Deze ochtend, vergadering van de werkgroep WO I (en dus weer heel vroeg moeten opstaan voor ons doen) We hebben bijna twee uur besteed aan samen een (heel mooie volgens mij) cover samenstellen (die weliswaar deskundig zal gemaakt worden door een professioneel).
We vroegen kennissen die we ontmoetten (ook aan Marie-Claire hadden we het gevraagd onlangs) of ze iemand kenden die ons kon helpen met het onderhoud van de tuin en de wei (vooral met die wei is het erg gesteld sinds we geen schapen meer hebben). Niemand kon ons helpen... Tot iemand opperde dat onze achterbuur zulke karweitjes opknapte.
Het toeval wil dat, toen we daarna vlees gingen kopen in de AD-Delhaize, we er onze lieve Italiaanse achterbuurvrouw ontmoetten. Ik vroeg haar of haar man zou kunnen zorgen voor onze tuin en wei, ze antwoordde ons dat haar echtgenoot de laatste tijd vaak tot meer dan 10 uur per dag werkte en dat ze dus vreesde dat hij daar geen tijd zou voor hebben.
Na het middageten reden we naar Sint-Truiden waar we nog enkele zaken moesten kopen zoals onder andere e-liquids voor mij en een nieuw mondstuk voor een damptoestel van Hendrik die binnenkort nog even komt logeren.
Ik belde daarna even (dat wil zeggen: meer dan een halfuur) met Nany die weer heel veel te vertellen had over al haar activiteiten.
Na nog enkele huishoudelijke taken (ik weet het, ik val in herhaling, maar wat haat ik die: je moet telkens herbeginnen; en ik vermoed dat Roger net om dezelfde reden stilaan een afkeer kreeg van "tuinieren") begon ik het avondeten klaar te maken terwijl Roger nog eens op dokterscontrole ging.
Ik ging net onze boterbonen opzetten toen ik op mijn smartphone een oproep kreeg van Anne V.H., die me vertelde dat haar vader Guy, onze trouwe Matadi-vriend, eergisteren op 94 jaar is overleden.
Sic transit...
Ik gaf haar het telefoonnummer van onder andere onze vrienden Lily en Roger, van Rachel en haar dochter Sabine B., van Marie-Rose B., want Anne vond het duidelijk heel belangrijk zelf al die Matadi-vrienden op de hoogte te brengen.
Vrienden die dit toevallig lezen en die zij niet zou gewaarschuwd hebben: Guy wordt maandag begraven. Roger en ik hebben die dag andere zaken op ons programma staan maar in gedachten zullen we erbij zijn.
Het is zoals Anne zei: 'Stilaan verlaat heel die generatie ons.'
Ik liep nog eens de tuin in, waar de boerenjasmijn nu begint te bloeien en te geuren. Ik vind onze wilde tuin heel mooi maar ik merk wel dat, als we die nog langer laten verwilderen, om te beginnen de buren niet zo blij zullen zijn (in mijn boek "in de schaduw van de moerbeiboom" sprak ik al over zulke conflicten) en ten tweede dat het voor sommige planten echt nodig is ze in toom te houden, wat de buren er ook van vinden.
Na ons avondmaal ging ik lezen in de relax maar ik viel vrij meteen in slaap... en droomde dat ik als bijverdienste kinderen bijhield. Hun moeder verweet me echter al heel gauw dat ik die kinderen niet constant iets bijleerde en ikzelf argumenteerde dat kinderen vooral moeten spelen. Ik kreeg de keuze: mij conformeren aan die moeder (ze zag er in mijn droom vreselijk uit met haar samengeperste lippen!) haar wensen of het afstappen. Ik koos voor het laatste, de kinderen huilden heel fel, ik wist dat ik geen geld zou krijgen en dacht: 'Foert, maar arme kindjes!'
En toen werd ik wakker omdat ik besefte dat ik droomde.
En ik beantwoordde de mail van Bernadette die al enkele dagen wachtte.
O ja, buurvrouw Lis, die we vandaag ook ontmoetten, beweert dat er een steenmarter zit in onze tuin.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten