Toen ik jong was, werd mij (door familie) wel eens verweten dat ik vrienden belangrijker vond dan familie. En dat klopte: ik redeneerde dat men zijn familie niet had gekozen, zijn vrienden wel.
Veel later typeerde mijn Waalse tante Mathilde mij als ‘très famille’. En dat klopte ook weer: ik had door de jaren heen ervaren dat er toch iets bijzonders is dat families bij elkaar houdt. Waarschijnlijk de genen, dacht ik toen. Maar als het om de familie van Roger gaat, moet het toch nog iets anders zijn, want die genen heb ik uiteraard niet. Onze kinderen natuurlijk wel… Aan wat ligt het dan dat ik zo graag in Roger zijn familie vertoef? De kinderen kunnen niet de enige uitleg zijn, want ook zijn schoonzusje en schoonbroers (van wie één dat intussen niet meer is) zie ik heel graag.
Enfin, deze inleiding om te zeggen dat ik heel blij gezind naar de reünie ging die Roger zijn broer en diens vrouw deze avond hadden georganiseerd. Dat was ter gelegenheid van hun 60 jaar én hun pensioen.
Roger en ik waren bij de eerste genodigden die aankwamen (en toch hadden we het beleefdheidskwartiertje in acht genomen). Het eerste wat ons schoonzusje mij zei was: ‘Nu vind ik het jammer dat ik ook niet de kinderen (neven en nichten dus) met echtgenoten en (voor ons ‘klein’) kinderen erbij heb gevraagd. Dat veertigtal kon er eigenlijk nog bij.’ En ik vroeg met hoeveel we nu zouden zijn: al met meer dan 60 man!
Meer dan 100 mensen zou misschien toch iets te veel zijn geweest voor zulk feestje?
En ze begonnen binnen te komen, die meer dan 60 mensen. Buren, zussen, broers, neven en nichten, vrienden, allemaal mensen van rond onze leeftijd met hun partner. Veel mensen uit mijn schoonzus haar (zeer uitgebreide) familie kenden we al en dat werd dus telkens een aangenaam weerzien. Roger zijn zussen waren er ook, en natuurlijk zijn Spaanse schoonbroer.
In de tuin genoten we bij schitterend weer van Cava à volonté, met hapjes en nog eens hapjes, allemaal even lekker.
Ondertussen werd er druk gewerkt aan een immense paëlla.
Die we uiteindelijk mochten nuttigen onder een enorme feesttent. Heerlijk!
Een Italiaans duo bracht liedjes uit onze jonge tijd, en het werd na een poosje heel druk op de dansvloer.
En ik kreeg weer nostalgische gevoelens. Eens heb ik iemand (dat was bij een activiteit van Heemkunde) horen zeggen: ‘Vroeger waren we nog jong en mooi, nu zijn we nog alleen maar… mooi’.
Daar dacht ik constant aan terwijl ik die drukte bekeek op de dansvloer! Al die toch ‘oude mensen’ vergaten blijkbaar hun buikje, hun grijzende haren of kalende kop, hun vetrolletjes, hun rimpels! Ze voelden zich weer jong!
Ikzelf heb alleen (na lang aarzelen) aan een ‘Sirtaki’ meegedaan, maar zelfs dat was te veel voor de pijn in mijn knieën (ik weet het, ik heb daarover tot nog toe niet geklaagd op deze blog, maar ze doen pijn!).
Ik word dus ook oud!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten