn en wij elk jaar voorbereidden (maar die Roger en ik vandaag niet meer zouden aankunnen), aan sommige diners, aan enkele meer spontane ontmoetingen. 

Maar nu heb ik duidelijk helemaal geen zin meer in die activiteiten. Waarom dus lid blijven? Het enige wat ik nog doe, is elke drie maand de drukproeven van Oostland nalezen (en de Limburgse monografieën - maar die horen sinds kort niet meer bij de KVLS). 

Ik heb het al eens gezegd, tot voor kort was ik objectief degene die het beste kon zorgen dat "Oostland" zonder te veel taalfouten kon verschijnen, maar nu hebben ze een corrector die dat veel beter doet dan ik (omdat hij zelf heel goed schrijft natuurlijk). 

Blijf ik nog lid van de KVLS, vraag ik me dus af.

Is hersendood echt dood?

 Gisterenavond keek ik nog naar een heel interessante "discussie" daarover!

Politiek, jobs en cadeaus

Ik keek nog even naar "De afspraak" op tv deze avond en ik hoor daar Petra De Sutter zeggen dat ze het niet goed vindt jarenlang een job uit te oefenen waarvoor je je niet geroepen voelt. Daar kan ik mee instemmen! 

Ik moest terugdenken aan mijn telefoontje met vriendin Liliane deze middag, vlak voor onze "vergadering". Tijdens dat telefoongesprek vernam ik dus dat haar kleinzoon B. vandaag niet kon komen (wat helemaal niet erg is, dat heb ik al gezegd: in feite voel ik heel goed dat B. slechts een klankbord nodig heeft voor zijn studie). Liliane zei me ook dat ze vond dat ik "met veel interessante zaken bezig ben". 

En dat vond ik eigenaardig (omdat ik altijd heb moeten horen dat ik toch zo'n slechte - lees dus "ook luie" - huisvrouw ben) en tegelijk ontzettend lief (ik heb wel een hekel aan dat huishouden maar net daarom heel veel bewondering voor goede huisvrouwen, maar die achting bleek nooit wederkerig). Eindelijk een vrouw die begrijpt dat niet alle vrouwen zoals zijzelf zijn, begreep ik! Dat voelde echt aan als een geschenk, Liliane (trouwens, over cadeaus gesproken: deze middag kregen we allemaal een pen cadeau van heemkundelid Ludo D.)!

Maar kom, begrip of niet, als vrouw blijf ik gedoemd elke dag minstens een paar uur te besteden aan dat verdomde huishouden en ik troost mezelf dan maar met het idee dat ik daardoor toch nog een beetje beweging krijg. 

Maar, terwijl ik deze avond keek naar "De afspraak", vroeg ik me ook af hoeveel gewone mensen om te kunnen overleven wél jarenlang tegen hun zin gekluisterd blijven aan een job "waarvoor ze zich niet geroepen voelen"? 

Erfgoed Haspengouw

Afspraak met de werkgroep WO I-II deze middag. Het was niet echt een vergadering: An-Katrien van Erfgoed Haspengouw kwam ons uitleg geven over het gebruik van Meemoo en dan vooral van Het Archief. Een vrij korte maar interessante uitleg maar ik geloof niet dat onze werkgroep een beroep zal moeten doen op die websites. 

We bleven nog lang gezellig napraten bij een kopje koffie of thee (vermits ik wist dat B. niet zou komen deze middag had ik immers tijd genoeg). En weer viel het mij op hoezeer Roger en ik nog steeds "inwijkelingen" zijn (Roger, die in een deelgemeente van Heers is geboren, wel iets minder dan ik, hoewel hij ook de meesten van die geëvoceerde "vroegere bewoners" van Heers niet kende).  

We wonen hier nu ongeveer 25 jaar (langer dan in Matadi, Leuven, Schoten, 's Gravenwezel of Antwerpen) en nog zijn we hier niet echt "thuis"! 

Oude mensen

Nadat ik gisteren nog schooltaken van buurjongen L. had nagelezen, heb ik nog enkele zaken aangepast aan de jongste Limburgse monografie. En nog eens Jan Gerits aan telefoon gehad, die weer zei dat hij dacht dat hij ermee gaat ophouden. Hij leek het te menen en, hoewel ik hem even probeerde op andere gedachten te brengen, vroeg ik me plotseling af of ik hem niet moet laten doen wat hij voelt dat hij moet doen op zijn leeftijd. Jammer voor de Limburgse monografieën, dat wel...

Een van de schooltaken van L. was een levensbeschrijving van iemand redigeren en, omdat hij me daar raad bij vroeg, stelde ik hem voor zijn grootmoeder V. (86 jaar geworden vorige week) te ondervragen over haar levensloop. Het gebeurt immers vaak dat, als V. me anekdoten over vroeger vertelt aan telefoon, ik denk (en haar ook zeg) dat ze zoiets zou moeten opschrijven. L. leek dat geen slecht idee te vinden: ik ben benieuwd!

Vandaag, terwijl ik in de keuken bezig was, kwam Roger plotseling naar mij toe met een hele lading verse vijgen.  Blijkbaar had ik niet gehoord dat er was gebeld: L. met dat fruit als cadeau! 

Oud worden!

Gisteren heb ik onder andere nog enkele zaken aangepast aan de jongste Limburgse monografie. Vandaag kreeg ik weer een telefoonoproep van Jan Gerits. De zoon van Piet Severijns had hem gevraagd nog enkele zaken toe te voegen of aan te passen aan de monografie over zijn vader en Jan vond het moeilijk om die aanpassingen te doen. Of ik daar wilde voor zorgen. Uiteraard wilde ik dat doen, maar dan na onze korte boodschappen (eigenlijk een paar zaken naar het containerpark brengen - wat Roger echt vermoeide, viel me op - en een blik zuurkool kopen). 

Ik heb dus deze avond voor die aanpassingen gezorgd en dat vergde echt niet veel tijd.  Maar in feite maakte net dat me een beetje bang. 

Jan had immers zeker een halfuur aan telefoon geklaagd dat hij zoveel energie had gestoken in deze monografie, dat hij het steeds moeilijker vond om rond te rijden om mensen te interviewen voor een nieuwe monografie en dat hij misschien moest overwegen om er mee te stoppen. Waarop ik natuurlijk heel spontaan antwoordde dat hij dat zeker niet mocht doen. 

Ik weet dat Jan hoopt dat Jo Corstjens het opzoek- en schrijfwerk ooit zal overnemen maar ik weet ook dat Jo veel minder vrije tijd heeft dan Jan. En dat, als Jan niet meer schrijft, hij de ouderdom (hij is nu 92 jaar) plotseling heel fel zal voelen. Net zoals Roger die voelt nu sommige karweien hem niet meer zo gemakkelijk afgaan als vroeger.  

Lectuur op een rustige donderdag

Na enkele wasbeurten wilde ik vandaag nog een mail van Matadi-vriendin Sabine beantwoorden (ze zou graag eindelijk nog eens afspreken, liefst volgende lente en ergens in een restaurant, want noch ik noch zij voelen ons nog in staat mensen te eten te ontvangen).  Eerst ging ik echter verder met het lezen in die "Andere krant" en ik bleef maar lezen! 

Uiteindelijk heb ik Sabine een berichtje gestuurd dat ze morgen een echte mail krijgt! 😀

Een fijne dag

Boodschappen vandaag, maar eerst een halfuurtje bijles aan B. Ja, slechts een halfuurtje, want, zoals ik hem steeds zeg, op 30 minuten intensief werken kun je ontzettend veel doen. 

In feite heeft B. me niet echt nodig, heb ik al opgemerkt. Ik heb de indruk dat hij slechts een klankbord nodig heeft. Deze keer stelde hij weer zelf een aanpak voor bij de herhaling van de leerstof en gaf ik hem telkens gelijk. We hebben afgesproken dat ik hem volgende week even overhoor over de samenvattingen die hij vandaag praktisch helemaal alleen maakte tijdens ons "studiehalfuurtje".

Vandaag werd B. weer begeleid door zijn oma, vriendin Liliane ('Ik noem haar bomma', vertelde hij me 😉), die me weer twee exemplaren van "De andere krant" cadeau gaf.

Na de boodschappen heb ik even over en weer gemaild met Matadi-vriendin Sabine die me onder andere een mooie foto van haar moeder Rachel stuurde. En heb ik ook geluisterd naar "Jim le veilleur" die toegeeft dat hij deze keer de zaken niet correct had voorspeld maar die heel blij leek met zijn vergissing! 😀

Daarna was het tijd om ons avondmaal klaar te maken (zalm en broccoli na een soep van restjes bloemkool en spitskool). We hebben nu pas afgewassen en ik ga eindelijk wat lezen in die "andere kranten".

De schattendoos van marraine

Gisteren was een vrij drukke dag. Voor Roger, met de hulp van de gemeente, hakselen van het snoeisel, voor mij een paar huishoudtaakjes, schooltaken van L. nakijken, een beetje over en weer mailen met enkele vriendinnen (onder andere met mijn tante-vriendin Françoise over herinneringen aan vroeger, aan marraine en zo).

En over "marraine" wilde ik het net hebben in deze blog, of beter gezegd, over haar "schattendoos". 

Lang voor haar overlijden heb ik van mijn grootmoeder "marraine" een ouderwetse naaimachine én een doos vol "schatten" geërfd. Het betrof talloze knopen, allerlei soorten garen, ritssluitingen, linten, enzovoort. De naaimachine doet nu dienst als tafel tussen de twee ramen in ons salon, de doos had ik opgeborgen in een la (en er af en toe naar gekeken).

Ik naai praktisch nooit en gebruikte dan ook nooit iets uit die doos. Toch kon ik het niet over mijn hart krijgen om ze weg te doen of zelfs om de inhoud ervan weg te schenken.

Vandaag was het nog eens "kindjesdag". Weer hetzelfde stramien; Eva oppikken onderweg, tegelijkertijd met Matthias "thuis" aankomen, vieruurtje, huistaken, Elena verwelkomen enzovoort. Deze keer had ik echter de "schattendoos" van "marraine" bij: dochterlief naait veel en kan dus wel wat aanvangen met die inhoud, had ik onlangs bedacht. 

En, in plaats van te spelen, terwijl Matthias en Roger aan het lezen gingen en Elena aan haar schooltaken werkte, zijn Eva en ik begonnen met het sorteren van die inhoud. Heel plezant!

Na ons zoals steeds gezellig avondmaal (jammer genoeg zonder Zeger die vandaag niet vrij was) reden Roger en ik terug naar huis. Het was al donker en heel mistig: niet gemakkelijk rijden voor Roger! 

Grapjas!

Het was weer een rustig weekend: lectuur, telefoontjes van de kinderen, beantwoorden van mails, vroegere dagboeken overtikken en kijken naar enkele video's. 

Onder andere nog eens naar Céleste en Charlotte die in Corsica aan de heel moeilijke GR 20 zijn begonnen. 

Ik toonde aan Roger beelden van die tocht en we bewonderden de prachtige berglandschappen. Ineens zegt hij me: 'Noteer die gegevens eens: misschien kunnen we die tocht ooit zelf ondernemen!' Wat een grapjas! 😕

Allerheiligen

Vroegere jaren bezochten we vandaag of morgen familiegraven en gingen ook even langs bij mijn moeder Nany, bij mijn "marraine" en/of bij de mama van Roger. Vandaag zijn die alle drie overleden en bij hen langsgaan is dus onmogelijk. 's Gravenwezel vindt Roger een beetje ver rijden om er enkel het graf van mijn ouders te bezoeken. Het graf van zijn ouders in Leuven is jammer genoeg verdwenen en dus vind ik het een beetje pijnlijk voor hem als we enkel voor een bezoek aan het graf van "marraine", haar echtgenoot en mijn "Nononc" naar Leuven rijden. Dus voor ons geen bezoek meer aan kerkhoven en/of familie op deze dag. 

Een beetje jammer maar ik weet uiteraard ook dat zo'n bezoek vooral onszelf plezier doet, en dat we eender waar en wanneer aan onze overledenen kunnen denken.  Of voor hen bidden of nog luisteren naar een troostende podcast zoals deze (van zuster Emmanuel) die ik toevallig vond vandaag. 

De "Gota fria" ("koude druppel")

We volgen uiteraard met afschuw wat er gebeurt in Spanje ten gevolge van de "gota fria" deze dagen. Maar ik meende me heel vaag te herinneren dat het niet de eerste keer is dat noodweer dat land treft. Ik zocht en inderdaad, het is niet de eerste keer. Zie maar hier. Wat is ons geheugen soms toch kort!