Dromen

De dagen lijken op elkaar en, eigenaardig genoeg, de nachten ook!
Zeker al vier nachten op rij heb ik ongeveer dezelfde droom, met telkens Hendrik, Zeger, dochterlief, Elena, Matthias en Eva in dezelfde rol!

Deze nacht (maar de vorige dromen leken er dus fel op) verbleven we met onze drie kinderen in een soort bungalow op een vakantiedomein (heel onrealistisch!) . Er waren andere gezinnen en heel veel andere kinderen waarmee onze kinderen speelden. Onze kinderen, Hendrik, Zeger en dochterlief werden eigenaardig genoeg geregeld Elena, Matthias en Eva! Elke keer dat ik bijvoorbeeld dacht: 'Waar zou Hendrik zijn?', bedacht ik 'Ha nee, ik bedoel natuurlijk Elena'.

Omdat er zoveel kinderen aan het spelen zijn, is het echt moeilijk je eigen kinderen in het oog te houden. Roger vindt dat ik overdrijf, denkt dat ze wel alle drie braafjes naar onze bungalow zullen komen tegen het avondeten. Maar ze komen niet. Ik ga op zoek, vind Hendrik (ha nee, het is Elena) die nog aan een meertje zit te mijmeren. Ik vraag hem/haar waar de anderen zijn. Hij/zij weet het niet. Ik zoek verder (het is een groot domein) en geraak een beetje in paniek. Roger sust me, ze vinden hun weg immers wel terug!

Ineens besef ik dat ik aan het dromen ben. Ik word half wakker en beslis een mooi einde te breien aan mijn droom. Ik bel Zeger op met de gsm. Ik weet dat Zeger, evenals ik, niet zo heel graag telefoneert en dat ik eigenlijk beter naar zijn zus zou bellen, maar ik weet ook dat zij haar gsm vaak niet bij zich heeft. Ik weet ook dat ik niet naar Matthias of Eva moet bellen, want die hebben nog geen gsm.

Matthias (Zeger) antwoordt dat ze per vergissing in Engeland zijn beland en dat ze niet weten hoe ze terug moeten geraken. Ik hoor Eva (of haar moeder?) zachtjes huilen naast hem. Ik vraag aan Hendrik/Elena hoe het mogelijk is dat die twee in Engeland zijn geraakt en Elena antwoordt me dat aan het uiteinde van het domein een station is, waar je gratis de trein kunt nemen.

Ik vraag aan Roger verder voor het eten te zorgen, ga op zoek naar dat station, vind het, en merk dat je er inderdaad een trein naar Engeland kunt nemen. Ik bel Zeger op, Matthias antwoordt, ik zeg hem dat ik afkom, dat ze gewoon op mij moeten wachten op het perron.
En ik werd wakker.

Vandaag nog handenvrij naar Nany gebeld. Ze nam niet op maar belde me iets later terug. Weer was ze heel enthousiast. Maar zeer eigenaardig: telkens als zij mij opbelt, duurt ons gesprek geen kwartier. Telkens als ik haar opbel, duurt ons gesprek minstens een halfuur!