Deze ochtend namen we om 9:25 uur de bus naar Hasselt en ik zorgde ervoor dat Roger aan het raam zat. Nu kreeg hij immers de kans om ongehinderd het prachtige haspengouwse winterlandschap te bewonderen.
We gingen naar een vergadering in het Rijksarchief, over dat digitaliseren van affiches waar wij beiden officieel aan meewerken, al is het Roger die het meeste werk verricht.
We waren terug thuis rond 12 uur, aten, belden met Nany (die zo fier is nu ze een tweede keer overgrootmoeder is geworden!) en nog even met onze dochter.
Daarna reden we naar Herk-de-Stad waar onze familiezieke revalideert. Haar man en dochter kwamen daar iets later aan. Oppervlakkig gezien lijkt het goed te gaan met onze zieke, maar je merkt dat ze niet echt begrijpt waarom ze daar moet blijven, waarom ze nog niet naar huis mag (en dat gevoel begrijp ik dan weer heel goed). Ze lijkt te denken dat haar man haar niet durft naar huis te halen, en als ik haar uitleg dat ze echt nog zoveel moet opnieuw leren en dat zoiets thuis niet mogelijk is, lijkt dat echt niet tot haar door te dringen. ‘Thuis, in mijn vertrouwde omgeving, zou dat allemaal veel sneller gaan’, argumenteert ze dan. En wat zeg je daarop, als de persoon in kwestie niet begrijpt dat er veel meer opnieuw moet aangeleerd worden dan de vertrouwde dingen?
Nu, waar ik haar wel gelijk in gaf, was dit. Tijdens een bepaalde oefening vroeg men haar wat ze zou doen als ze spaghetti wilde klaarmaken. Wat ze zou kopen, hoe ze het zou bereiden, enzovoort. Maar… zij heeft nooit gekookt voor haar gezin (en later hoorde ik van haar man en dochter dat ze ook niet voor de boodschappen zorgde), haar man kookte immers altijd! Hoe kan iemand zoals zij dan goed scoren op zulke oefening??? Ik val in herhaling, ik weet het, maar mij lijkt het toch allemaal zo frustrerend, voor haar en voor haar gezin!
We gingen samen iets drinken in de cafetaria en natuurlijk bleven we daar gezellig hangen, al pratend onder andere over baby Matthias. Gelukkig had ik deze avond zuurkool op het menu staan: weinig werk daaraan, maar met al dat worstgedoe eigenlijk veel te vet voor Roger.
Thuis kreeg ik weer een telefoontje van onze dochter. Vake en Moeke hebben een weer koortsige Elena meegenomen naar hun thuis. Ze brengen haar morgen ochtend terug, gaan met haar naar de dokter en daarna wordt van ons verwacht dat we de oppas overnemen.
Eigenlijk had ik het een beetje verwacht, dat Elena weer koorts zou hebben. Ik weet niet of ik het gisteren schreef in mijn post, maar zondag avond had Elena ook al koorts (ze is, zoals zovelen nu, verkouden tot en met) en maandag – gisteren dus, ik voel me een beetje in de war wat de dagen betreft – stelde ik voor haar “thuis” te houden. Haar papa vond echter, vermits de koorts verdwenen leek, dat ze beter naar Lutti kon gaan.
Dat gebeurde dus, en Elena deelde heel fier suikerboontjes uit, maar ik dacht terug aan onze kinderen vroeger. Ik bleef thuis tot Zeger (onze jongste) naar de lagere school ging, en onze peuters hadden alle tijd om thuis uit te zieken. En dat mist Elena volgens mij!
Deze avond heb ik nog de wasmachine laten draaien, eindelijk enkele mails (kort) beantwoord, en als toetje nog eens met veel plezier gekeken naar een aflevering van Star Trek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten