We kwamen iets te vroeg aan deze middag om Elena van school af te halen, en moesten met tientallen anderen (vooral grootouders) een poosje wachten voor de gesloten poort. Ikzelf voelde me teruggeworpen in de tijd, met dat verschil dat ik meer dan dertig jaar geleden bij de weinige moeders aan de schoolpoort hoorde!
De poort ging open, al dat volk wandelde in een soort processie naar de speelplaats waar we Elena zouden treffen. En daar, massa’s kleuters, zodat we onze meid niet meteen zagen. Na een paar seconden merkte ik haar op: ze stond alles rondom zich op te nemen en tegelijk duidelijk naar iemand (ons?) uit te kijken. Schattig en ontroerend zoals ze daar stond rond te kijken met haar “boekentasje” op haar rug! Ik bedacht dat als wij al overrompeld waren door al dat volk, onze grote meid dat des te meer moest zijn! Maar kom, we hadden elkaar gevonden, maakten even kennis met haar juf Inge die het heel druk had, en liepen samen naar de auto terwijl Elena mij wees op de mooie short die ze droeg (het was vandaag heel warm).
En dan gingen we Matthias afhalen bij Lutti voor wie het duidelijk een blij weerzien was met Elena. Matthias viel meteen in slaap in de auto, Elena babbelde heel veel onderweg, maar vertelde niet veel over de school. Alles wat ze op mijn vragen antwoordde, was: ‘Dat weet ik niet!’. Ze zei me wel dat ze ‘s nachts had moeten overgeven, wat ik al wist van haar mama.
Thuis werd de slapende Matthias in zijn bedje gelegd, Elena weigerde te eten (en ik drong niet aan) en vroeg om ook te gaan slapen. Dat deed ze na een verhaaltje over “kleine Jezus” (ze vroeg er zelf naar! 
Omdat de werken aan het huis nog steeds aan de gang zijn, ontvluchtten we weer het lawaai, maar deze keer gingen we naar een speeltuintje in de buurt.
Daar wilde Elena op geen enkel speeltuig gaan, maar ze keek wel nieuwsgierig naar al de andere kindjes die er vooral fietsten. Met sommigen hebben we ook gepraat. Al die kindjes waren vergezeld door hun oma of opa, met wie we soms ook een praatje deden… en ik kreeg het gevoel tot een nieuw soort clubje te behoren!
Op een zeker ogenblik begon Elena zelf te bewegen. Nee, niet op een van de aangeboden speeltuigen: ze speelde duidelijk “juf Inge” na! Ze deed of ze een muziekje aanzette en ik moest dan mee dansen op een liedje dat ze zong. Dat herbegon ze zeker vier keer. Een activiteit van de ochtend die ze moest verwerken? Ook wilde ze steeds weer de pop die ze bijhad (de pop “Elena” die we ooit voor haar kochten bij Ikea en die Anneke zo lelijk vindt) doen stappen, en ze telde dan tot tien om ons daarna aan te zetten, Roger en ik, om in onze handen te klappen: weer en activiteit uit haar klasje?
Matthias, die keek heel geïnteresseerd toe tot ongeveer 17 uur. Toen was het duidelijk dat hij zich begon te vervelen, maar het was toch tijd om naar huis te gaan. Ik werd immers verondersteld tegen 18 uur eten klaar te hebben.
Terwijl ik kookte, zijn de kindjes nog heel actief geweest onder toezicht van Roger. Matthias zat op zijn speeltapijt en schoof op zijn achterwerk naar alle richtingen. Hij geraakte op een zeker ogenblik aan het speelgoed dat op de rekken gerangschikt staat en dat bleek echt een heel prettige ontdekking te zijn!
Elena was heel druk bezig met haar poppen (en ik vroeg me af waar ze de energie haalde, wetende dat ze vandaag zo weinig gegeten had). Nadat het eten klaar was (maar hun ouders nog niet thuis), moesten we nog “treintje” spelen, Roger, Elena en ik (weer iets dat Elena op school heeft geleerd?) terwijl Matthias luid lachend toekeek. En dan was het tijd om nog even allemaal samen te rusten met een boekje, en te vertellen natuurlijk.
Net toen kwamen de ouders van de kindjes thuis, bijna tegelijkertijd. Roger en ik zijn toen onmiddellijk vertrokken omdat er hier andere verplichtingen wachtten.
Ik zag nog net dat Elena met veel smaak van de soep at terwijl onze dochter Matthias zijn flesje gaf. Heeft onze grote meid haar eetachterstand deze avond ingehaald?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten