We gingen vandaag niet naar de uitvaart van de broer van Maria (schoonmoeder van onze dochter) omdat we zouden op Elena en Matthias letten terwijl hun ouders wel naar die begrafenis gingen.
Ik vermoed dat Elena niet precies weet waar haar ouders naartoe moesten (en Matthias al zeker niet), want het werd voor ons een vrolijke dag met de kleinkinderen. Toen we aankwamen (we waren voor ons doen heel vroeg opgestaan), kwam Elena meteen naar ons gelopen met tekeningen die ze ons cadeau wilde geven (en die ik morgen nog aan de muur moet ophangen). Matthias kroop naar mij (jawel, deze keer niet eerst naar zijn opa
De kindjes (en dus zelfs Elena) hebben heel goed gegeten. Rond 10:30 uur vroeg Elena een banaan en een sojapudding, en Matthias at bijna de helft van beide op. Rond 12 uur (Matthias was daarvoor een uurtje gaan slapen) kregen ze hun middagmaal. Toen Elena merkte dat ik haar broertje spaghetti zou geven, wilde ze hetzelfde eten. Dus gaf ik haar ook een potje dat eigenlijk voor Matthias was bestemd: dat leek me veel gezonder dan boterhammen met choco (en ik had daarenboven op het potje gelezen dat spaghetti als bijna laatste ingrediënt voorkwam). Ze at alles gretig op.
Daarna maakten we een wandelingetje: Elena wilde nog eens “naar de paarden”.
Onderweg maakte Roger enkele foto’s van een huis dat ons al lang intrigeert (persoonlijk vind ik het wel mooi).
“Thuis” had Elena weer honger: ze at een dikke volkoren boterham met choco. Matthias wilde haar weer nadoen en heeft gesabberd op een korstje.
Onze kleine jongen ging even slapen (Elena heeft verordend dat we Matthias nog niet “grote jongen” mogen noemen; hij is volgens haar wel geen echte baby meer, maar ook nog geen grote jongen. Grote jongens en grote meisjes gaan immers naar school en zijn “kleuters”)!
Elena wilde spelen. Ze had voor de middag al rustige spelletjes gespeeld met opa en mij, nu werd ze actiever. Niet lang echter, want na nog dansen, lopen, springen en zingen, voelde ze zich moe en vroeg eerst om in bed te worden gelegd (wat ik deed, na een verhaaltje, maar waar ze al na een kwartiertje weer uit kwam om naar een filmpje te vragen).
Gelukkig had Roger zijn eigen tablet bij, want we geraakten niet op dat van onze dochter. Meisje, volgende keer moet je ons jouw paswoord geven, oké? Elena keek dus naar onder andere Musti… En viel rond 15 uur in slaap op de sofa. Even rust voor ons dus!
Rond 16 uur werd Matthias wakker en at hij zijn fruitpap; Elena heb ik moeten wakker maken rond 17 uur. Na een sinaasappel en wat koekjes werd ze weer zo actief als mogelijk. Lopen, springen, zingen, rollenspelletjes, tikkertje, verstoppertje. En Matthias deed mee, al kruipend… en soms zijn armen naar mij uitstrekkend om me duidelijk te maken dat ik hem moest oppakken.
Op een zeker ogenblik was ik echt moe van dat lopen, dragen, springen, dansen enzovoort, en ik zei tegen Elena dat ik even ging rusten.
Daarop volgde een opmerkelijk gesprek:
Zij: ‘Waarom ben je moe en heb je rugpijn, oma?’
Ik: ‘Omdat ik oud ben. Weet je wat “oud”is?’
Zij: ‘Nee?’
Ik: ‘Wel, ik ben heel lang voor jou geboren!’
Zij: ‘Jij bent ook in een ziekenhuis* geboren?’
Ik: ‘Ja, maar heel, heel lang voor jij geboren werd en daardoor ben ik oud!’
Zij: ‘Weet je wat, oma? Zorg dat als je nog eens komt spelen met mij, dat je zachter geboren bent!’
Rond 18:30 uur kwamen de ouders thuis, met (heel lekker) Nepalees eten dat ze onderweg hadden afgehaald. En droevige gevoelens. En daarna weer blije gevoelens, toen ze merkten hoe goed de kindjes het hadden gedaan vandaag.
* Sinds we hier in Vlaanderen het woord “materniteit” vermijden, gebruiken we vaker het woord “ziekenhuis”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten