Ik hoorde duidelijk dat een verpleegster of verzorgster de telefoon voor haar opnam toen ik belde vandaag. Van wat ze me vertelde, heb ik niets begrepen maar ik hoorde haar heel duidelijk antwoorden 'Tot dan' toen ik haar zei wanneer we zouden komen. 'Komen jullie met de trein?' vroeg ze nog waarop ik antwoordde dat we met de auto zouden komen en zij (ook heel duidelijk) zei 'Tot gauw dus!' Ik dacht dat ze toen de hoorn neerlegde maar volgens zus Bie, die vlak daarna bleek te zijn aangekomen in haar kamer, heeft een verpleegster dat gedaan omdat Nany met de hoorn op haar schoot of zo zat. Volgens zus zei Nany haar duidelijk (die precisie omdat ook zus bijna niets meer begrijpt van wat Nany vertelt) dat het nu "snel kan gaan maar ook nog lang kan duren". Iets dergelijks heeft ze al gezegd toen Roger en ik daar waren met de kinderen.
Uiteraard voelt Nany ook dat het einde van haar leven nadert! Wij denken daar ook vaak aan de laatste tijd maar... eigenaardig genoeg deden we dat niet zozeer de vorige jaren (terwijl we wel vaak denken aan het feit dat we zelf eindig zijn). Ik bedacht vandaag dat je bij iemand die heel oud wordt de neiging hebt te vergeten dat hij/zij ook sterfelijk is!
Ik vraag me de laatste tijd ook af wat het beste is: plotseling overlijden of langzaam aftakelen (en wegkwijnen). Ik heb altijd gezegd dat ik het tweede verkies zodat ik voorbereid ben op het afscheid maar nu twijfel ik...
Hoe dan ook, mijn gevoel zegt me dat we ons moeten voorbereiden op het afscheid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten