Elena en Matthias

21 januari 2013

Kort, want ik ben echt moe. Deze nacht werd Elena wakker om 1:30 uur. Om haar papa (die na enkele aarzelingen toch thuis was komen slapen) de nodige rust te gunnen, nam ik haar weer in ons bed. Daar heeft ze tot welgeteld 3:15 uur zitten vertellen over haar mama en Matthias, zitten spelen met haar knuffels, en af en toe geweend terwijl ze naar haar mama vroeg. Het is duidelijk dat er zich van alles afspeelt in het brein van zo’n peutertje. Maar ik geraakte steeds meer uitgeput! Uiteindelijk viel ze in een halve slaap, ik stelde voor haar naar haar bedje te brengen, en dat was goed als ik nog een verhaaltje vertelde. Rond 3:45 uur sliep Elena en kroop ik weer in bed.

Ik werd weer gewekt door de telefoon. Even aarzelde ik of ik zou opnemen (daar is het niet mijn huis hé!) maar omdat die bleef rinkelen, deed ik het toch (ik hoorde later van onze schoonzoon dat hij dat gerinkel zelfs niet gehoord had, uitgeput als hij was). Ik vernam dat de schoonmaakster (jaja, onze dochter heeft er wel een, wat me ook noodzakelijk lijkt met haar beroep) niet kon komen, omwille van de weersomstandigheden. Ik kroop dus nog even in bed, maar kort daarop hoorde ik via de babyfoon dat Elena wakker was.

Nog voor ik in haar kamer was, had haar papa haar al uit bed gehaald en klaargemaakt voor een badje. Ik zorgde dan maar voor het ontbijt, waarna Roger zich ook snel bij ons voegde.

Eigenlijk had ik gedacht Elena vandaag thuis te houden, maar vermits de koorts helemaal over leek, vond haar papa het beter haar naar Lutti te brengen, samen met origineel verpakte suikerboontjes voor alle vriendjes.

Ik zocht ondertussen nog eens op het Internet naar Thierry Deleu en vond dit. Blijkbaar heeft hij het dus zelf gewild.

Nadat ik enkele echt noodzakelijke huishoudelijke taken had verricht, gingen we Elena halen rond 12:30 uur. Ze leek weer heel moe, maar ook heel enthousiast. Deze keer geloofde ze me toen ik haar zei dat als ze een beetje zou slapen, we nog sneller naar haar mama zouden gaan (en het ging ook sneller op de weg, want de wegen waren grotendeels vrij).

Elena sliep vrij lang, maar daarna gingen we meteen naar Matthias en namen we haar vieruurtje er mee naartoe om tijd te winnen. Weer sliep onze nieuwe baby en weer heb ik de kleur van zijn ogen niet kunnen zien!

 Foto’s Roger. Op de laatste foto, de “tekening” die Elena haar broertje cadeau gaf.

Blijdschap alom in de familie dus… Maar voor mij ook gemengd met een eigenaardige soort droefheid. Ik heb Thierry nooit in levende lijve ontmoet, maar we mailden geregeld (en zijn overlijden wierp een licht op zijn allerlaatste, door mij niet helemaal begrepen,  mail!), ik heb een van zijn mooiste romans besproken, hij stuurde me geregeld interessante nieuwsjes op, en, in tegenstelling tot mijn gewoonte, vergat hij mijn verjaardag nooit!  

Vaarwel Thierry, ik hoop zo dat je nu van uit die andere dimensie ons niet vergeet!

Lieve vrienden die me de laatste dagen een mail stuurden, heb nog even geduld. Ik heb nu echt geen tijd om iedereen te beantwoorden, maar binnenkort wel!