Leren relativeren

Ik moet echt leren meer te relativeren!

Eigenlijk was ik niet tevreden over mijn vorderingen. Ik voelde aan dat ik nog een hele poos met de rollator zou lopen (niet tegen mijn zin, maar ik vermoedde dat van mij meer werd verwacht). En dan krijg ik vandaag (nadat mijn heup werd "gefotografeerd") van de chirurg te horen dat alles perfect is. De wonde is mooi genezen, ik loop "opvallend goed", het bot is volledig hersteld.  'Nog enkele maanden geduld en rustig verder oefenen, mevrouw, en als u ooit zonder rollator wilt lopen, best toch een wandelstok of kruk blijven gebruiken'.  Precies wat ik van plan was: waarom die eerdere ontevredenheid dan? Omdat ik weer eens was vergeten dat ik geen dertig jaar meer ben?

Ik liep vandaag dus heel wat meer rond dan de vorige dagen (een heel eind heen en terug naar de "radiologie" in het ziekenhuis, daarna een hele afstand van de parking tot aan de praktijk van de chirurg en terug, maar ook in huis). En ik merk dat ik moet weerstaan aan de neiging om te beginnen opruimen! Heb ik onlangs niet gezegd dat ik "Roger enkel het allernoodzakelijkste laat doen in het huishouden en dat dat oké is"? Waarom vind ik dat plotseling niet meer voldoende en ergert de rommel me weer zo? Omdat ik me er nu (verkeerdelijk) voor verantwoordelijk voel? Ach, ik heb voldoende geoefend vandaag: de rommel mag nog even aanhouden! En het stof even blijven liggen (Roger zal deze avond de kachel weer aansteken, want het blijft opvallend fris).