Dénia

26 september 2013

Dit bericht zal ik pas ten vroegste morgen avond kunnen publiceren, want deze avond geraken we niet online.

Maria, Michel en hun vrienden zouden vandaag weer een excursie ondernemen en we waren uitgenodigd. Ik vond echter dat ik onze aanwezigheid niet nog langer kon opdringen aan die vrolijke bende; en daarbij, we wilden vandaag wat in Dénia rondlopen en we moesten boodschappen doen: morgen vertrekken we.

Na ons ontbijt (wat brood, fruit en ei) trokken we dus naar het stadje dat ik heel aangenaam vind, wat ik nooit had gedacht te zullen doen van een kuststad. Misschien ligt het aan de toeristen  die niet opvallen, aan het feit dat Dénia niet echt groot is en dat het er niet overdreven druk is.

Maria en Michel hadden ons de tapabar Miguel Ruiz aangeraden, erbij vertellend dat we zouden moeten reserveren. We vonden het restaurantje heel gemakkelijk en dachten eventueel voor deze avond een tafel te bestellen. Zodra we er binnenkwamen, werd ons verteld dat alle tafels bezet waren. We dronken een biertje aan de toog en keken uit naar een menukaart die we niet vonden… Uiteindelijk vroeg ik aan de uitbaatster wat je daar zoal kon eten, en toen pas overhandigde ze me de kaart waarop inderdaad heel lekkere dingetjes stonden. Helaas, tot maandag bleek alles gereserveerd te zijn.

We liepen een uurtje verder door de straten van Dénia en kwamen langs de kapper die Maria mij had aangeraden. Misschien zou ik daar mijn haar laten knippen. Ik bekeek de prijzen en stelde vast dat mannen 14 euro betaalden en vrouwen 26 euro. Ik weet het, waarschijnlijk veel minder dan bij ons, maar ik vond het discriminatie. Volgde een kleine discussie met Roger. Hij beweerde dat het haar van vrouwen knippen meer werk vergt. Ik was er zeker van dat mijn haar knippen veel minder werk vraagt dan het haar van een man te kortwieken.

Omdat ik in de tapabar (geen terras) geen sigaret had kunnen roken, zetten we de discussie voort op een terras aan de haven, met nog een biertje en voor mij een sigaret. We hadden het ook over de vele bedelaars die we weer ontmoet hebben. Je geeft ze dan wel iets, maar dat lost het probleem niet op. Net zoals in de tapabar kregen we chips bij ons bier en daaruit bestond ons middagmaal (we hadden daarna geen honger meer).

Rond 16 uur kwamen we terug naar de camping, waar we wat rustten en lazen. Rond 18:30 uur gingen we boodschappen doen… En toen besefte ik dat ik mijn voornemen om naar de kapper te gaan helemaal vergeten was. Het was nog vrij warm (rond de 28°C) en we werden dorstig: dat werd weer een biertje aan de haven, en deze keer vroegen we er een tapa van calamares bij. Weer was ik de kapper vergeten tot we er iets voor 20 uur voorbij liepen. Maar toen was het te laat: de “peluqueria” sloot om 20 uur.

Na nog wat rondlopen (en enkele bedelaars te hebben ontmoet, waarvan een ons herkende en ons zo vriendelijk toelachte dat ik haar zo nog wat geld zou gegeven hebben – ze smeekte er niet om deze keer – maar nogmaals, dat lost het probleem niet op) zagen we in een bar een aanbod van 5 tapas voor 10,50 euro. Weliswaar meer traditionele tapas dan gisteren in Valencia en dan bij Miguel Ruiz (en nog goedkoper maar daarom niet minder lekker). We dronken er een wit wijntje en namen één assortiment tapas voor ons beiden (salade van groentjes, olijven  en ei, salpicón van zeevruchten, patatas bravas met een net iets andere saus dan wat je overal krijgt, roodbaars met mosselen en inktvis, en een soort osso bucco met room, en daarbij wat brood en olijven). Dat bleek meer dan voldoende als avondmaal voor ons beiden. 

Nu zitten we weer op de camping waar het ongelooflijk rustig is… Maar we hebben geen verbinding meer met het Internet.