Elvira kon vandaag weer een babysit gebruiken voor een paar uurtjes. Wij dus weer naar haar, maar deze keer echt enkel voor een paar uurtjes, want deze avond hadden we andere dingen op ons programma staan.
Elena had al veel knuffels, maar ze heeft er vorige zondag van Hendrik en Anneke nog een massa bijgekregen. Met knuffels kan ik heel goed overweg. Toen onze kinderen nog ‘kindjes’ waren, hielden ze dan ook van mijn ‘verhaaltjes’, zogezegd verteld door al die beertjes, panters, hondjes, katjes, varkentjes enzovoort. Zeger noemde dat ‘zeggen’, en dus niet ‘vertellen’. Het waren inderdaad niet echt verhaaltjes. Ik liet de diertjes allerlei ‘conversaties voeren’ met de baby en later met de peuter, die vanaf een bepaalde leeftijd echt begon te antwoorden op de knuffel die hem zogezegd aansprak (en dus meeging in het spelletje van ‘knuffeltheater zonder echte poppenkast’). Dat doe ik al een poosje ook met Elena als we op haar mogen passen, en net als onze kinderen destijds, heb ik de indruk dat ze er al van geniet. Vandaag was het weer zo. Ze heeft gelachen, gekird, soms heel luid gegild bij wijze van antwoord, en daarna lachte ze nog meer. Weer alsof ze heel fier wilde zeggen: ‘Hoor mijn stem toch eens!’.
Toen ik dacht dat het spelletje haar al te fel begon te vermoeien, heb ik haar in de box gelegd, waar ze eerst nog druk bezig was met knuffels vastgrijpen, knijpen in een muzikaal balletje, maar daarna in slaap viel terwijl ze op haar duim zoog. Ik heb haar maar niet overgeplaatst naar haar wieg.
Drie kwartier later werd ze wakker en begon wat te jengelen. Ik gaf haar de fles waaruit ze eerst gulzig begon te drinken, maar die ze algauw wegstootte.
En vlak daarna kwam Elvira terug. Dan pas begon Elena te wenen, te krijsen. Haar pamper was niet vuil, ze wilde niet meer drinken, wat had ze dan aan de hand? Weer moe? Elvira dacht dat ze eigenlijk nog wel honger had, maar die poedermelk niet zo graag heeft/verdraagt. En inderdaad, toen ze Elena de borst gaf, dronk de baby nog heel gretig! Daarna was ze weer de lachende Elena die in haar relax naast ons zat op terras terwijl wij aten.
En dan zijn Roger en ik vertrokken. Ik moest immers verder vertalen, en hij zou deelnemen aan een uitstap van Heemkunde Groot Heers naar het kasteel ‘Pietersheim’ in Lanaken.
De vertalingen gingen vlot, en Roger kwam tevreden terug van zijn uitstap. In feite hadden ze een ruïne bezocht, vertelde hij me, maar de omgeving was de moeite waard en nodigde uit tot wandelen.
Hieronder enkele foto’s:
Roger had voor mij een folder meegebracht over de ‘Hoge Kempen’. Uitgegeven door (veronderstel ik) ‘Toerisme Limburg’. Ik heb destijds mijn (vertaal)diensten aan die organisatie aangeboden, maar heb nooit antwoord gekregen. Dus was ik heel nieuwsgierig naar de Franstalige teksten in de folder: wat een fouten, wat een kromme zinnen! ‘Tja,’ zei Roger, ‘Jij kent geen “deputé” in Limburg, en dus is die vertaaljob niet voor jou! Want zo gaat het er aan toe, geloof me!’
Hij heeft gelijk, denk ik… En ik vind dat erg! Maar voor mij is het toch te laat: ik ga op mijn leeftijd niet meer manoeuvreren en/of intrigeren voor meer werk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten