Wandeling in Sint-Truiden

Het weer was vandaag opvallend zacht, het regende niet en de wind was niet koud.
We moesten voor een paar zaken in Sint-Truiden zijn en, nadat die waren afgehandeld, stelde ik voor nog wat rond te wandelen in de stad. Roger beweegt immers veel te weinig de laatste tijd... maar ja, de winter, hoewel vrij zacht, is heel regenachtig en vaak staat er een heel koude wind.

We hebben net geen uur rondgelopen. Ik hou van die stad: niet te groot, niet te druk maar ook niet doods, mooie gebouwen (en winkels, hoewel mij dat minder interesseert) en, al zijn er mooiere steden, heel knus en gezellig. Ik heb het gevoel dat ik daar zou kunnen wonen.
Trouwens, ik zei tegen Roger deze avond dat Sint-Truiden me een beetje aan Leuven vroeger herinnerde, en dat vond hij ook. En... wat heb ik destijds graag in Leuven gewoond (ik denk wel niet dat ik er nu nog zou aarden: veel te druk geworden).

De wandeling deed deugd, al voelde ik aan mijn gewrichten dat het al een poosje geleden was.

Deze avond een telefoontje van broertje, in verband met onze ontmoeting met Nany volgend weekend. We praatten ook over het afbreken van onze stallen... en broertje zei: 'Jammer, ik vond dat  binnenpleintje omringd door die gebouwtjes zo mooi'.

Hij heeft gelijk en het is om die reden dat ik me jaren heb verzet tegen die afbraak!
Maar kom, uiteindelijk moest ik wel toegeven: Roger was niet meer in staat de daken te onderhouden en daar iemand voor in dienst nemen zou te duur worden.

Jammer dat ik geen foto's heb gemaakt van dat binnenplein voor het begin van de afbraakwerken! Nu ziet de vroegere binnenplein er zo uit:

En links van die schrale bomen (die vroeger vlak tegen de zijkant van een stal stonden) begint wat we altijd "de tuin" noemden (eigenlijk een kleine wei dus).

Poëziedag

Het was vandaag poëziedag. Ik wist dat de KVLS iets organiseerde in de bibliotheek van Hasselt (en blijkbaar is het een succes geworden!) maar wij wilden liever deze dag zonder echte verplichting samen doorbrengen

Tot een paar jaar geleden gingen we op deze dag 's avonds naar Opheers, waar Maj iets organiseerde voor Poëziedag. Ze heeft er zelfs ooit Juan Masondo en zijn echtgenote Bernadette speciaal voor uitgenodigd.

Dit jaar organiseerde Maj voor de zoveelste keer niets (gezondheidsredenen) en reden Roger en ik zelfs niet naar Hasselt om te luisteren naar gedichten van Edith, Ingrid, Jeannette, Boudewijn en zo voort.

Nee, we kozen voor een luie (omdat het weer veel regende en waaide) dag onder ons!

Gigi-blokken

Kijk eens, "kinderen", wat ik gevonden heb! Klik hier.
Herinneren die kartonnen blokken jullie niets? Inderdaad, de kartonnen dozen waarmee jullie als kind steden bouwden in de speelkamer!

Deze avond vrij lang getelefoneerd met Nany: ze was zo enthousiast over het bezoek van (tante) Françoise en haar dochter, mijn nicht Catrine!

Blij weerzien met de kindjes

We haalden ze deze middag af van school. Matthias en Eva kwamen meteen naar ons toegelopen maar Elena vonden we niet meteen. Toch waren we nog net op tijd in de dansschool (de kindjes hadden onderweg in de auto gegeten).

Terwijl ik met de meisjes naar de kleedkamer trok, palmden Matthias en Roger een tafel in. Terwijl Elena en Eva daarna dansten, speelde ik spelletjes met Matthias... en nog een meisje van 6 jaar dat duidelijk zin had om mee te spelen (en om van de koekjes te eten die Matthias bij zich had).
Het is altijd aangenaam spelen met Matthias; hij vertelt dan iets meer dan gewoonlijk (Elena komt er immers niet constant tussen) en hij legt de spelregels heel duidelijk en rustig uit.

"Thuis" (waar dochterlief vlak voor ons was aangekomen) wilden de kindjes me van alles tonen. Elena bracht me naar haar kamer waar ik haar "schatten" moest bewonderen, Matthias troonde me mee naar de zijne om mij zijn legoconstructies te tonen. Eva was met ons meegekomen en ze besloot daar even te blijven spelen met Matthias.

Eigen foto's

Elena toonde me nog haar laatste tekeningen en het vervolg van haar "boek" dat ze al met de hand had geschreven.

Dan wilde Eva een gezelschapsspel spelen. Matthias zou meedoen, Elena zou ondertussen met Anna gaan spelen. Helaas, Anna was niet beschikbaar, Elena kwam terug en wilde met ons meespelen. We besloten dat zij en ik samen zouden spelen maar in feite nam zij sindsdien alle beslissingen!

Nog een vieruurtje waarna Elena echt met Anna ging spelen en Matthias iets voor 17 uur de tv aanzette.

Ik had geen richtlijnen gekregen in verband met het avondeten, dus ging ik er (terecht blijkbaar) van uit dat alles al klaar was. Tegen 18 uur verwachtte dochterlief bezoek en begon ze zelf spaghettisaus en een  restje stoofvlees op te warmen en zette ze water op voor deegwaren.

Schoonzoon kwam iets later aan dan het verwachte bezoek en we gingen aan tafel. Onmiddellijk na het avondmaal bracht dochterlief Eva naar bed en iets over 19 uur hielp ik de twee groten met hun toilet en vergezelde ik ze naar hun kamer waar ze allebei nog even zouden lezen.

O ja, Elena liet me, vlak voor ik haar een nachtzoen gaf, aan haar knuffel "Koewa" ruiken. 'Hij ruikt naar mij', zei ze. 'Ikzelf ruik mijn eigen geur niet maar ik herken hem wel als ik aan Koewa ruik'.
En ze vertelde me dat ze van sommige mensen de geur niet lekker vindt. Ik heb, volgens haar, een typische "oma-geur", wat dat ook moge zijn. In elk geval niet dezelfde geur als alle oma's, want er zijn er die veel parfum gebruiken. En een meisje uit haar klas doet duidelijk toenaderingspogingen tegenover haar... maar Elena houdt niet van haar geur!

Roger en ik vertrokken daarna meteen naar huis zodat dochterlief en schoonzoon eindelijk zonder pottenkijkers met hun vriendin konden verder praten.

Thuis... merkte ik meteen dat de werklieden tijdens onze afwezigheid het poortgebouw hadden schoongemaakt (ik vroeg me de laatste dagen af of ik dat nog proper zou krijgen, met al die klodders aarde en zo die aan de vloer kleefden). Wel, het is echt heel proper geworden: ik ben blij!

Deze avond las ik nog een heel interessante tekst van dokter Joyeux over vaccinatie.

Zoals ik al zei, hij is een van degenen die me deed nadenken over sommige vaccinaties. In die tekst legt hij duidelijk uit dat hij niet tegen vaccinatie op zich is, wel tegen te veel inentingen tegelijk (in Frankrijk) voor jonge baby's en tegen aluminium als hulpstof in die vaccins.
Je leest de tekst hier. Het is weer in het Frans, maar er bestaan vertaaltools hé!

Dagje zonder internet

Na onze brunch en een babbeltje met de werklieden die even koffie kwamen drinken, wilden Roger en ik het een en ander opzoeken op het internet.

Maar we hadden geen internet- of telefoonverbinding. We hebben even gewacht, dan gebeld (met mijn gsm) naar Telenet waar ik onmiddellijk te horen kreeg dat er problemen waren in onze buurt. Dat nieuws werd me niet verteld door een mens: dat betekent dus dat het "antwoordapparaat" meteen mijn gsm-nummer verbond met de gemeente waar we wonen! Heel merkwaardig!

We deden onze wekelijkse boodschappen. Omdat ik geen chocolade met 85% cacao meer vond in de Lidl, kochten we er met 86% cacao bij Colruyt. En (vroeger hadden we die ook ooit gekocht): die is inderdaad nog lekkerder dan die van de Lidl.

Het was niet echt koud maar er stond een heel felle ijskoude wind: ik was telkens blij toen we in de winkel waren geraakt... en dat mijn verkoudheid zo goed als over is. Eigenaardig: Roger is nog steeds niet verkouden hoewel ik heb gelezen dat voor een verkoudheid de incubatietijd begint vlak na de eerste symptomen en slechts een paar dagen duurt.

In het naar huis rijden hebben Roger en ik, tegen onze gewoonte in, lang zitten praten. Over volgende zomer. Of we nog naar Frankrijk en Spanje gaan of niet, en of we dan een nieuwe tent zouden kopen. Constant iets huren onderweg lijkt ons immers onverstandig: de afbraakwerken hier zullen uiteindelijk nog veel meer kosten dan voorzien en we verwachten nog veel andere kosten.

Thuis wilde Roger onmiddellijk informatie zoeken over de tent waar we een poosje geleden al aan dachten (eentje van 100 euro) maar... hij geraakte nog steeds niet op het internet.

Via onze gsm was het wel mogelijk maar niet gemakkelijk (slecht bereik hier in huis).

Ongelooflijk toch hoezeer we afhankelijk zijn geworden van dat internet!

Vlak voor ik begon te koken was het internet ineens weer bereikbaar.
Maar...  terwijl ik onze sla klaarmaakte, kwam de aannemer "even" langs.

Onze soep (die al klaar was) heb ik toch nog geserveerd (aannemer wilde niet mee-eten). Daarna begon de aannemer, bij een kopje koffie, het vervolg van de werken te plannen, raadde hij mij af de muur achter ons huis wit te maken, opteerde ik (voorlopig) voor oker, vertelde hij nog anekdoten over zijn leven, was Roger nog stiller dan gewoonlijk en probeerde ik dus zelf wat feedback te geven.

In feite zat ik ondertussen ook na te denken over de prijzen van containers tegenwoordig. En dacht ik aan alles wat wij hier in huis hebben verzameld en waar de kinderen niets zullen mee doen. Dat zullen ze, na ons overlijden, allemaal moeten laten afvoeren in veel te dure containers! Hoe kan ik Roger overtuigen nu al te beginnen opruimen, vroeg ik me af!

Dat heb ik natuurlijk allemaal niet hardop gezegd: ik weet dat Roger heel moeilijk afstand zal nemen van al die spullen, houtbewerkingsmachines, boeken enzoverder... plus dat je van al die zaken ontdoen een beetje lijkt op je voorbereiden op de dood.

Toen de aannemer vertrokken was, hebben we eindelijk gerookte zalm met een sla van spitskool, tomaten en avocado gegeten. Niet slecht maar de avocado was ontdooide diepvries-avocado en dat was duidelijk veel minder lekker dan verse!

Na de afwas ging ik eindelijk op zoek (op het opnieuw bereikbare internet dus) naar meer informatie over die tent van 100 euro. Krap voor 4 personen, denk ik, maar ruim genoeg voor ons. Maar ik heb niet gevonden of die tent gemakkelijk op te stellen is... en dat is heel belangrijk!

O ja, wat een geluk (?!) dat ik vandaag geen vertaling kreeg vermits we geen internet hadden!

Praten of schrijven?

Ik zei onlangs dat ik de indruk heb dat spreken weer de overhand gaat krijgen op schrijven en lezen. Voor mij is dat natuurlijk niet goed, want ik ben geen prater.

Maar, bedacht ik deze avond, terugdenkend aan sommige telefoongesprekken, die trend zorgt ook voor een objectief probleem.

Hoe vaak heb ik al niet opgemerkt dat mensen gewoon niet luisteren, dat ze, terwijl je praat, eigenlijk met hun eigen zaken bezig zijn en wachten op een "opening" in jouw betoog om er tussen te komen (jawel, Zeger, ik weet het, ik doe dat ook soms, maar let er eens op: ik doe dat meestal als ik het woord, waar de spreker duidelijk naar zoekt, nog voor hem gevonden heb).

Hoe vaak is het al niet gebeurd dat ik tegen dezelfde persoon drie, vier, tot vijfmaal toe hetzelfde moest uitleggen (natuurlijk niet in éénzelfde telefoon- of ander gesprek)!

Terwijl, als de boodschap schriftelijk werd overgebracht, je aan het (liefst schriftelijk) antwoord meteen merkt of de bestemmeling begreep wat je bedoelde.

En nee, soms (nee, vaak) merk je ook dat jouw boodschap slechts diagonaal werd gelezen!

Daar hadden we het over, Jan Gerits en ik, tijdens ons jongste  telefoongesprek gisteren (na zijn oogoperatie).

Ik had hem immers (per mail) aangeraden kortere mails te schrijven naar een bepaalde auteur met wie hij een meningsverschil had aangaande de Limburgse monografieën van de KVLS.
Mijn argument was dat ik de indruk had dat die auteur zijn (heel uitvoerige) mails slechts diagonaal leest en dat dus zijn antwoord daardoor nooit "to the point" is, omdat hij slechts reageert op sommige details. Details die niet echt ter zake doen trouwens, maar, en dat begrijp ik, gevoelig zijn voor de auteur in kwestie.

Jan wilde me onder andere bedanken omdat de zaak nu lijkt opgelost.

Dus, zelfs "schrijvers" beginnen minder (aandachtig) te lezen (maar dat wist ik al lang)!

En dat is geen goede trend voor mij!

"Vrouwen" van Jos Vandeloo

Als ik schrijf dat ik praktisch niets doe op "grieperige" dagen zoals deze, betekent dat in feite dat ik veel lees.
Zo heb ik eindelijk "Vrouwen" van Jos Vandeloo uitgelezen, een boek dat Liliane en Paul mij gaven.

Ik vond het heel goed, zowel wat de inhoud als wat de stijl betreft.

Roger herinnert me eraan dat onze vriend Karel die schrijver niet goed vindt. Ik was vergeten dat Karel dat ooit had gezegd, waarschijnlijk omdat ik die auteur toen niet kende en ik dus niet echt deelnam aan het gesprek.

Dit is het eerste boek dat ik van Vandeloo lees, ik kan dus niet spreken over zijn hele oeuvre, maar als zijn andere boeken van hetzelfde gehalte zijn, ga ik helemaal niet akkoord met Karel!

Vers brood met abrikozenmoes

O ja, dat vergat ik daarstraks te vertellen: Roger heeft gisterenavond vers speltbrood gebakken.
En wat werd onze brunch heerlijk daardoor! Eigenlijk zou ik liever nooit meer brood kopen, denk ik telkens als we versgebakken brood hebben!

Ik at deze ochtend met opvallend veel smaak, in de plaats van mijn gebruikelijke yoghurt, een boterham met veel boter en een dikke laag abrikozenmoes.

Ik vroeg me wel af hoe het komt dat ik, ondanks mijn verkoudheid, zo kan genieten van die smaken.
Ach, natuurlijk, bedacht ik dan: het is niet omdat ik me "grieperig" voel dat ik griep heb. Ik heb immers slechts een gewone rhinitis.

De laatste (en in mijn herinnering enige) keer dat ik werd geveld door griep (ongeveer 35 jaar geleden) proefde ik immers niets meer. Alles wat ik at, smaakte naar zand.

Maar... toen heb ik me al afgevraagd (en ik vraag het me nog steeds af) of het wel griep was en niet een aanval van malaria.

Ik heb als kind in Congo malaria gehad (en later een paar aanvallen in België) en een van de opvallendste symptomen bij die ziekte, buiten heel hoge koorts en rare dromen, is het verlies van smaak.

Ik weet dus nog altijd niet of je bij griep ook niets meer proeft! En of ik zo'n 35 jaar geleden griep had of een malaria-aanval.

Nu heb ik echter duidelijk een onschuldige verkoudheid, of je dat nu rhinitis noemt of niet!

Oei, waar schrijven over vers speltbrood me naartoe gevoerd heeft!😄

Toeval

Eerst wilden we gisteren of vandaag naar Nany gaan. Toen namen zus Bie en broertje voor volgend weekend een beslissing die ook Nany en mij aanbelangt en vertelde ik Nany dat we ons bezoek een weekje zouden uitstellen.
En dus verheugde ik me op een vrij weekend met Roger.

Helaas, ik werd verkouden en Roger heeft niet veel aan mij gehad deze "twee dagen zonder verplichtingen": ik deed praktisch niets.

Deze avond kreeg ik een enthousiast telefoontje van Nany. Ze had gisteren een prachtig feest voor een honderdjarige meegemaakt, vandaag bezoek gekregen van broertje en schoonzus en ze zou donderdag bezoek krijgen van (tante) Françoise. Dat laatste wist ik al maar dat heb ik niet gezegd: mijn moeder is altijd zo blij als ze als eerste een nieuwtje kan vertellen. De laatste jaren was ze immers duidelijk heel ontgoocheld telkens als zus of ik (bijvoorbeeld via een mail) al op de hoogte waren van iets waar ze hoopte de primeur van te hebben.

En toen dacht ik dat het toeval de zaken goed regelt: Nany heeft voldoende ontspanning gekregen dit weekend en, vermits wij ons bezoek hadden uitgesteld, zullen zij en de andere rusthuisbewoners  mijn zware verkoudheid niet overkrijgen.

Ik vind het wel eigenaardig dat Roger die virus nog niet heeft overgekregen en ik hoop zo dat hij niet op zijn beurt ziek zal zijn volgend weekend!

Plannen

Deze ochtend werden we (veel te) vroeg gewekt: de container werd opgehaald. Roger deed in kamerjas de poort open. Vreselijk koud was dat, klaagde hij daarna.
Hij bleef op en iets later stond ik ook maar op, hoewel ik eigenlijk heel lang had willen slapen.

Tegen 11 uur kwam de aannemer even langs, samen met de man die de gemene muur achter de vroegere stallen voor een groot deel zal kaleien.
De twee mannen en Roger hebben buiten een poosje staan praten terwijl ik binnen bleef. Het is echt te koud voor mij!

Ik heb trouwens de dag weer doorgebracht met, buiten niezen, hoesten, half slapen en lezen, dagdromen en plannen maken!

De werklieden hebben immers prachtig werk geleverd: we krijgen er vlak achter de keuken een heel groot stuk tuin bij.

Maar, zoals ik al zei, dat betekent wel dat er nog meer gras moet afgereden worden.
Ik bedacht echter dat het vrijgekomen stuk zo egaal is gemaakt dat ik daar zelf kan voor zorgen (ik weet het, weer een verplichting bij, maar tegelijkertijd beweeg ik). Roger moet dan maar met de zitmaaier (wat is het correcte woord?), waar ik echt wil voor sparen, af en toe de wei en de tuin naast het huis (die eigenlijk ook een wei is) onder handen nemen. 

En, dagdroomde ik verder, zodra onze buren het dak van hun bijgebouw, dat achter onze nu verdwenen stallen staat, hebben hersteld, kunnen de kindjes hier eindelijk buiten spelen. Tot nu durfde ik ze nooit alleen in de tuin te laten, bang dat er van het dak van sommige stallen pannen op hun hoofd zouden vallen!

Het is dus wel nog wachten tot de buren iets willen doen aan dat dak! Elena, Matthias en zelfs Eva zijn nu groot genoeg om te begrijpen dat ze dan geen gevaar lopen zolang ze in dat stukje tuin blijven en dat, als ze een van de weiden willen verkennen, dat op eigen risico is wat netels, kleefkruid en andere hindernissen betreft.

Het werd tijd om voor onze linzensoep te zorgen en ik maakte vanuit de keuken enkele foto's van het nieuwe stukje tuin:

Eigen foto's

Ik hoop zo dat Elena, Matthias en Eva binnenkort eindelijk buiten kunnen spelen zonder dat ik constant toezicht hoef te houden!

Luie dag

Geen wandeling vandaag wegens veel te koud (en ik te fel verkouden). Grondig schoonmaken schuif ik voor mij uit (ik ga daar niet aan beginnen zolang de afbraakwerken bezig zijn, hoe vuil en stoffig ons huis ook wordt).

Vandaag dus alleen enkele mails beantwoord en de aannemer ontvangen om het vervolg van de werken te bespreken (de varkensstallen zijn afgebroken en we hebben besloten op die plaats gras - gazon? - te zaaien). Ik weet het, Roger krijgt nu al amper al het gras afgereden, dus wil ik sparen voor een "zitmaaier" - wat is het correcte woord?

O ja, en ook, nadat we afscheid namen van de aannemer, even naar de Action gereden om daar iets te kopen voor Hendrik. Hij had me immers gemaild dat hij bepaalde spullen wilde kopen maar dat ze niet meer voorradig waren in de Antwerpse "Action". Wij vonden ze wel, en, hoewel het geen geschenk betreft (Hendrik heeft ons al terugbetaald), was ik zo enthousiast als maar zijn kan toen we die zaken meteen vonden: ik wist immers dat Hendrik heel blij zou zijn!

We konden niet lang in die Action blijven, want de arbeiders zouden vertrekken om 16 uur en daarna zou er hier nog een container worden afgehaald. Helaas, dat zal pas voor maandag zijn, vrees ik:  deze avond is het niet gebeurd.

Ons avondmaal bestond uit kliekjes, dus koken hoefde ik ook al niet te doen.

Wat ik wel nog deed, ondanks die zware verkoudheid (toch eigenaardig hoe ziek je je kunt voelen van zo'n banale rhinitis): vroegere dagboekbladzijden overtypen... en kijken naar Franse vlogs. Tja, sorry, Vlamingen: ik moet die taal echt onderhouden.

Het valt me op hoe vaak elke Franse vlogger tegenwoordig "du coup" zegt, echt te pas en te onpas! Een beetje zoals hier sommige mensen constant "eigenlijk" of "feitelijk" aan hun betoog toevoegen (maar "du coup" betekent iets als "dus").

Woorden worden ook "verkort", zo vaak zelfs dat, als je al lang geen Frans meer hebt gehoord, je de taal praktisch niet meer zult verstaan, vrees ik. "Petit déj", "aprèm", "appart", "ordi" vervangen bijvoorbeeld tegenwoordig "petit-déjeuner", "après-midi", "appartement" en "ordinateur" en dat niet enkel in de volkstaal!

Dat betekent dus dat Frans begint echt te evolueren, ondanks de poging tot remming vanwege de academie!

Maar... die taal evolueert ook in heel slechte zin wat de spellingkennis betreft. Ik ga soms kijken naar wat al die vloggers schrijven op Instagram of Facebook. Fouten tot en met vind ik daar!

Die mensen lijken hun zinnen niet meer te kunnen ontleden, geen onderwerp te kunnen onderscheiden van een voorwerp, geen werkwoord van een substantief, eigenlijk niets meer. Ze schrijven wat ze ongeveer horen en eender hoe. Heel erg vind ik dat!

Ach, dezelfde evolutie merk ik al in het Nederlands: misschien is het een algemene trend? Misschien zal het gesproken woord het opnieuw halen van het geschreven woord? Jammer voor mij dan!

Maar nu ga ik mijn verkoudheid verzorgen en dat betekent: slapen! Arbeider D. had me deze middag (de werklieden zijn uiteraard weer in de keuken komen eten: veel te koud buiten!) aangeraden paracetamol te slikken. Hij doet dat, zegt hij, zeker als hij moet werken, als er een verkoudheid op komst is.

Ja, maar ik ben gepensioneerd en mag me dus veroorloven die rhinitis op een natuurlijke manier te boven te komen!

Oei, Roger heeft pas Fado opgezet! Dan toch maar nog even in de relax liggen "genezen"?

Niet goed bezig!

Omdat het veel te koud was, drongen we deze middag aan opdat de werklieden binnen zouden komen eten, bij een kopje verse koffie.

Ongeveer drie uur later klopte ploegbaas D. op de keukendeur... met een (heel lekkere) abrikozentaart die hij pas was gaan kopen in de AD-Delhaize in Heers. Daar smulden we met z'n vijven van, bij weer een kopje koffie of thee.
Ik ben niet goed bezig! 😉

En... ik ben snipverkouden!

Bezoekje aan Parijs

Nee, natuurlijk waren we niet echt in Parijs vandaag!

Nadat Roger deze avond even afwezig was in verband met Heemkunde Groot Heers, aten we (vrij laat) nog eens zuurkool.

Op de dag voor zijn verjaardag én op zijn verjaardag hadden we immers ook zuurkool gegeten maar van een ander merk dan we gewoon zijn.

Onlangs hadden we weer ons gebruikelijk (en goedkoper) merk gekocht en we wilden "onderzoeken" welke zuurkool we de lekkerste vinden. Allebei gingen we voor het goedkoopste merk: veel zuurdere smaak (zoals we vroeger gewend waren) dan het duurdere merk!

Ik wil het hier echter niet echt hebben over die zuurkool!
We aten dus heel laat voor ons doen en bleven ook tot nogal laat keuvelen. Op een bepaald ogenblik hadden we het over het feest dat de ouders van schoonzoon binnenkort geven voor hun 50 jaar huwelijk. En of ik geen jurk zou moeten kopen.

Ik shop niet graag, dus had ik daar zelf al langer over nagedacht: ik heb een zwarte jurk hangen die ik meer dan 10 jaar geleden kocht, nog geen vijf keer heb gedragen en die volgens mij perfect is voor dat feest.
'Ben je echt zeker?' vroeg Roger die de jurk niet echt mooi vindt (maar hij vindt zelden vrouwenkleren mooi... ik vermoed dat hij vrouwen liever zonder kleren ziet!), 'wil je echt niets kopen?'

Ik herinnerde hem eraan dat we nu ontzettend veel kosten hebben. Hij had natuurlijk gelijk toen hij antwoordde dat het slechts tot eind deze maand "solden" (koopjes) is. Maar... moet je echt iets kopen als het "solden" is, terwijl je thuis nog af te dragen kleren hebt?
Ik heb die jurk immers bijna nooit gedragen; ik had die gekocht voor het huwelijk van dochterlief en vlak na die aankoop vernam ik dat ik een lange jurk moest dragen (en kocht ik dus een andere).

Omdat Roger nog steeds twijfelde (en we ondertussen weer elk aan onze pc zaten), googelde ik even naar "mode", en ik viel op dit.

Ik vernam daardoor niet alleen wat vrouwen dragen in Parijs (veel zwart, dus mijn bijna nooit gedragen jurk zal wel oké zijn) maar ik kreeg ook het gevoel dat ik even een (virtueel) bezoekje bracht aan Parijs!

Heel eigenaardig toeval trouwens, want terwijl Roger weg was, had ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboek van 1967 overgetypt... en daar had ik het onder andere over mijn eerste reis naar Parijs!

Oude mensen

We bezochten vandaag nog eens de nicht Jeannine van Roger.

Bij een kopje koffie of een mok thee (én taart: ik kan beter niet opnieuw elke week ergens op bezoek gaan hier in Haspengouw of mijn broeken gaan op de kortste tijd weer spannen rond mijn middel!) wisselden we familienieuwtjes uit. We spraken ook over het nieuwe project van de werkgroep WO I-II. Ze leende ons enkele documenten waarvan we zouden kunnen gebruik maken voor ons boek. En we haalden herinneringen op aan haar moeder, tante Laure, en aan andere oude familieleden.

Ineens besefte ik dat we nu ook horen bij de categorie "oude mensen", Jeannine (81 jaar in 2020), haar enige broer nog in leven (86 jaar), Roger (76 jaar), ik én de meeste van Rogers neven en nichten!

Deze avond, vlak voor we zouden aan tafel gaan, weer een telefoontje van mijn moeder (ook een oud mens!). Ze had deze middag mijn vriendin Denise en Walter op bezoek gekregen en was zo blij van haar middag.

Na het avondeten beantwoordde ik nog een mail van Bernadette (de vrouw van Juan Masondo) en daarna werkten Roger en ik nog een paar uur aan enkele teksten voor de werkgroep WO I-II.
Terwijl we daar mee bezig waren, besefte ik ineens dat, vermits Jef V. is weggevallen, Roger en ik de oudste leden zijn van de werkgroep!

Telkens als ik even echt besef dat ik oud ben, geeft dat een heel raar gevoel!

O ja, en gisteren kreeg Roger een antwoord van Guy Missotten. Ook hij begint last te krijgen van ouderdomskwaaltjes!

Bang... of visionair?

Vandaag dronken we uiteraard nog even koffie/thee met ... nee, niet met de drie werklieden, wel met  ploegbaas D.

Ik vroeg hem nog of de twee andere werkers zich ook niet even moesten opwarmen bij een kopje koffie maar nee, die hadden al iets anders gevonden tegen de toch relatieve kou vandaag (even naar het café op de hoek gegaan tussen de middag?).

D., de Armeense ploegbaas, is katholiek en zelfs (zeer, denk ik) actief in een parochie in Sint-Truiden.

Terwijl we koffie of thee dronken, begon hij ineens een hele uitleg over de mensen van hier die niet meer religieus zijn en over het feit dat daardoor de islam het hier zal overnemen.

'Zij hebben 7 of 8 kinderen per koppel', legde hij uit, 'jullie maar 1 of 2'  (en hij vond het "heel goed" dat Roger en ik, én dochterlief en schoonzoon er telkens drie hebben). 'U weet toch,' vervolgde D., 'dat de islam probeert de wereld te veroveren door heel veel kinderen te produceren?'

Ja, dat wist ik maar Roger en ik hielden ons een beetje op de vlakte: één van de twee andere werklieden is immers een moslim.
D. leek onze gedachte te raden! 'X is wel een moslim', begon hij, 'maar hij heeft zich volledig aangepast aan dit land en doet zeker niet mee aan die verovering'.

Ik herschrijf hier niet letterlijk het betoog van die D.: zijn Nederlands is goed maar nog niet perfect.

Hij praatte verder en op een zeker ogenblik zei hij ongeveer dit: 'Als allemaal de mensen hier niet meer religieus zijn, ze worden verplicht islamitisch te worden, en dat zal niet plezant zijn, zeker niet voor vrouwen. Ik ben echt bang!'.

Toen vroeg ik me af: is die D. echt gewoon bang of wil hij ons winnen voor die kerk in Sint-Truiden... of is die man een visionair?

Want... al heel lang maar vooral sinds ik het boek "Soumission" heb gelezen, vrees ik hetzelfde: dat het gebrek aan religiositeit in onze contreien zal maken dat de islam de overhand krijgt!

En dat wens ik geen enkele vrouw toe! Ik had destijds aan de universiteit in Leuven vrij veel moslimvrienden, maar geen enkele moslimvriendin: die  meisjes kregen (of namen) immers veel te weinig vrijheid!

Matthias is zeven jaar

Ik kreeg hem deze avond, na school voor hem en boodschappen voor ons, en voor het avondeten aan de lijn.

Fier vertelde hij me dat hij in de klas was gevierd en dat hij binnenkort zijn kameraadjes uitnodigt op een feestje in een binnenspeeltuin. Dat zal wel heel fijn worden!

We aten onze "bakharing" deze avond. Daarbij eten we gewoonlijk gebakken uienringen en brood. Dus kochten we volle tarwebrood vermits we er geen zelfgebakken meer hadden. Voor één keer kon je op de broodverpakking de ingrediënten lezen. Ik schrok: onder andere melk (lactose dus), dextrose (suiker) en geheel gehard palmolie (transvetten)!
Oei, ik lees hier dat alleen het industrieel gedeeltelijk verharden van vetten transvetzuren doet ontstaan; het geheel verharden niet. Dat is dus toch één goed punt voor het brood dat we kochten (al is palmolie niet de beste)!

In het vervolg moeten we toch opnieuw zelf ons brood bakken vermits het gewone brood dat je koopt ook al niet meer te vertrouwen blijkt!

Deze avond hebben Roger en ik nog enkele uren gewerkt aan twee teksten voor de werkgroep WO I-II. Dat wil zeggen: ik las de teksten eerst na, verbeterde de flagrante fouten, schreef een beetje commentaar bij zaken die ik eigenlijk wilde veranderen maar waarbij ik aarzelde (bijvoorbeeld het Franse woord "dépanneuse" in een tekst - van Rogers neef Louis zaliger - vervangen door "takelwagen".  In dit specifieke geval stelde Roger voor "dépanneuse" te laten staan, omdat hier, op de taalgrens, zulke woorden vaak gebruikt worden). Nadat we dus de teksten nog samen hadden doorlopen, stuurde ik ze naar Michel M., weliswaar met nog enkele vragen over zinnen die ik gewoon niet begreep en niet kon ontleden.

Veel werk, maar van dat soort werk kan ik echt genieten!

Deze avond ook Nany aan telefoon gehad, vlak na de afwas. Ze had de middag met tante José en zussen van deze laatste doorgebracht en had daar enorm van genoten. Heel binnenkort krijgt ze bezoek van mijn vriendin Denise en haar partner en daar kijkt ze al naar uit!

Dagdromen

Elena dagdroomt vaak (Matthias ook soms, heb ik al opgemerkt, maar hij spreekt er niet over, Elena wel).

Dagdromen deed ik (al) ook toen ik kind was... maar ik werd er telkens voor berispt. Dagdromen was immers uit de boze! Al die berispingen hebben het mij echter niet afgeleerd: ik dagdroom nog steeds heel veel.

Daarstraks, op het verjaardagsfeest, had ik daar een gesprek over met de moeder van schoonzoon. Ook zij vond dagdromen verkeerd.

Als je echter vraagt wat er verkeerd aan is, kan (en kon ook vroeger) niemand je een bevredigend antwoord geven. Er is (en was) alleen sprake van "je tijd beter te besteden" of "bezig blijven".

Ik blijf er echter van overtuigd dat dagdromen heel gezond is! Je denkt even niet aan de dagelijkse beslommeringen en vertrekt, op de vleugels van die dromen, naar jouw persoonlijke, innerlijke fantasiewereld. En... je krijgt soms inspiratie, tenminste als niemand je abrupt uit die dagdroom haalt!

Dat herinnert me iets dat deze middag gebeurde en dat ik nog niet vertelde. Toen we bij dochterlief en schoonzoon aankwamen, nadat we onze geschenken hadden gegeven aan de kindjes, toonde Elena me een verhaal dat ze aan het schrijven is (op de pc van haar mama).

Ze had (tijdens een van haar dagdromen) inspiratie gekregen en het (nog niet volledige) verhaal dat ik las, was goed (en goed geschreven)! Ik merkte ook op dat ze, naast die getypte tekst, al tekeningen had gemaakt over het vervolg van het verhaal... en ze vertrouwde me toe dat ze eigenlijk heel graag zou hebben dat haar verhaal in boekvorm zou worden gegoten.

Uiteraard is haar verhaal nog niet goed genoeg om een uitgever uit te dagen... maar ik kreeg een ander idee.
Roger doet immers aan boekbinden en kan bijgevolg een boekje maken. Mits wat opmaken van haar schrijfsel, daar enkele van haar tekeningen aan toe te voegen,  kunnen we  er een boekje van maken dat ze kan offreren aan haar grootouders en vriendjes!

Ik heb dat meisje aangemoedigd verder te dagdromen en te schrijven (hadden ze dat bij mij vroeger ook maar gedaan)!

Weer feest!

We vierden vandaag de verjaardag van Elena, Matthias (hij wordt morgen 7 jaar) en Eva.

Om 13:23 uur haalden we Debby en Hendrik af aan het station van Leuven. Dat is geen sinecure: er is geen parking voor het station (wel aan de achterkant, maar die vinden we niet zo praktisch), we kwamen daar iets te vroeg aan, dus moesten we een paar keer over en weer rijden voor we onze kinderen konden oppikken.

Samen reden we naar dochterlief en schoonzoon waar Zeger, de ouders, zus en schoonbroer van schoonzoon al een poosje vroeger waren aangekomen. Er werden geschenken uitgedeeld, we dronken cava en kregen er heerlijke hapjes bij en er werden volop nieuwtjes uitgewisseld. Elena, Matthias en Eva speelden onder elkaar of met hun oom Zeger en waren opvallend uitgelaten!

Na een paar uur gingen we aan tafel waar we spaghetti met verschillende sauzen en verschillende soorten vlees kregen opgediend, gevolgd door drie taarten: appeltaart (de keuze van Matthias), aardbeientaart (keuze van Elena) en chocoladetaart (keuze van Eva)! Daarbij heel lekkere wijn en aangename conversaties, kortom een heel gezellig feest! Dat Nany dus heeft moeten missen!

Elena en Zeger hadden opvallend veel te bespreken onder elkaar!

Eigen foto's

Op een zeker ogenblik zei Eva, die naast mij zat, me: 'Dat is toch eigenaardig, oma: er staan echte kaarsjes (theelichtjes bedoelde ze) op tafel maar ze worden niet aangestoken'. Na beraadslaging met haar oom Zeger werd er besloten de "echte kaarsjes" te vervangen door (elektronische) "niet echte"  theelichtjes om brand te vermijden. De tafel was immers bezaaid met confetti! 

Dat vond Eva oké maar we moesten haar wel uitleggen waarom er brandgevaar bestond als we de "echte kaarsjes" zouden aansteken.

Nany

Ik had dus deze avond Nany aan telefoon.

Toen ik haar vroeg hoe het feestje was geweest, wist ze niet waarover ik het had (ze beweerde zelfs dat haar leven vrij rustig is in dat rusthuis, dat ze veel leest, geniet van het lekkere eten, maar dat er niet zoveel wordt georganiseerd waarin ze geïnteresseerd is).

Ik herinnerde haar eraan dat ik met Kerstmis had gezegd dat we haar vandaag zouden halen om het weekend samen met ons door te brengen. En dat ze toen had geantwoord dat er vandaag een feest was voor een honderdjarige in het rusthuis en dat ze daar absoluut wilde aan deelnemen.

'Ha ja,' zei Nany, 'maar ik had me vergist, dat is pas volgende week!'.

Ik weet dat ze veel begint te vergeten en te verwarren, dus vond ik haar antwoord niet heel vreemd... maar op het uur dat ze belde, was het al veel te laat om nog even over en weer (ongeveer 3 uur) naar het Antwerpse te rijden om haar te gaan halen! Dus toch geen Nany hier dit weekend!

Over onder andere abortus en euthanasie

Vandaag maakten we onze dagelijkse wandeling in Sint-Truiden. We gingen er ook de Standaard binnen en het viel me op hoeveel mensen daar wel rondliepen: wordt er zoveel gelezen?

Op de Grote Markt waren de terrassen vol ondanks de weer vrij koude temperatuur. Je zit er wel beschut tegen de wind maar toch... ik zag er geen enkel verwarmingselement!

Voor de rest heb ik vandaag, buiten enkele huishoudtaken, mijn tijd vooral besteed aan die tekst  voor de werkgroep WO I-II (die nu eindelijk is opgestuurd naar Michel M., weliswaar met nog enkele vragen) en veel gelezen.

Hier las ik iets heel interessants over euthanasie en abortus. Een interview met Willem Lemmens, hoogleraar filosofie en ethiek. Hij zegt in het interview zaken die ik ook al vaak heb bedacht... alleen kon ik ze weer niet zo goed verwoorden. Het interview is nogal lang en ik vermoed dat de meeste van mijn vrienden niet de moeite zullen doen om het te lezen; dus kopieer ik hier een paar uittreksels waar ik zeker mee akkoord ga (ik hoop dat ik dat mag doen, maar ik herhaal dus: ik heb ze hier gehaald).

"Maar waar de motivering bij de oorspronkelijke abortuswet die was van ‘toelaten van het minste kwaad’, is het nu precies een soort symbool van morele vooruitgang en zelfbeschikking geworden. Zelfs de wet moet zich daaraan aanpassen! (...)

Ik vind het eigenlijk triestig dat sommige feministen dat als een teken van morele vooruitgang zien. Ik denk dat men zo riskeert belangrijke morele houdingen en intuïties te doden: en ook al zijn deze intuïties vaak religieus begrepen en gesymboliseerd, ze hebben volgens mij een universele, menselijke dimensie. Ook een ongelovige vrouw die zwanger is ervaart haar zwangerschap als een geschenk, een mysterie. Er moet werkelijk een radicale mindshift  plaatsvinden om beginnend leven louter en alleen als een ‘klompje cellen’ te zien. Ik wil niet in een maatschappij leven waar de gevoelens van ontzag en verwondering voor het nieuwe leven zo worden gebanaliseerd en ik ben er zeker van dat vele vrouwen, en mannen, die gevoelens ook essentieel vinden. (...)

De vraag of het promoten van de ‘zelfgekozen dood’ ook geen sociale druk creëert op net de sociaal en economisch zwaksten wordt op soms lichtzinnige wijze over het hoofd gezien. Ook hier zien we weer dat moraal altijd een collectief gegeven is. Stel dat mijn kinderen later de zorg voor mij moeten betalen, ben ik dan niet een lastpost geworden die beter verdwijnt? En waarom zouden we ons nog inspannen een hele zorgcultuur uit te bouwen rond personen met dementie, als er – mits wat medewerking en sensibilisering van ons allen – bij beginnende dementie nog kan worden ingegrepen, zodat het leven op tijd kan worden afgebroken? (...)

Je creëert met de sacralisering van het zelfgekozen levenseinde in feite een uiteenrafeling van fundamentele verbanden. Kortom, vooraleer we wetten in het leven roepen die het voltooide leven als moreel zinnebeeld naar voor schuiven, moeten we eerst eens goed nagaan wat de gevolgen zijn van zo’n drastische wijzigingen in de collectieve moraal. Wat betekent dat trouwens, een ‘voltooid leven’? Misschien is elk menselijk leven wel intrinsiek ‘onvoltooid’, zoals de laatste symfonie van Schubert. Dat is misschien een gedachte die ons nadenken over het levenseinde vandaag kan verrijken."

Deze avond kreeg ik een telefoontje van mijn moeder Nany. Ze vertelde uiteraard uitgebreid over haar leven in het rusthuis maar zei ook dat ze haar "euthanasiedocument" moest laten vernieuwen. Zoals zoveel andere mensen van haar en onze leeftijd, lijkt ze dus te denken dat op voorhand denken aan euthanasie een plicht is geworden. Gelukkig bedoelt zij met dat "euthanasiedocument" eigenlijk slechts een negatieve wilsverklaring. 

Ik herinner me ook dat we in de lente van vorig jaar een boeiende discussie over die zaken hadden met Charlie, Maj, Bernadette, Juan en Koen en dat alleen Koen, Roger en ik nog inzagen dat bepaalde wettelijk toegelaten ingrepen eigenlijk zorgen dat je iemand doodt! 

Zodra je een zaak of handeling anders benoemt, lijken mensen zich immers de vroegere definitie, de eigenlijke inhoud of draagwijdte van die zaak of handeling niet te herinneren! En , zoals Lemmens zegt, de "intuïtie" die ze vroeger hadden, te verliezen (ik noem die "intuïtie" ons "geweten").

Riñones al jerez

O ja, deze avond maakte ik voor Roger niertjes met porto en room klaar. Ik wilde eindelijk die niertjes eens op een andere manier klaarmaken dan met sherry.

Zelf heb ik er niet van geproefd (ik at de rest van de gevulde courgette, dat wil zeggen, in feite de helft van de rest). Roger vond mijn bereiding wel lekker maar verkiest toch "riñones al jerez". In het vervolg maak ik dus opnieuw de niertjes zo klaar: veel minder bewerkelijk ook!

Maar... wat eten wij toch weinig (hoewel, we eten altijd - of toch meestal - eerst soep): ik heb dus nog voldoende courgette met vulling over voor morgen en Roger heeft slechts de helft van de niertjes opgegeten.

Zeggen dat we vandaag, na de oogarts en de kringwinkel, heel even langs de AD-Delhaize in Heers reden om "bakharing" te kopen voor morgen. Gelukkig blijft die vis nog dagen goed!

Weer koud en regenachtig

We moesten deze ochtend in Tongeren zijn, bij onze oogarts.

Na het bezoek wilde Roger nog wat rondlopen in die grote kringwinkel aldaar, waar we al enkele keren naartoe gingen.

Eigen foto's

En... dat werd onze enige "wandeling" vandaag.

In het terug naar huis rijden begon het immers weer te miezeren. En het was koud! Daar klaagden de werklieden ook meteen over toen we via het poortgebouw naar binnen gingen.

Daarom nodigden we ze uit op een kopje verse koffie, waarbij we een poosje keuvelden.

Voor de rest was het een rustige dag, zoals ik ze graag heb. Buiten veel lectuur, een paar telefoontjes van Hendrik in verband met cadeaus die hij wilde kopen voor Elena, Matthias en Eva (heel binnenkort vieren we hun verjaardagen) en even gechat met Wiemla, de mama van Debby.

Deze avond heb ik, na het online beantwoorden van enkele berichten, nog een beetje gewerkt aan een tekst voor de werkgroep WO I-II: een veel te lange en iets of wat duistere tekst ingekort en bewerkt. Op dit ogenblik is Roger het resultaat van mijn werk aan het nalezen.

Cadeau

Het was heel mooi weer vandaag! Heel zonnig, niet te koud, niet te veel wind, ideaal voor een wandeling dus.

Maar eerst belde ik even met straatgenote V. en met Nany. Telkens precies een halfuur (ik vraag me soms af hoeveel uren per dag mensen, die wel graag telefoneren, aan de lijn hangen).

Daarna zette Roger nog even verse koffie ('s ochtends drinkt hij vaak koude koffie) en nodigden we de werklieden uit een kopje te komen drinken.
Ze hadden al koffie gehad en wilden liever verder werken.

Terwijl wij ons klaarmaakten voor een wandeling, werd er echter op de keukendeur geklopt. Roger ging opendoen... en kreeg twee ijsjes aangereikt. De werkmannen waren zelf een ijsje aan het eten en wilden er ons elk een cadeau doen! Zo lief vond ik die geste!

Nadat we daarvan gesmuld hadden, zei ik tegen Roger dat we zouden doen wat hij gisteren had willen doen, hadden we niet hoeven te wachten op de aannemer en had het niet zo gewaaid en geregend.
Het werd eerst de Kringwinkel (wat me niet verbaasde) en daarna rondlopen in Sint-Truiden (idem).

En... we hebben een mooie Shetland jas gekocht voor hem! Hoewel ik Roger pas had gezegd dat hij  volgens mij meer dan voldoende jassen heeft, vond ik die zo mooi (en de prijs zo laag) dat ik bedacht dat het een prachtig - en tegelijk heel goedkoop - verjaardagscadeau zou zijn.

Deze avond hoefde hij geen kliekjes meer te eten: ik zorgde voor gevulde en gegratineerde courgettes (heel lekker maar weer kregen we niet alles op; wat me eigenlijk goed uitkomt, want voor morgen heb ik niertjes in Portsaus voorzien en dat eet ik zelf niet zo graag). 

Roger werd 76 jaar!

Dat was precies tien minuten geleden, om 23:30 uur.

We wilden er een rustige dag onder ons van maken en dus had ik mijn klanten gewaarschuwd dat ik niet beschikbaar zou zijn.

Lang voor het uur waarop we normaal gezien wakker worden, werden we gewekt door de werklieden die al een paar uur bezig waren en ineens vrij veel lawaai maakten.
We zijn dan maar opgestaan en, na een snel ontbijt - en het begroeten van de werklieden -, zijn we onze wekelijkse uitgebreide boodschappen gaan doen.

Mijn bedoeling was, nadat we onze spullen naar huis hadden gebracht, ofwel een wandeling te maken ofwel nog een paar andere winkels te bezoeken samen met Roger. Hij doet dat immers veel liever dan ik!

Voor een wandeling stond er een te felle en koude wind, dus stelde ik, na een snelle hap, voor om te beginnen naar de Kringwinkel te rijden.
'Dat gaat niet, want de aannemer komt straks langs', antwoordde Roger.
Ik stelde nog voor dat bezoek te proberen per telefoon uit te stellen, maar Roger kreeg de aannemer niet aan de lijn. Dus wachtten we terwijl we lazen en zo.

Rond 16 uur kwam een werkman ons zeggen dat hij pas contact had gehad met de aannemer: die zou pas deze avond komen. Omdat het ondertussen was beginnen te regenen, namen de werklieden afscheid. En Roger en ik besloten niet meer weg te gaan.

Rond 18 uur maakte ik guacamole klaar die we als een soort voorgerechtje aten samen met wat brood. De rest van ons avondmaal (dat we tegen 19 uur nuttigden) bestond immers uit kliekjes.

We waren pas klaar met de afwas toen de aannemer aanbelde.

Je moet weten dat Roger en hij op dezelfde school hebben gezeten, in dezelfde Leuvense wijk hebben gewoond, dat ze allebei onder andere met houtbewerking bezig zijn, dat er zaken moesten besproken worden in verband met de werken en dat de aannemer altijd heel graag vertelt over zijn avontuurlijk leven.
Dat verklaart waarom die twee tot 23:30 uur, bij enkele glazen wijn, bleven herinneringen oproepen als de bezoeker niet uitgebreid vertelde over zijn leven of het had over zijn plannen voor de verdere werken.

Grapje

Vroeger, in de dagboeken die ik nu aan het overtypen ben, schreef ik heel veel details, veel meer dan in deze blog. Ik ben wel bang dat onze kinderen net daardoor mijn dagboeken nooit zullen lezen (gemiddeld meer dan 100 bladzijden per jaar en dat al sinds mijn 12 jaar: reken maar uit! O ja, en ze zijn dan ook nog in het Frans geschreven - maar met de actuele en zeker latere vertaaltools zou dat geen bezwaar meer mogen zijn).

Deze avond dacht ik aan zo'n klein detail dat ik vroeger zou genoteerd hebben, twijfelde ik lang of het zin had er hier over te spreken maar besliste ik uiteindelijk dat ik het wel doe.
Een blog is immers een beetje anders dan een dagboek op papier, waarin je eigenlijk bijna verplicht wordt het boek lineair te lezen.

Dus...

Op het nieuwjaarsfeestje van Heemkunde Groot Heers waren op een bepaald moment alleen mannen rondom mij aan het keuvelen.
Zegt daar ineens een van hen: 'We zijn nu toch onder mannen, hé! Zeg me eens, waarom kus je een vrouw?'

Ik vond het al heel "plezant" (sorry, "leuk", Nederlanders), dat hij er niet aan dacht dat ik het ook kon horen en was heel nieuwsgierig naar het antwoord... dat niemand vond.

'Wel, je klopt daarmee boven aan om langs onder binnen te geraken', verklapte de man het antwoord op zijn raadseltje.

Waarop hij ineens inzag dat ik, als vrouw, het ook had gehoord en bloosde!

Wel, x (je zult jezelf wel herkennen), ik vond het luisteren naar jouw grapje veel plezanter ("leuker" voor de Nederlanders) dan met vrouwen te babbelen over de nieuwe mode en zo!

Naar het Leuvense

Deze ochtend al stond er een felle wind. Ik was bang dat de werklieden niet zouden komen zoals ze gisteren hadden beloofd. Maar ze waren er, samen met de aannemer, iets voor 10 uur.

Roger en ik dronken nog koffie/thee met de aannemer en later met de werklui voor we iets na de middag vertrokken naar het Leuvense waar we enkele afspraken hadden.

Wat een druk verkeer in en rond die stad! Ik heb de indruk dat de snelwegen steeds voller zitten!
Tijd om in Leuven zelf te kuieren kregen we niet. Trouwens, al was de temperatuur niet echt koud, die felle wind maakte het vrij fris.

Na een zakelijke afspraak reden we langs bij dochterlief (waar ik mijn gsm recupereerde). Elena wordt vandaag 9 jaar en vermits we in de buurt waren, wilde ik haar uiteraard feliciteren.

De kindjes kwamen opendoen, sprongen in onze armen, troonden ons mee naar de keuken waar dochterlief ons koffie of thee schonk, Elena opende de omslag die ik bij me had, bewonderde het wenskaartje, toonde me de andere kaartjes die ze had gekregen, Matthias toonde me het boek dat hij aan het lezen is en Eva het jongste prentenboek dat ze van de bibliotheek had meegebracht. Daarna speelden Eva, haar mama, Roger en ik nog even met de kaarten, waarbij het me weer opviel hoe goed Eva telt. Deze keer heeft ze zonder aarzelen tot 24 geteld!

Maar dan moesten Roger en ik afscheid nemen (net toen schoonzoon thuiskwam): we zouden immers eindelijk nog eens Rogers tweede oudste zus bezoeken. We bleven er, bij weer koffie of thee en heerlijke truffels, nieuwtjes uitwisselen en keuvelen tot ongeveer 19 uur.

Weer was het zo druk op de weg in het terug naar huis rijden. We kwamen hier aan iets voor 20 uur. Ik zorgde nog gauw voor zuurkool (die we niet op kregen - de truffels? Want voor de rest hadden we vandaag echt niet veel gegeten... hoewel, aan die zoetigheid kan het ook niet gelegen hebben: daar krijg je integendeel sneller honger van!).
'Niet erg, dan eten we morgen de rest,' zei Roger.
En ik: 'Vind je dat dan niet erg, gewoon zuurkool op jouw verjaardag?'
'Wel nee, en we hebben nog een kliekje seldersoep met noten... dat zal heel lekker zijn!'
Moeilijk is mijn ventje niet op gebied van eten!

Terwijl ik dit schrijf, hoor ik nog steeds de wind huilen rondom ons huis!

O ja, de werklieden hadden een slapende vleermuis gevonden in de stallen. Ze hebben het diertje in het poortgebouw gelegd, onder een dekentje van stro. Ik vond het ontroerend dat ze het diertje niet aan zijn lot wilden overlaten... maar ik vraag me af of een vleermuis het overleeft als hij uit zijn winterslaap wordt gehaald. Hoewel... de werklieden verzekerden ons dat het diertje niet wakker was geworden!

Gelinden

Nadat ik de vertaling had geleverd stelde Roger rond 16 uur een wandeling in Gelinden voor.
Jaren geleden dat we nog daar waren (ik weet wel niet of die link naar onze allerlaatste wandeling aldaar voert)!

Het was niet koud, het miezerde soms lichtjes maar we kregen tenminste de koude wind bijna nooit in volle gezicht... en het was er zo stil - we hebben één man met een hond ontmoet! Heel aangenaam en rustgevend, die wandeling!

Ook mooie winterse vergezichten... maar ik heb mijn gsm nog steeds niet terug en kon dus geen foto's maken. Jammer, want tegen het einde van onze lus begon het te schemeren en wat leverde dat mooie beelden op!

We deden net geen uur over die lus door de velden... maar het deed deugd!

Van een koude wind naar een vaatwasser

Boudewijn had er mij gisteren aan herinnerd dat de gemeente Heers vandaag een nieuwjaarsreceptie gaf. Of wij er ook naartoe zouden gaan?

De laatste keer dat we naar die receptie gingen (samen met Liliane en Paul) vond ik het heel aangenaam ondanks de kou.
Dit jaar echter hebben we pas een feest achter de rug... en te veel van het goede is niet goed!

Hoewel, vroegen we ons af na onze brunch: die receptie in  Heers kon misschien een perfect doel betekenen voor een wandeling.

Later stelde Roger, die even bezig was geweest met de boekhouding van Heemkunde Groot Heers, echter een ander doel voor. "Den Biechstoel" had gisteren immers één "blonde Bink" (door mij gedronken) te weinig aangerekend!
'We zullen die gaan betalen en wat rondwandelen in de buurt', stelde hij voor.

Het werd niet echt een aangename wandeling. Het was vrij zacht voor het jaargetijde, het regende niet... maar wat een koude wind!

Nog voor het feest van Heemkunde gisteren had ik de vertaling klaar gekregen. Morgen nog enkele keren nalezen (wat een comfort: een vertaling die slechts "zo snel mogelijk" klaar moet zijn) en daarna leveren!

Vandaag heb ik er immers niet aan gewerkt, al heb ik wel nog een paar bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt en mails beantwoord. Allemaal hetzelfde soort werk maar alleen die vertaling brengt geld op en ik heb lang geleden, naar goede christelijke gewoonte, besloten geen winstgevend of slaafs werk meer te verrichten op zondag.

Het eigenaardige is wel dat je, als vrouw, dat slaafs werk nooit echt helemaal kunt uitschakelen! Ik doe op zondag zo weinig mogelijk in het huishouden, maar koken (hoewel, dat is dan weer meestal geen slaafs werk voor mij), opruimen en afwassen, daar ontsnap je niet aan!

Over dat afwassen nog even.
We zijn aan het meten! Ik blijk op ongeveer tien minuten de afwas van een hele dag (brunch, hapje of soort vieruurtje, avondmaal) van twee personen met de hand te doen! En ik verbruik ongeveer 18 liter water per vaat. Roger zegt me dat de vaatwasser evenveel, als niet meer, water gebruikt. En alleen maar de bestekken rangschikken in de nieuwste vaatwassers (zonder bestekmand) vraagt meer dan drie minuten tijd.

Er zijn ook al die speciale producten die we vroeger moesten kopen voor de vaatwasser. Ik vraag me dus steeds vaker af of een afwasmachine verantwoord is voor een huishouden van twee personen. Zeker als je ook rekening houdt met de vervuiling die de fabricage en het vervoer van die toestellen teweegbrengt.

Oké, ik weet niet hoe ik zal redeneren de eerste keer dat we andere mensen dan familieleden op bezoek krijgen. Ik herinner me dat ik vroeger, na zulke feesten, soms uren aan het afwassen was.  En... als ik hier lijk te pleiten voor een verder leven zonder vaatwasser is dat absoluut niet omdat ik graag afwas: integendeel!

Dus nee, ik weet echt niet hoe ik zal denken over een vaatwasser na onze eerste "receptie"!
Misschien zal ik om te beginnen het eten zo eenvoudig mogelijk houden?

Heemkunde Groot Heers feest

Roger en ik haalden deze avond Boudewijn Knevels af en samen reden we naar Mechelen-Bovelingen. In "Den Biechtstoel" wachtte de rest van het gezelschap al op ons met een glaasje cava of fruitsap.

Het werd een geslaagd feestje. Vrij eenvoudig maar heel lekker eten (maar waarom zijn de porties toch zo copieus?) hoewel Roger zijn vlees iets te vet vond (er was een randje zichtbaar vet aan, dat hij er zo kon afsnijden, maar ja... Roger en zichtbaar vet!). Heel aangename, interessante, onderhoudende, nu eens serieuze dan weer grappige gesprekken met onder andere Boudewijn, Michel M. en echtgenote M., Ludo D, Jean-Paul, Jos S. en Jos V.

Veel gelachen en ook een poosje met Boudewijn gesproken over zijn Ilonka zaliger en over de mogelijke nieuwe wendingen in zijn leven.

Een heel aangename avond dus (we waren pas rond middernacht thuis). We hebben er wel een optreden van de Reizende Reiger door gemist: toen Zeger ons daarop uitnodigde, hadden we al ingeschreven voor dit feest!

Ik heb de indruk dat mijn leven rustiger is zonder mijn gsm... maar deze avond heb ik hem gemist om foto's te maken! Nu, met die nieuwe privacywet weet je wel niet goed meer welke foto's je wel of niet mag publiceren!

Eindelijk nog eens een vertaling!

En niet zo'n kleine: 10 volle A4-bladzijden tegen zo snel mogelijk (voor één keer niet tegen morgen dus).
Ik was er heel blij mee en ben er meteen aan begonnen na het avondeten (overdag had ik verder teksten nagelezen voor de werkgroep, na toch enkele huishoudtaken).

Weer heel interessant (ik mag uiteraard niet vertellen waarover het gaat, maar ik mag wel verklappen, denk ik, dat ik onder andere een hele bladzijde te vertalen kreeg over de verschillende soorten cookies, hun werking en de manier om ze uit te schakelen, plus de nadelen daarvan).

Hoewel ik het met al die bezigheden nogal druk had (geen wandeling wegens weer te miezerig) vond ik toch de tijd om enkele mails van vrienden te beantwoorden en naar Nany te bellen.

Ik dacht dat ze me er meteen zou aan herinneren dat mijn vader zaliger, haar echtgenoot dus, vandaag 91 jaar zou zijn geworden... maar nee!
Ze had trouwens niet veel tijd: ze kwam net van een receptie en maakte zich klaar voor een avondfeest, met zelfs een bal. Allemaal in het rusthuis, jawel!
Er wordt daar blijkbaar nogal wat gefeest!

Ik ga nu nog één dag uit mijn puberdagboeken overtypen!

Die kleine dingen

Ik heb het boek "Die kleine dingen" van Helene Hemelaers deze avond zo goed als uitgelezen.
Het zijn in feite columns over "gewone dingen", geschreven door een jonge moeder (ik vraag me af of die columns eerder in een tijdschrift zijn verschenen?).

Ik heb het boek dus niet "van begin tot einde" gelezen. Eerder een hoofdstukje nu, een hoofdstukje dan, een beetje kriskras door elkaar, naargelang ik er tijd voor vond of wilde maken (soms zelfs gewoon terwijl ik wachtte tot het water voor mijn thee kookte -  ik lees vrij snel, tenzij ik bewust vertraag, en het zijn heel korte hoofdstukken).

Dat ik tussendoor geregeld verder las, bewijst dat ik het aangenaam lezen vond (al ging ik, uiteraard, niet met alles akkoord: haar afkeer voor spinnen bijvoorbeeld, die ze stelselmatig elimineert, terwijl ik net die beestjes ontzie - ze noemt "spinnen" dan ook "insecten"!).

Ik denk niet dat ik het boek in zijn geheel ooit zal herlezen... maar misschien wel af en toe een of ander hoofdstukje. De stijl, hoewel heel gewoon, las aangenaam. Af en toe vond ik fouten tegen het standaard Nederlands (dat wil zeggen, variaties waarbij ik me afvraag of ze niet kunnen opgenomen worden in standaard Nederlands, ook al zijn het typische Vlaamse uitdrukkingen of zinswendingen).

Echte spellingfouten of verkeerde zinswendingen en zo verder ben ik immers niet tegengekomen, in tegenstelling tot wat ik soms meemaak bij andere auteurs van wie ik het typoscript nalees!

Kortom, ik vond dat boek niet groots maar wel te genieten! Verplaats het in deze tijd (het is uitgegeven in 1984) en zet het online en je hebt een heel goede blog!

Werkgroep WO I -II

Na de middag hielden we van 14 uur tot bijna 17 uur onze eerste vergadering van het jaar. Met enkele glazen van de uitstekende prosecco, die Elie had meegebracht om het werkjaar feestelijk in te zetten.

Michel M. had al een hele reeks teksten (boeiende verhalen) bij elkaar gesprokkeld.
Die zullen we onder andere gebruiken in ons boek (waarvoor we nog enkele jaren opzoekingen zullen moeten verrichten, vrees ik), maar ook op de kleine tentoonstelling die we willen organiseren tijdens onze "collectedagen" dit voorjaar.

Op die dagen (die in drie deelgemeenten van Heers zullen plaatsvinden) hopen we van bewoners van Heers objecten, documenten en verhalen in verband met de tweede Wereldoorlog te mogen fotograferen, scannen of noteren, zodat we ze in ons boek kunnen gebruiken.

Deze avond zijn Roger en ik nog een paar uur zoet geweest met het nalezen en redigeren van een eerste reeks verhalen die Michel M. ons had doorgemaild.

Een beetje vermoeiend werk... maar eigenlijk doe ik dat heel graag, samen met Roger aan iets dergelijks werken!

Over de Camino en de Limburgse monografieën

Ik zat deze avond even op Youtube.com... die me dit voorstelde: de Camino van Saint-Jean Pied de Port (waar Roger en ik een stel zijn geworden) tot Santiago de Compostella. Toeval? We droomden er immers van ooit de camino te doen... maar toen we er nog toe in staat waren, hadden we er de tijd niet voor... en nu we er tijd zouden kunnen voor maken, zijn we er niet meer toe in staat!

Het was voor de rest een rustige maar miezerige dag.

Even over en weer gemaild met Jan Gerits. Een KVLS-lid (bestuurslid zelfs) wil een Limburgse monografie schrijven over Ina Stabergh.
De "Limburgse monografieën" zijn echter uitsluitend gewijd aan Limburgse schrijvers en Stabergh is een Brabantse. De KVLS-auteur in kwestie lijkt maar niet te willen begrijpen dat we (de overigens goede auteur) Stabergh bijgevolg niet kunnen opnemen in de reeks, ook al is ze, als liefhebster van Limburg, zelf ook lid van de KVLS!

O ja, de aannemer heeft ons deze ochtend opgebeld: de werklieden gaan "heel binnenkort" weer aan het werk.
Wat is "binnenkort"? Roger denkt morgen... ik denk dat de aannemer ons wil sussen en... "binnenkort" is heel rekbaar!

Rustige dag zonder smartphone

Het was vandaag weer uitgebreide boodschappendag. We konden ook al de bestelde verjaardagscadeaus afhalen, in twee winkels in Heers.
Ik hoop dat de kindjes er nog steeds evenveel zin in hebben als vorig weekend!

We vonden een prachtige, begeesterende "nieuwjaarsbrief" van Ivo Hermans in onze brievenbus. Eigenlijk zou ik hem graag in zijn geheel hier reproduceren... maar dat is waarschijnlijk niet de bedoeling. Maar kom, de brief deed me ontzettend veel plezier. Ivo heeft het onder andere over God ("God is alles, altijd en overal en wordt niet beperkt door een naam, een geslacht, een symbool of een groep... ") en zijn godsbeeld blijkt heel fel het mijne te benaderen (alleen kan hij het veel beter verwoorden dan ik)!

Voor de rest was het een heel rustige dag.
Ik heb zelfs de indruk dat de afwezigheid van mijn smartphone zorgt voor nog meer rust. Er is wel, soms eventjes, bijvoorbeeld tijdens de boodschappen, die vrees: "Zou er geen vertalingsaanvraag zijn  aangekomen?" maar vlak daarna weer die berusting: "tja, dan is het maar zo, ook al verlies ik de klant" en een gevoel van volkomen rust.
Geen berichten over het weer, geen chatberichten, geen aankondiging dat er een mail binnenkomt... eigenlijk zalig. Behalve dus dat ik niet constant weet of er werk aankomt en dat ik graag nog wat vertaalwerk zou krijgen (de laatste maanden van 2019 waren maar pover op dat gebied - en ik vrees dat het niet zal beteren, gezien mijn leeftijd en de steeds betere vertaaltools).

Naar Nany gebeld, die zich weer veel beter voelt; en deze avond gezorgd voor een heel eenvoudig avondmaal: na onze dagelijkse soep, biefstuk met een zelf verzonnen bereiding van champignons, uien, look en peterselie in olijfolie gebakken (met toch ook een scheutje water, een vierde bouillonblokje en vrij veel peper). Heel eenvoudig en heel snel klaar (vooral omdat ik geen aardappelen meer hoef klaar te maken) maar heel lekker.

De afbraakwerken liggen hier al een maand stil - op die ene dag na dat de werklui nog even hier waren. Ik denk - nee, ik ben zeker - dat de aannemer afwisselend bij verschillende klanten laat werken, maar één maand vinden we wel heel lang. Dus probeerde Roger na de middag de aannemer te bereiken via telefoon... tevergeefs.

Deze avond ben ik beginnen lezen (met bittere chocolade smeltend op mijn tong) in een van de boeken die jullie ons offreerden, Liliane en Paul: "Die kleine dingen" van Helene Hemelaers (auteur die ik helemaal niet kende). Ik heb het gevoel dat het boek me zal aanstaan! Ik ga nu trouwens nog heel even verder lezen!

Niet veel te vertellen...

... over deze dag, dacht ik daarstraks.

Ik was dus van plan niet te "bloggen". Ik heb vandaag inderdaad mijn tijd vooral besteed aan huishoudelijke taken (wassen, opruimen, een klein beetje schoonmaken, ...). Ons avondmaal bestond weer uit kliekjes (ik had een rest tomatensoep en een rest groentesoep bij elkaar gedaan, daar peterselie, look en kurkuma aan toegevoegd, en na de soep rauwe witlof met mayonaise en nog een kliekje stoofvlees geserveerd).

Een doodgewone dag dus.

O ja, ik belde ook even met mijn moeder Nany die zich blijkbaar niet zo goed voelde vandaag. Ze had pijn in haar linkerarm en dacht dat het van haar hart kwam. Er was een dokter aan te pas gekomen en die vertelde haar dat het ging over een gewrichtsontsteking in haar schouder. Wat haar geruststelde en aan telefoon begon ze trouwens weer heel veel te vertellen over een feest waar ze vorig weekend naartoe was gegaan.
Eigenlijk vroeg ik me op dat moment af hoe iemand van bijna 89 jaar staat tegenover ons onvermijdelijke einde.
Maar ik kreeg dus niet de kans daar een vraag over te stellen, zo druk was Nany weer aan het vertellen!

Onlangs zei iemand (wie?) me dat "bezig" zijn (en dus vooral ook "feesten" wat Nany betreft) helpt om "niet te hoeven nadenken".
Dat deed me meteen denken aan wat vriend Karel vaak zegt: dat al die "bezigheden" een gevolg zijn van onze "horror vacui" (en hetzelfde heb ik deze avond gelezen in het boek "Flarden" van Koen).

Ik kreeg daarentegen vandaag ook een telefoontje van straatgenote V (81 jaar sinds november, als ik me niet vergis en ook een "schorpioen"). Die heel graag nadenkt en zich heel veel zorgen maakt over de toekomst van haar kleinkinderen en daar vrij lang over praatte. Ze wilde ook afspreken... en ik heb moeten passen voor deze week. Misschien volgende week?

Ook contact gehad met Wiemla, de moeder van Debby. Ook over wanneer we zouden kunnen afspreken. Ook daarop heb ik moeten antwoorden dat ik het echt nog niet kan zeggen.
Januari zit in elk geval al vol, ook met min of meer routineuze medische afspraken.

Terwijl ik dit allemaal opschrijf, besef ik voor de zoveelste keer dat zelfs een "doodgewone" dag een overvloed aan schatten biedt!

Maar... wat ik eigenlijk wilde noteren: deze avond heeft Roger eindelijk de mail van vriend (en achterneef van Roger) Guy Missotten beantwoord. De mail van Guy was een maand geleden aangekomen!

Ik heb het al gezegd: Roger is geen briefschrijver (en ook geen mailschrijver) maar... als hij eindelijk een mail/brief beantwoordt, neemt hij daar heel veel tijd voor én schrijft hij heel veel interessants (in dit geval over hun gezamenlijk verleden in Borgloon en omstreken).

"Flarden" eindelijk (bijna) uitgelezen

Terwijl de kindjes hier waren, zat ik zelden aan mijn pc. Ofwel wilde ik ze (discreet) in het oog houden, ofwel had Eva mijn pc "ingepalmd" voor een filmpje terwijl haar broer en zus naar iets anders keken op het televisiescherm in de bibliotheek.

Buiten het opruimen, afwassen (dat viel eigenaardig genoeg goed mee), koken, en andere lichte karweitjes, heb ik ook weinig gedaan in het huishouden (ik zal dat moeten inhalen volgende week: er wacht onder andere een enorme berg was!) maar des te meer gelezen.

Tijdschriften vooral, terwijl ik bijvoorbeeld in de relax zat, Elena en Matthias hun dorp bouwden en Eva naar "Nijntje" keek op mijn pc, gezeten tegenover haar opa die aan zijn pc zat. Maar ook Koen De Cauters "Flarden" eindelijk bijna uitgelezen.

Ik had het boek immers even terzijde gelegd, niet omdat ik het niet goed vond, integendeel: ik wilde dat ik zo kon schrijven! Wel omdat hij het vaak over muziek, zijn leven dus, heeft, in bewoordingen die ik niet altijd begrijp. Muziek is voor mij iets waar ik enorm kan van genieten (of net niet) maar ik heb muziek nooit ervaren als levensnoodzakelijk, wat voor Koen wel het geval is.

Het boek is ook heel persoonlijk, zo persoonlijk dat ik zelfs dit weekend, hoewel ik soms echt tijd genoeg kreeg om verder te lezen, het boek even dichtdeed... om na te denken over wat Koen bedoelt.

Hij schrijft er zijn heel intieme dromen in neer, zijn angsten, zijn vriendschappen, hij heeft het over zijn eerste en "enige" liefde, zijn vrouw Lucie - ze zijn ondertussen gescheiden, dat lees ik (maar ik wist het) duidelijk in zijn boek... maar ik vraag me af of een lezer die Koen niet kent, het begrijpt als hij het boek leest.

De stijl is immers zo beeldend en poëtisch dat het boek vaak cryptisch overkomt, denk ik, voor "niet ingewijden". Maar het is mooi!

O ja, en Koen besteedt een (heel sentimenteel, en dit is geen kritiek, integendeel: ik wilde dat ik zo "open" kon schrijven) hoofdstuk aan het overlijden van onze gezamenlijke vriend Dirk Lambrechts (via wie ik Koen heb leren kennen). Ik begon bijna te wenen toen ik dat las (gelukkig hadden Elena en Matthias me toen net nodig om hen te helpen met hun nieuwe Legoconstructie).

Het is een prachtig boek, waarin ik Koen (die, net zoals Roger en ik geen prater is) nog veel beter heb leren kennen dan dat ik hem vermoedde te kennen!

Wat ik wel eigenaardig vond: het boek is uitgegeven bij Epo... en er staan vrij veel dt-fouten in.

Ik heb de indruk dat bij Koen de rechterhersenhelft meer actief is dan de linker, dus is het normaal dat hij niet veel aandacht besteedt aan flagrante taalfouten. Maar de uitgever (of zijn lector)?

Koen heeft het ook vaak over de dood. Hoe kan het anders als schorpioen (hij is immers precies één jaar jonger dan ik)?

Maar, hoewel hij ergens schrijft: "Zonder lijf geen geest", heb ik heel fel de indruk dat hij, net zoals ik, het gevoel heeft dat de "geest" er eerst is.
Zijn boek is immers ook heel spiritueel en ademt vaak zelfs mystiek uit.

Morgen lees ik het boek helemaal uit en daarna begin ik aan jullie geschenken, vrienden Liliane en Paul!

Vergeten!

Vandaag hebben de kindjes nog veel gespeeld, verder legoblokjes gesorteerd, soms naar een filmpje gekeken en... Eva heeft mijn keukenhanddoeken "gestreken" met het speelgoedstrijkijzer.

Eigen foto's

Voor deze middag had ik soep (uiteraard met balletjes) klaargemaakt maar daar wilde Matthias niet van eten. Hij verkoos brood... met choco! Ik heb maar niet aangedrongen.
Na de soep en/of de boterhammen, aten ze alle drie nog een sojapudding.

Daarna hebben de kindjes nog opgeruimd, getekend en iets voor 16 uur een paar koekjes en fruit gegeten.

Rond 16:30 uur pakten we alles van de kindjes in en reden we naar het Leuvense waar hun ouders op ons wachtten

Na een gezellig aperitiefje aten we samen overheerlijke lasagne (ik vermoed door schoonzoon bereid), praatten we nog wat bij en spraken een beginuur af voor het verjaardagsfeestje binnenkort.

En dan namen Roger en ik afscheid, reden we terug naar Haspengouw waar ik enkele mails vond die meteen een antwoord vergden (eigenaardig genoeg vroeg ik me toen niet af waarom ik die niet op mijn smartwatch had voelen binnenkomen).

Ik ruimde nog enkele tekeningen, bekers en bordjes op terwijl Roger aan* zijn pc ging zitten, ik volgde weldra zijn voorbeeld en beantwoordde de mails, Roger schonk me een glas wijn in... en dan ging de (vaste) telefoon over. Dochterlief! Ik heb blijkbaar mijn gsm bij hen vergeten! Toen ze het vertelde, tastte ik meteen naar mijn riem: inderdaad, hij bengelde er niet aan!

Zeer eigenaardig: ik ga normaal gezien altijd na of ik alles bij me heb als ik ergens wegga. Of heeft die vergetelheid misschien te maken met de leeftijd (ik heb immers sinds kort een "nieuwe voordeur" zoals ze hier zeggen)? Toen we bij onze dochter en schoonzoon aankwamen, bleek ik immers de tandenborstel van Elena hier te zijn vergeten!

Vervelend ook, want we kunnen dat toestel niet meteen gaan halen (ik heb voor de volgende dagen weer veel op het programma staan).
Hoewel... nu kan (moet) ik het enkele dagen doen zonder dat mobieltje: ik ben benieuwd of ik het erg zal missen!

* Ik lees overal: "achter de pc, de tv gaan zitten" maar je zit toch niet "achter" die toestellen?