Na weer een lange wandeling in de buurt van Kerniel ging Roger deze avond Zeger afhalen aan het station van Borgworm (Waremme in het Frans). Ondertussen zorgde ik voor ons avondmaal, en ik heb echt genoten van de eenvoudig gebraden kip!
Tijdens de maaltijd begon het al, ik weet echt niet naar aanleiding van wat. Zeger begon Engels te spreken op z’n Russisch. Echt komisch!
Nadat hij en ik hadden genoten van enkele afleveringen van “Friends” vervoegden we ons bij Roger die aan zijn pc zat, en begonnen vader en zoon over fotografie te spreken (een hobby die ze delen). Maar er werd ook over talen, dialecten, uitspraak en schrijfstijl gesproken (Zeger heeft meer dan een gemiddelde interesse voor al die zaken, van mij geërfd?).
En dan hoorde ik zijn meest verrassende en tegelijk heel komische uitspraak van deze avond. Hij had het over deze blog. Dat ik veel te lyrisch schrijf (hij zei er zelfs bij: ‘het lijkt wel Frans wat ik daar lees!’, en waarschijnlijk is zijn oordeel correct: ik ben echt beïnvloed door Franse literatuur). Zeger vindt Frans, mijn “vadertaal”, lelijk klinken, en dat al van toen hij die taal leerde op school. De eerste keren dat hij me dat zei, had ik wat moeite: Frans is immers de taal waarin ik opgevoed ben. Maar gaandeweg begreep ik wat hij bedoelt. Frans klinkt tegenwoordig inderdaad soms “snob”.
Later begon hij delen van deze blog hardop te lezen, op een inderdaad “lyrische “ manier. Roger en ikzelf lagen bijna krom van het lachen!
Ik weet al langer dat Zeger vindt dat ik mijn posts te ingewikkeld maak, te lang, dat mijn woordkeuze niet eenvoudig genoeg is, enzovoort. Omdat mijn indruk net het tegenovergestelde is, trek ik me niets aan van zijn oordeel, maar ik vind het eerlijk gezegd wel heel leuk dat hij zoveel aandacht eraan schenkt! En zo begaan is met taal in het algemeen. Hij heeft ons deze avond nog het verschil in uitspraak tussen de Engelse woorden “pie” en “pi” duidelijk gemaakt, heeft een Vlaming én een Nederlander die Engels spreken nagedaan, en we hebben nog lang gesproken over het vastleggen van de verdwijnende dialecten.
Hij gaf ons absoluut gelijk dat we die wilden vastleggen op een geluidsband en niet in een boek. Wat de voorzitter van de werkgroep “dialecten” van Heemkunde Groot Heers maar niet wil begrijpen!
Dit was een avond die ik in mijn geheugen gegrift heb!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten