Het was Elena-dag vandaag en ons meisje is heel druk bezig geweest: naar kinderliedjes geluisterd (en gedanst), op haar pianootje getokkeld, met haar dierentuin gespeeld, met haar poppenwagen rondgelopen en in boekjes “gelezen”. We zijn niet gaan wandelen: het vroor rond de -5°C en Elena was fel verkouden.
Ze had geen dutje willen doen en rond 16 uur, nadat ze wat fruit en yoghurt had gegeten, deden we samen met haar mama boodschappen. In het terugkomen viel Elena in slaap in de auto. We legden haar in bed, en toen haar “nonkel” Zeger eraan kwam rond 18:30 uur, sliep ze nog steeds. Iets later heb ik haar toch gewekt: anders zou ze misschien ‘s nachts haar ouders wakker maken. Ze at (heel goed) samen met ons, maar het was duidelijk dat ze nog moe was. Ze vroeg trouwens zelf kort na het avondeten naar haar flesje en om haar pyjama aan te trekken. Daarna wilde ze nog eerst met Zeger naar een paar tekenfilmpjes kijken maar vroeg me al gauw zelf om het verhaaltje te vertellen dat bij haar slaapritueel hoort. Al tijdens het voorlezen, viel ze in slaap. Met een gelukzalige glimlach op haar gezicht.
Zeger en ik genoten nog van een paar afleveringen van “Friends”. Ondertussen kwam onze schoonzoon thuis en ging Roger onze dochter halen (normaal gaat ze op de fiets naar school, maar ten eerste wordt dat wat te zwaar voor haar en ten tweede was het echt te koud). Daarna zijn Roger, Zeger en ik vertrokken, want het was al heel laat…
In de loop van de middag kreeg ik zonder reden een eigenaardig intens droevig gevoel over mij. Dat gebeurt nog en vaak is dat de voorbode van slecht nieuws (maar niet elk slecht nieuws wordt voorafgegaan door dat gevoel). Het is heel onaangenaam, omdat ik niet weet waarom ik me zo voel, en er dikwijls, net zoals vandaag, absoluut geen reden voor lijkt te zijn, integendeel. Even dacht ik nog aan onze familiezieke, of dat ik misschien naar Nany moest bellen, want wie weet wat er ondertussen was gebeurd in mijn familie? Dat leek me echter niet zo’n goed idee: andere mensen alarmeren als ik zelf niet weet waarom ik dat doe? Zelfs tegen Roger zei ik niets, om dezelfde reden. Maar dan bliepte mijn GSM: een door Edith (bestuurster van de KVLS) doorgestuurd bericht van de vrouw van een bestuurslid. Ik wist dat hij al jaren ziek was… Maar wat ik las, had ik niet verwacht: hij vecht op dit ogenblik voor zijn leven! Zoals altijd als ik dat onbestemd gevoel heb, verdween het meteen nadat ik dacht er de reden voor gevonden te hebben. Niet dat ik dit nieuws niet vreselijk vind, integendeel. Ik voelde me zelfs nog droeviger, maar het vervelende idee dat ik niet wist aan wat dat lag, was op slag verdwenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten