Weerzien

Vandaag gingen we van bij Elvira en Geert naar vrienden van ons die in hun buurt wonen.

Heel lang geleden ontmoetten we die vrienden bijna dagelijks. Maar, zoals ik al eens vertelde, de wisselvalligheden van het leven hebben gezorgd dat die 10 mensen, die elkaar leerden kennen in het zog van Dirk Lambrechts, minder contact kregen met elkaar en elkaar soms helemaal uit het oog verloren. Tot we, na Dirk zijn overlijden, besloten elkaar geregeld weer te zien. Ik was degene die het initiatief nam en sindsdien komen we om de zoveel maanden weer samen bij de een of de andere.

Deze keer waren we maar met z’n achten. Eén koppel kon zich echt niet vrij maken. En het huis van de vrienden bij wie we waren uitgenodigd kenden we nog niet (hun vroegere huis uiteraard wel). Dus lieten we ons de weg wijzen door Eva (dat is onze GPS).
O ironie!

We wisten dat het echt in de buurt moest zijn, maar niet precies waar. Eva voerde ons bijna een half uur in het rond. Oké, er zijn veel werken aan de gang in de buurt, en de straat die we moesten hebben, wordt onderbroken door het station. Wij dus maar rondrijden… Ik had ook de GPS van mijn Smartphone ingeschakeld, maar die gaf soms aanwijzingen die tegenstrijdig waren met die van Eva. Uiteindelijk vonden we het adres, maar wat bleek? Het was nog dichter bij Elvira en Geert hun huis dan we dachten: we hadden er kunnen te voet naar toe lopen!

Na een aperitief met heel veel lekkere hapjes en Cava à volonté stelde onze gastvrouw een wandeling voor.

(Foto Roger)

We hadden haar al verteld dat wij ooit in de buurt, en dankzij Elvira en Geert, de Bereklauw hadden ontdekt. En onze gastvrouw zei dat ze de plek én de bezieler ervan, Gosse, kende: haar dochter had daar even gewoond (dochter die gehuwd blijkt te zijn met de kleinzoon van Jan Cobbaert, de schilder van wie de vader een buur was van mijn ‘marraine’ en die ik als kind heel goed gekend heb: wat is de wereld klein!).

Wij dus op stap richting Elvira en Geerts huis (waar we toch niet zijn langs gekomen), door velden en bosjes, en heel klimmende paadjes. Een wandeling van meer dan 2 uur, waarvan zeker een half uur op het terrein van de Bereklauw. Toen we daar aankwamen, herkende Gosse  immers onze gastvrouw, maar ook ons van die eerste keer dat we daar langs wandelden en een praatje deden met hem. En hij zei spontaan: ‘Jullie mogen over het erf wandelen hoor!’

Dat hebben we natuurlijk niet afgeslagen.

(Foto Roger)

Het terrein is veel groter dan ik verwacht had. Er staan caravans, hutjes, eigenaardige bouwsels, sculptuurtjes, andere kunstwerken, er is zelfs een soort bar in openlucht, een winkeltje voor, veronderstel ik, al de bewoners van het erf, een plantenkwekerij, er zijn natuurlijk al die dieren die we de eerste keer al zagen, en veel bedrijvigheid.

 (Foto’s Roger)

Natuurlijk heerst er ook een zekere chaos (of moet ik het anarchie noemen?). Ik voelde goed dat de vrouwen uit ons gezelschap gemengde gevoelens hadden. Ik echter had weer hetzelfde gevoel als toen we de plek ontdekten! Een blij gevoel was dat, zoiets van ‘zo kan het dus ook’.

 (Foto Roger)

En toen we weer thuis waren, hebben we eerst liters water gedronken: het was nog vrij warm. Daarna volgde een heerlijke maaltijd, met als voorgerecht lamstongetjes volgens een recept van Dirk Lambrechts zaliger, een heel lekkere ‘visgratin’, en Spaanse wijn in overvloed. Om te eindigen kregen we kaas, fruit en ijs.

En uiteraard werden er weer herinneringen bovengehaald en nieuwsjes uitgewisseld. Zo heb ik vernomen dat onze vroegere Syrische vriend Naäman onlangs overleden is (één van onze vrienden is contact blijven houden met veel van die verre vrienden van vroeger, uit Duistland, Syrië, enzovoort). Toen ik het hoorde van Naäman moest ik toch weer even een traan wegpinken!