Matthias

20 januari 2013, zondag

Gisteren om 22 uur kregen we een telefoontje van onze dochter: of we konden afkomen. Ik graaide het hoogstnodige voor een kort verblijf bij elkaar (maar vergat toch wel kledij voor mezelf in te pakken zeker! Nog een geluk dat onze dochter enkele kleren heeft hangen die me nog passen! ) en iets over 23 uur kwamen we bij haar aan. Haar echtgenoot en zij stonden klaar om naar de materniteit te vertrekken, Elena sliep natuurlijk al.

Roger en ik brachten nog een rustig uurtje door met lectuur, muziek en een flesje wijn en rond middernacht gingen we slapen.

Om 5:30 uur werd ik gewekt door telefoongerinkel. Slaperig nam ik op en “voelde” hoe onze dochter glunderde terwijl ze ons vertelde dat Matthias een uurtje geleden was geboren. Op de achtergrond hoorde ik een baby heftig huilen en er trok een gelukzalige rilling door heel mijn lijf.

Om 6:30 uur werd Elena wakker. Ik nam haar nog even bij ons in bed, vertelde dat haar broertje was geboren, en dat als ze nu nog even zou slapen, ze heel, heel gauw met papa naar mama en broertje zou rijden. Ik loog niet: de tijd gaat immers sneller als je slaapt. Maar Elena had daar geen oren naar. Tot 7:15 uur is ze bij ons in bed blijven vertellen over dat broertje uit de buik van mama en zingen (allerlei kinderliedjes). Toen zijn we maar opgestaan en na ons ontbijt heb ik haar klaargemaakt voor de grote ontmoeting.

Rond 8:30 uur belde haar papa om te vragen of ze klaar was om afgehaald te worden. Ik gaf hem onze grote meid even door aan telefoon en ze vertelde hem heel fier: ‘Papa, broertje is geboren!’

Ze reed met hem mee naar de materniteit en daar zagen wij haar terug een uurtje later. Wat een wolk van  een broertje heeft ze gekregen! Ze stond er zelf in volle bewondering voor. En ze vertelde me dat broertje Matthias heet.

Nadat Elena, haar papa en wij “thuis” lasagne hadden gegeten, legde ik Elena in bed voor een dutje (ze liet heel gemakkelijk begaan, maar had dan ook een beetje koorts). Ze sliep relatief lang, maar na haar ontwaken (en veel minder koorts) konden we niet snel genoeg naar haar mama en Matthias rijden. Het ging echter heel traag op de weg vandaag: het heeft bijna de  hele tijd gesneeuwd en het was echt stapvoets rijden.

Matthias en zijn mama kregen deze middag ook bezoek van zijn nonkel Zeger, zijn tante Hilde en nonkel Dominique, en zijn neefjes Thibault en Louis. Hijzelf bleef de hele tijd slapen (ik heb de kleur van zijn ogen zelfs nog niet kunnen zien), maar Elena was des te druk. Zodra er iemand binnenkwam op de kamer, begon ze te vertellen over dat broertje dat eerst in de buik van mama zat en nu in dat mooie bedje lag. Ze was duidelijk heel fel onder de indruk!

We hebben Elena mee naar “huis” gebracht nog voor haar Vake en Moeke aankwamen (maar ze ziet hen morgen): ik wilde niet dat ze te laat zou gaan slapen. Weer ging ze heel gewillig naar bed, nadat ik een verhaaltje had verteld.

Daarna opende Roger een fles wijn, we praatten wat, lazen wat, en ik bekeek eindelijk wat langer alle mails die waren binnengekomen… en vernam van een KVLS-lid dat Thierry Deleu is overleden. Ik schrok! Het laatste boek dat ik van hem besteld heb, is nog steeds niet aangekomen… Heeft dat daar iets mee te maken? Zal ik het nog aankrijgen? Want net nu lijkt het me nog meer bijzonder!

We zochten een bevestiging van dat overlijden op het Internet, maar vonden alleen condoleances op Facebook (maar die konden berusten op een misverstand, troostten we ons nog) en uiteindelijk ook een reactie op mijn post van 18 december.