Vriendin Seany had ons nog eens uitgenodigd, samen met Karel en zijn zoon, Jan de fotograaf en Marieke, op een uitgebreid en heel lekker diner. Aperitief met Cava en zelfbereide hapjes, voorgerecht, hoofdgerecht, kaas, zelf gebakken cake et ijs. Alles was overheerlijk maar we hebben allemaal veel te veel gegeten.
Uiteraard hebben we weer herinneringen opgehaald, onder andere aan Dirk Lambrechts zaliger in wiens zog (behalve Marieke en de zoon van Karel) we elkaar allemaal hebben leren kennen.
Veel gesproken over muziek, literatuur en film (maar, hoewel Jan daar zin leek in te hebben, niet over politiek, want dan botst het tussen hem en Seany, naar het schijnt), naar muziek geluisterd, veel gelachen, nieuwtjes uitgewisseld en uiteraard elkaar een gezond 2020 gewenst en beloofd niet te lang te wachten om elkaar nog eens te ontmoeten (Of dat zal lukken, weet ik niet: we hebben allemaal een veel te druk leven!)..
Het werd een heel gezellige dag! Jammer genoeg hebben we weer geen foto's gemaakt.
Roger en ik merkten wel (onze kinderen zeggen het ons al jaren) dat we toch iets of wat wereldvreemd zijn geworden.
Zo wisten we niet dat de "Blauwe Schuit" in Leuven sluit.
Dirk Lambrechts, Seany en ik huurden in onze studententijd een hele tijd elk een kamer (plus een ruime vierde gemeenschappelijke kamer die dienstdeed als living waar we al die Leuvense vrienden ontvingen) boven dat café-restaurant. Dirk Lambrechts kookte er, en Seany en ik dienden er om beurten op (tja, wie zijn studies zelf betaalt, is wel verplicht tegelijkertijd te werken).
Als je de link hierboven naar "De Blauwe Schuit" - de benaming kwam van Dirk zaliger - aanklikt, zie je het venster van mijn vroeger "studentenkamertje": het dakraam!
Wat we ook niet bleken te weten: "De ultieme hallucinatie", de vroegere Brusselse horecazaak van onze vriend Fred zaliger (die daarvoor ook "De Blauwe Schuit" runde) gaat dan weer wel opnieuw open!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten