Wat ik heel goed vond aan de herdenking deze middag, was dat we niet op een rijtje stonden om condoleances te ontvangen en dat het verwelkomen van de "deelnemers" niet formeel, integendeel heel spontaan verliep. We stonden voor de dienst in de zon te keuvelen voor het kerkje waar Nany vroeger missen voor onze papa liet opdragen. De mensen die aankwamen omhelsden ons spontaan of gaven ons een hand, verrasten ons soms langs achteren, mensen herkenden andere bekenden en begonnen samen herinneringen op te halen aan Nany maar ook aan vroeger in het algemeen, het was op de duur een gezellig, bont (want uiteraard droegen we geen rouwkledij), druk keuvelend gezelschap dat blij was elkaar weer te zien. Ik bedacht dat Nany het zo zou willen: een blije reünie, al haar geliefden samen rond haar.
Hoewel, ze waren er natuurlijk niet echt allemaal, die geliefden: sommigen moesten werken, anderen waren op reis of hadden geen vervoer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten