Vandaag zei Nany iets opmerkelijks tijdens ons telefoongesprek. Uiteraard is ze fel aangedaan door het heengaan van haar vriendin, "tante José" maar, Nany kennende, verwachtte ik niet dat ze haar gevoelens zo oprecht zou vertolken (ze is meestal heel discreet op dat gebied).
Deze keer dus niet. 'Eigenaardig,' zei ze, 'we weten dat we zullen sterven, ik wist dat het gauw zou gebeuren, en toch doe en leef je onbewust alsof je vrienden er eeuwig zullen zijn.'
Ze heeft gelijk, dacht ik deze avond laat terwijl ik luisterde enerzijds naar het gieren van de wind achter mij (die kieren in dit oude huis hé!) en anderzijds naar de getuigenissen van overledenen uit Heers. Roger is immers voor de werkgroep WO I-II audiocassettes, opgenomen in 1996 (interviews met oude dorpelingen), aan het digitaliseren. Al die nu overleden mensen vertelden zo fier hun verhaal en hadden waarschijnlijk (al is het op dat ogenblik) ook de indruk dat ze er eeuwig zouden zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten