Na onze brunch en ons opruimen terwijl de vaatwasser twee keer zijn werk deed, vond Roger het zelf tijd voor onze dagelijkse wandeling. Ik stelde Hodeige voor. Ik dacht dat we daar nog niet waren geweest, Roger dacht van wel (na onze wandeling hebben we het nagetrokken aan de hand van Rogers foto’s, en hij blijkt gelijk te hebben: we waren daar in 2008).
Toch herkende ik er niets (waarschijnlijk waren we er in 2008 maar heel even? Mijn zeefgeheugen heeft meer tijd dan “even” nodig om een beetje fatsoenlijk te werken 
Maar het eigenaardige is dat ook Roger de kerk niet herkende (hij herkent die meestal al van ver), waardoor ik tijdens de wandeling de indruk kreeg dat ik gelijk had als ik dacht dat we er nog niet waren geweest.
Het is een Waals dorp en dus begon Roger weer over de rommelige inbouw van huizen. Ikzelf hou daar wel van. Ik vertelde hem dat vroeger overal huizen achter andere huizen werden gebouwd (vandaar de Franse uitdrukking: “avoir pignon sur rue” die enkel de bezitters van duurdere huizen konden hanteren) en dat ik wist dat zelfs in ons dorp nog een huis stond dat verscholen ligt achter een woning die op de straat uitgeeft (ik schrijf “stond”, want ik weet niet of dat huis nog bestaat).
Uiteraard gingen we eerst het kerkhof op. En weer viel ons op hoeveel herinneringsplaatjes (met meestal karamellenverzen) elke tombe versieren! Typisch Waals, denk ik dan!
Wat minder typisch Waals was, is dat de mensen ons in Hodeige niet spontaan begroetten, en zelfs meestal niet antwoordden op onze groet!
Van dit huis vermoedde Roger dat het de pastorie is:
Terwijl we verder wandelden, kwamen we enkele heel grote vierkanthoeven tegen die waren omgebouwd tot verschillende woongelegenheden.
Dat gebeurt in Vlaanderen veel te zelden naar mijn zin, want zulke “flatgebouwen” vind ik veel mooier dan '”appartementsblokken”.
En dan zag Roger aan het einde van een straat de gemeenteschool. Toen wist hij het zeker: ‘Hier zijn we nog geweest, alleen was die school toen onderkomen!’
En ik begon te twijfelen! Had ik toch geen gelijk toen ik beweerde dat we daar nog nooit waren geweest?
Eigenaardig genoeg zagen we voor die “school” bewoners zitten keuvelen op deze eerste vakantiedag. Deze avond zocht ik even naar Hodeige via Google en las dat de school is omgebouwd tot een sociale woning.
Roger had dus gelijk: we waren daar al eens. Hadden we daarover gewed, dan was ik Roger iets verschuldigd!
Thuis, na ons avondeten, hielp ik Roger nog even een door hem gebouwde kast te installeren in de “bibliotheek”. Hendrik had Roger zaterdag geholpen die (en andere) naar daar te brengen vanuit het atelier.
En weer kreeg ik een heel blij gevoel: als Roger voortwerkt en zorgt dat er gauw een lambrisering komt op de enkele plaatsen waar het geen zin heeft een boekenrek te zetten, kan ik eindelijk beginnen onze duizenden boeken te rangschikken… en kunnen we weer de bibliotheek als eetkamer gebruiken als we met meer dan zes mensen zijn. Want onze leefkeuken wordt wel heel krap voor ons, de kinderen en kleinkinderen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten