Lange dag na een korte nacht

De kindjes werden wakker rond 1 uur (ik weet niet meer wie van de twee toen eerst wakker werd). We namen ze bij ons in bed (het “tentbed” noemen we dat) waar ze eerst een poosje rollebolden en dan in slaap vielen tot 5:30 uur. Deze keer was het Elena die zei dat ze dorst had. Ik wilde haar een beker water halen, maar ze wilde melk (had ze eerder honger?). Dus maakte ik een flesje klaar voor haar en voor Matthias die ondertussen ook wakker was geworden. Matthias dronk alles op, Elena ongeveer de helft. Daarna vielen ze weer in slaap tot 6:30 uur, werden weer wakker, vielen weer in slaap en om 7:30 uur riep Elena ineens: ‘Het is al licht, we moeten opstaan!’.

We stonden dus op. Matthias at heel goed, Elena amper. Zelfs de rest van de ochtendfles (die ik ‘s nachts terug naar de koelkast had gebracht) kreeg ze niet op. Rond 10:30 uur vroeg ze een banaan die ze helemaal opat (de pudding en de kaas die ze daarvoor had gevraagd, had ze laten staan en werden door haar broertje opgegeten).

Rond datzelfde uur begon Matthias hangerig te zijn en we  brachten hem naar bed waar hij een uurtje sliep. Elena speelde enthousiast met de blokken, de poppen, enzovoort en vroeg naar een wandeling. Die ik beloofde te zullen doen na het middagmaal. Rond 11:30 stond Matthias op, ik warmde een groentepuree op voor allebei de kindjes, maar ze leken niet echt honger te hebben. Van Matthias verwonderde me dat niet echt, van Elena wel: ze had nog bijna niets gegeten.

We maakten dus de beloofde wandeling. Zagen weer paarden, veel vogels, al bloemen, maakten een praatje met een buurvrouw. De kindjes leken ervan te genieten… Tot Elena ineens besefte dat ze haar knuffel niet bijhad. Ze begon heel luid te huilen, naar haar mama te vragen, en wij keerden dus maar terug naar huis. Waar ik de kindjes nogmaals hun groenten presenteerde. Matthias at bijna heel zijn portie op, Elena bijna niets. Ze werd hangerig, miste haar mama weer, weende, vroeg om te gaan slapen. We legden haar in bed rond 13:40 uur en ze viel meteen in slaap. Matthias speelde nog een poosje, oefende op de trappen tussen de keuken en de salon, kraaide heel veel, maar begon dan ook te knikkebollen, dus legden we hem in de maxi cosy in de salon (zodat we Elena niet zouden wakker maken) waar hij een goed uurtje sliep. Rond 15:15 uur maakten we Elena wakker (we zijn bang dat ze anders weer niet zou doorslapen deze nacht). Bij het vieruurtje vroeg ze van alles dat ze niet opat: Matthias at de helft van haar portie fruitpap en haar banaan, ikzelf at haar mandarijntje op, en zelfs haar koekjes deelde ze uit. Toch leek ze een poosje heel levendig. Toen haar mama belde (ik was net begonnen met de voorbereiding van het avondmaal) wilde ze zelfs niet even aan telefoon komen.

Ik had speciaal voor haar tomatensoep gevolgd door zalm en broccoli klaargemaakt en daar heeft ze duidelijk van gesmuld: ze vroeg een tweede portie van de twee gerechten. En toch heeft Matthias er nog meer van gegeten dan zij!

We speelden, zongen, vertelden, keken naar filmpjes, lieten knuffels “vertellen”, Elena “speelde verhaaltjes” met de poppetjes, en ineens leken ze allebei doodmoe, de kindjes. Avondtoilet, nog een flesje (Elena dronk er amper van, Matthias dronk alles op) en Matthias, die letterlijk omviel van de slaap, werd naar bed gebracht waar hij meteen naar dromenland vertrok.

Elena zou nog even opblijven: ik had haar nog een verhaal beloofd en…  Ze had deze ochtend al gevraagd of we volgende nacht weer allemaal samen in het “tentbed” zouden slapen. Voor mij was dat oké, maar, legde ik haar uit, ofwel moest ze dan in haar eigen bedje slapen tot wij gingen slapen, ofwel bleef ze beneden in de sofa slapen tot Roger haar naar ons “tentbed” zou dragen. Mijn bedoeling was Matthias weer niet te laten wekken door gehuil of “Mama-geroep”.

Elena koos natuurlijk voor de sofa; we deden alle lichten in de salon uit (en gingen in de aanpalende werkkamer zitten, met de deur op een kier). Maar… Elena bleek toch niet zo heel moe te zijn. Ze stond weer op (wat een geluk dat ze in dit ingewikkeld huis niet in het “tentbed” lag!), speelde een poos, vroeg weer naar melk die ze maar half opdronk, vertelde over de school, liet mij verhaaltjes vertellen, werd weer hangerig (en moe), ging weer liggen, stond weer op, zei dat ze haar mama miste, bekeek al liggend een filmpje, stond weer op, vroeg me om naar mama te gaan; riep, bijna hysterisch, toen ik antwoordde dat mama niet thuis was, maar dat ze morgen zou komen, dat ze “dan zelf maar naar huis zou gaan”. Straks maakt ze Matthias toch nog wakker, bedacht ik (de salon ligt vlak onder de kamer van onze dochter, waar de kindjes slapen) en ik besloot te doen zoals met onze “kindjes” vroeger. Zoiets van: ‘Moet ik me kwaad maken, Elena? Het is negen uur (ja, ondertussen had ze het tot 21 uur gerekt)  en dan gaan zelfs sommige grote mensen slapen! Mama is niet thuis, dus je kunt gewoon niet naar huis. Maar morgen komt mama jou halen’. Ik was even niet haar beste vriend, merkte ik wel terwijl ze meteen bedaarde. Ze vroeg immers aan opa of hij naast haar in de  sofa kwam slapen (daarvoor mocht ik dat nog geregeld doen bij haar pogingen om in slaap te vallen). Opa deed het (ik moet hierbij wel uitleggen dat we de sofa’s weer hadden omgetoverd tot een “bedboot”: heel veel slaap – en speelruimte).

En ze viel vrij meteen in slaap. Maar toen was het al 21:30 uur!