We onderbraken vandaag onze huishoudkarweitjes voor een wandeling van bijna een uur in Mettekoven.
Ondanks het heel mooie weer, slechts twee andere wandelaarsters ontmoet. Wij hebben volop genoten van de prille herfstsfeer. Roger heeft de eerste voor mij nog te zure (maar zo lust hij ze het liefst) appels geplukt - van appelbomen speciaal voor wandelaars langs de weg geplant door de gemeente – en geproefd van de nog te wrange sleedoorns die we in overvloed vonden langs het wandelpad.
Aan de rand van een spruitjesveld groeide nog steeds in volle vrijheid de hallucinogene doornappel.
En aan de rand van een ander veld vonden we het mooie groot kaasjeskruid.
De herfst is op komst, ik ruik het, en eigenaardig genoeg –want ik hou niet van wat daarna komt – geeft me dat een blij gevoel (ondanks mijn knieën die pijn doen van al dat klimmen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten