Argent sur Sauldre, Blancafort, Concressault, Vailly en Oizon

Donderdag 30 juni 2011

Vorig jaar hadden we hier veel dorpjes bezocht, maar ik was vergeten wat zich waar bevond (heb ik altijd als ik te veel zaken na elkaar ontdek). Roger en ik vroegen ons af wat we in Argent sur Sauldre hadden gezien: een kasteel geflankeerd door een molen of die trompe-l'oeil in de straten? Het bleek beide zaken te zijn. In het park van het kasteel hadden we toen gepicknickt. Deze keer niet. We wandelden wat rond het kasteel, Roger maakte weer wat foto's en daarna maakten we langs de Sauldre een lus terug naar het dorp.

Foto’s Roger

Even gingen we de inspirerende gotische kerk binnen, En zoals in vorige kerken die we bezochten, vond ik er bedrukte blaadjes over novenen. Ik heb er mee genomen, om ze te bestuderen. Toch een eigenaardig gedoe als je het mij vraagt. Alsof God of eender welke bemiddelende heilige al die 'rituelen' nodig heeft om iemand te helpen (kaarsje branden, gebed in een kerk deponeren, negen dagen na elkaar hetzelfde gebed opzeggen, enzovoort). Zijn het misschien de mensen zelf die zulke rituelen nodig hebben? Op alle briefjes die ik heb gevonden, stonden getuigenissen van mensen die verhoord werden. Hendrik zou natuurlijk zeggen dat het puur toeval is. Toch... Mij blijft het intrigeren.

Van Argent reden we naar Blancafort. We herinnerden ons dat daar een kasteel van de 15de eeuw stond, dat we het niet bezocht hadden wegens te duur, maar vroegen ons af waarom we dan niet gewoon wat in het park ervan hadden gewandeld. En het antwoord zagen we meteen aan de ingang van het park: daarvoor moest je al 8 euro per persoon betalen. Bezoek aan kasteel plus park kostte 9,5 euro per persoon. Veel te duur. Natuurlijk moet zulk kasteel onderhouden worden, maar ik vermoed dat er dubbel zo veel bezoekers zouden zijn als er maar de helft van de prijs werd gevraagd!

Foto Roger

Dus weer geen kasteelbezoek voor ons. We daalden wel het beboste paadje naar de kerk met voorportaal af. En gingen even de kerk binnen. Daar nog bidbanken en zelfs eenpersoonsbidbanken met deurtje.

Foto Roger

En aan de deur een briefje: “gelieve de deur goed te sluiten zodat de zwaluwen niet in de kerk opgesloten geraken om er te sterven.” Schattig!

Foto Roger

Van Blancafort ging het naar Concressault. We dachten dat we er nooit geweest waren, maar herkenden meteen de kerk en enkele vervallen huizen. Het dorp stelt voor de rest niet veel voor.

Foto Roger

Volgde nog eens Vailly, dat we ook niet bijzonder vinden, behalve de kerk dan.

Foto Roger

Deze keer liepen we er toch wat langer rond dan de vorige keer, en kwamen we in de “Cour royale” terecht: een steegje dat uitmondde op een soort plein. Met de meest vervallen huizen. Roger en ik vroegen ons af of de benaming ervan ironisch bedoeld was.
Bij een bakker zag ik taarten die heel fel leken op onze Limburgse vlaaien. Voor ongeveer 10 euro, wat minder dan twee derde is dan wat voor dezelfde taart gevraagd wordt in Aubigny.

Foto Roger

Na nog een halte tussen Vailly en Oizon, om te picknicken (en daar had je een prachtig zicht op de uitgestrekte vlakte waar bosjes en graanvelden elkaar afwisselen), kwamen we aan in Oizon (waar het kasteel de La Verrerie zich bevindt). Deze keer gingen we niet naar het kasteel maar wandelden door een bosje naar de wasplaats, enkele honderden meters van het dorp vandaan, opgericht op de plek waar een rondtrekkende en missionerende monnik, de heilige Martial, een bron deed ontspringen. Terwijl we daarna terug naar het dorp klommen, beklaagde ik de vrouwen die destijds met hun wasmand die weg moesten afleggen. Zeker als het een beetje warm was, zoals vandaag. En nog meer als het zo heet was als enkele dagen geleden.

Daarna was het tijd voor een rustpauze op de camping (en die is bijzonder rustig!) om daarna onze boodschappen te doen.

Ondertussen heb ik enkele mails gekregen, als antwoord op mijn mail over het overlijden van Frank, maar ook om mij op de hoogte te brengen van zijn overlijden. De tamtam doet weer zijn werk!
Frank werd deze ochtend begraven, en aangezien iedereen pas gisteren op de hoogte werd gebracht van zijn overgaan, vrees ik dat er geen Matadi-delegatie zal aanwezig geweest zijn. Zijn vrouw (die niet kan mailen en van wie ik geen GSM-nummer heb) zal ik pas morgen avond laat mijn deelneming kunnen betuigen. Morgen avond hopen we immers terug thuis te zijn. Hopen is eigenlijk een verkeerd woord: ik weet nu al dat mij heel veel werk wacht, tot zelfs vertalingen.

En eigenlijk zou ik dus liever blijven “rondzwerven”.  Hoewel… Foto’s toevoegen aan mijn relaas is hier in de tent te bewerkelijk. Daarvoor zou ik liever thuis zijn! En ik beloof dat ik ervoor zal zorgen zodra de meest noodzakelijke andere karweien achter de rug zijn.

Musée des machines agricoles in Saint-Loup

Vandaag herinnerde Roger er mij aan dat we ook vorig jaar hier kampeerden met het doel het museum van oude landbouwmachines in Saint-Loup te bezoeken. Waarom we dat dan vorig jaar niet gedaan hebben, weet ik niet meer. Waarschijnlijk te veel tijd doorgebracht met kastelen bewonderen en dorpjes ontdekken.
Maar nu zouden we dat dan eindelijk toch doen. Het weer was veel koeler geworden (tot maximum 25°C vandaag), dus een poosje binnen vertoeven zou welkom zijn.
We vertrokken onder een bewolkte lucht richting Cosne sur Loire, waar we eerst even kuierden, nadat we met veel moeite een parkeerplaats hadden gevonden. Roger vond het stadje maar niets. Ik geef toe dat het veel minder charme heeft dan Aubigny, maar toch vond ik het charmant liggen, aan de monding van de Nohain in de Loire.

Foto’s Roger

Saint-Loup daarentegen stelde op zichzelf niet veel voor. Maar het museumbezoek was wel heel interessant.

 

Foto’s Roger

Pikdorsers, tractoren (enkele op stoom, met ijzeren wielen, met banden, met rupsen), “motoculteurs”, een enorme stoomgenerator (de hangar waarin hij stond was rondom de machine gebouwd) die diende om alle stoommachines van een parketfabriek van stoom te voorzien, machines die een kopie maakten van houten spaken van wielen en een andere die een kopie van klompen maakte, enzovoort.

 Foto Roger

De oudste machines dateerden van de 19de eeuw.

Nadat we daar enkele uren alles hadden bewonderd, kwamen we terug naar Aubigny. Ik had weer vreselijke honger. Om eerlijk te zijn moet ik erbij vertellen dat ik in Cosne een nectarine en een homp brood die ik bij had, had aangesproken, dat daar een wesp kwam op zitten en (ik weet niet of jullie al weten dat ik een wespenfobie heb?) dat ik in paniek mijn eten mét wesp ver van mij weg wierp. Op de grond.
Die honger maakte dat ik amper kon genieten van de dorpjes waardoor we reden, van de uitgestrekte geoogste akkers.

Foto Roger

Toen we in Vailly sur Sauldre aankwamen, stelde Roger voor om even uit te stappen.

We gingen naar het bureau voor toerisme en... Daar verkochten ze ijsjes: een hoorntje volstond om mijn rammelende maag te sussen. Veel stelde Vailly ook niet voor. De streek bezit wel enkele piramidale schuren.

Foto Roger

Dan reden we verder naar Aubigny. De zon had de koelte verdreven, en even dacht ik aan een wandeling langs de vele vijvers naast de camping na het eten. Na onze boodschappen kwamen we hier eten, en toen ik daarna mijn netbook op het Internet aansloot, las ik dat bericht over onze Matadi-vriend en had ik geen zin meer om nog weg te gaan.

Elvira sms-te vandaag dat Elena nu in een kinderstoel zit tijdens de maaltijden.

Onze vriend Frank Roels is overleden

Gisteren dacht ik geregeld dat ik mijn Matadi-vriend Frank Roels een mail moest sturen, om te vragen of de therapie aansloeg. Hij had me vlak voor ons vertrek immers verteld dat hij weer kanker had en dat hij niet zeker was of hij dit jaar zou kunnen deelnemen aan de reünie. Maar ik vond de tijd niet, en later op de avond begon het te regenen, lichtjes te donderen, en de netbook ging niet meer open. Ik dacht zelfs niet meer aan Frank. Ik luisterde naar de jachthoorns die we net zoals vorig jaar weer in de verte hoorden, ik praatte met Roger...
Vandaag was ik mijn voornemen eigenlijk vergeten.
En deze avond, na ons eten, na een welgevulde (inderdaad koelere) dag, ga ik online en vind een bericht van de zoon van Frank.

Frank is gisteren overleden.
Natuurlijk was het een schok, maar langs de andere kant, nu begrijp ik waarom ik gisteren door de dag constant aan hem dacht: ik heb dat wel vaker voor in zulke omstandigheden!

Hij wordt morgen om 10:30 begraven. Ook al zouden we morgen naar huis vertrekken, we kunnen er niet op tijd zijn... Ik zal voor hem bidden, zoals zijn zoon vraagt.

Naar Aubigny sur Nère

We zijn vandaag naar Aubigny gereden, in de Berry. Het was iets minder warm dan gisteren, maar we haalden nog gemakkelijk de 35°C. De weg verliep grotendeels via een snelweg (en voor één keer zonder péages). Na Brives verlieten we de snelweg. We kwamen door enkele dorpen en stadjes, soms met een kasteel. De meeste luiken waren al gesloten. Dan zaten we weer midden tussen de bossen, daarna op heuvels. Op een zeker ogenblik reden we op een richel met aan onze rechtse kant een heuse afgrond.

Nadat we de Berry (en kort daarna de “Pays d'oïl”) waren binnengereden vervingen uitgestrekte geoogste akkers de bossen. Af en toe een roofvogel daarboven.

Kort nadat we door La Chapelle d'Angillon (geboorteplaats van Alain Fournier) waren gereden, kwamen we aan in Aubigny. Op dezelfde Flower-camping als vorig jaar.

Na onze installatie maakten we een korte wandeling in de stad (met zijn kasteel van de Stuarts, zijn vakwerkhuizen) en deden onze boodschappen.

En net was ik op de camping een vispannetje aan het klaarmaken of we hoorden een donderslag in de verte. Kort daarna vielen er even regendruppels en kwam de uitbater van de camping ons waarschuwen dat er onweders werden aangekondigd voor deze nacht: 'Als ze te hevig worden, zorg dat jullie jezelf in veiligheid brengen!'. Tja, hier onder de eiken zitten we dan echt niet goed.
Ik hoop dat het zoals voorspeld morgen wat koeler wordt, zodat Roger nog een dagje hier wil blijven! Zodra die vanuit Spanje Frankrijk binnenrijdt, lijkt hij immers op een paar dat zijn stal ruikt. Dan wil hij eigenlijk zo snel mogelijk naar huis!

Veertig graden in de schaduw

Maandag 27 juni 2011

In feite werden zelfs de 41°C bereikt vandaag. Vreselijk heet!

Na onze boodschappen, eerst in Salignac zelf en daarna in Souillac (omdat in de enige winkel van Salignac bijna niets te vinden was), zijn we terug naar de camping gekomen waar we letterlijk de hele middag niets gedaan hebben. In de schaduw aan onze tent was het nog enigszins te doen, maar je hoefde niet veel te bewegen om het zweet van je te voelen afdruipen.

Eigen foto
Terwijl Roger wat sliep (ik vond het zelfs daarvoor te warm) heb ik het boek uitgelezen dat ik deze ochtend had gekocht: Dieu est un pote à moi van Cyril Massarotto. Heel goed!

Online kun je hier alleen in de bar en op het terras. En daar is het vreselijk warm (ik vermoed dat het door de dakbedekking komt). Wel heb ik even mijn post van gisteren op de blog gezet en snel de mails nagekeken terwijl we een biertje dronken, maar we konden niet snel genoeg terug naar onze tent gaan. Wat een geluk dat we hier zoveel schaduw hebben.

Pas om 18 uur zijn we weer wat actiever geworden. We reden achtereenvolgens naar twee dorpjes met telkens een kasteel vlakbij de kerk. Daar wandelden we wat rond, maar eigenlijk was het nog niet echt te doen.
In het eerste dorp, Vieux Saint-Crépin, met maar een paar huizen, mocht je het bewoond kasteel van de 15-17de eeuw bezoeken op afspraak. Die hadden wij niet gemaakt, maar het binnenplein en een paar bijgebouwen mocht je altijd vrij in, en dat hebben we natuurlijk wel gedaan. In feite niet zo heel groot.
Het dak was bedekt, net zoals dat van de huizen en dat van de auberge waar we gisteren aten, met platte stenen.

Foto’s Roger

In het tweede, grotere dorp zijn we veel minder lang gebleven. Het kasteel leunde aan tegen de kerk en er was een restaurant in gevestigd. Echter niemand op straat. Te warm?

 

Foto Roger

We zijn deze avond niet op restaurant geweest. Het eten van gisteren had nogal zwaar op mijn maag gelegen (ik ben niet gewend zo vet te eten) en ik verlangde dus eerder naar een lichte maaltijd. In de supermarkt van Souillac hadden we dan ook een kant en klaar diepvriesgerecht met rijst, garnalen en groenten gevonden.

Naar Salignac

Zondag 26 juni 2011

We zijn vandaag dus vertrokken richting Jaca, Pyreneeën. Na amper een kwartier ontmoetten we al de eerste grillige rotsformaties. Daarna achtereenvolgens tunnels, de pas van Monrepos, de vallei van de rio Aragon, groene en dan weer grijze bergen, en zelfs een zwarte ooievaar die over de weg vloog. Soms dan weer bergen met heel veel vegetatie en veel gele bloemetjes die ik niet ken. Aan de horizon kale bergen met besneeuwde toppen. We volgden voor een deel weer de camino en zagen af en toe een eenzame bedevaarder zwoegen (weer was het heel warm).
Twee uur later reden we door de tunnel van Somfort (8 km) en toen we daar uitkwamen, waren we in Frankrijk.
Volgde een daling die uren duurde, op een vrij smalle weg, met geregeld rotsblokken die over de auto hingen. De weg verbreedde nadien, de bergen werden zacht groen, er doken bergweiden op; en klaprozen, wijngaarden (Jurançon), vlaktes, maïsvelden, dorpjes waar de luiken al dicht waren, enzovoort.

Maar we hebben ook vreselijk veel péage betaald (we reden meestal op snelwegen).
Nadat we de Dordogne waren binnengereden, verlieten we echter de snelweg. En via bossen en kronkelige weggetjes reden we naar Salignac, waar we vorig jaar even op uitstap waren geweest vanuit Souillac. In Salignac was het dat we die bijzondere marktformule hadden ontdekt.
We kwamen op de camping aan om 19 uur. Vorig jaar zei Roger dat hij de camping te ver afgelegen van alles vond. En dat is zo. Maar... Het is weer een Flower-camping, het sanitair is perfect in orde... En we hebben weer een prachtige, ruime, schaduwrijke plek kunnen bemachtigen. Die schaduw zal wel nodig zijn, want het is hier vreselijk warm, zelfs nu om 23 uur nog. Warmer dan in Huesca rond deze tijd.

We vroegen aan de campinguitbater waar we konden dineren deze avond, en hij raadde ons de “Auberge des Marthres”, 2 km verder, aan. Een “gentilhommière” uit de 16de eeuw. Met een enorm binnenplein waar je inderdaad uitstekend eten krijgt.

Foto Roger

Roger nam een eenvoudig menu: eerst soep (bouillon met ui en brood), een charcuterieschotel (rilletes, paté, sla, tomaten, magret de canard, dan manchons de canard met aardappelen op de wijze van Sarlat (die stad ligt hier vlakbij) en weer een beetje sla, en om te eindigen een kaasschotel.
Ikzelf nam alleen een “assiette périgourdine”: rillettes, eendeleverpaté, aardappelen op de wijze van Sarlat, sla, tomaat en droge magret de canard. En noten in de salade.

Foto Roger

We namen er een karaf wijn bij. En het aperitief kregen we aangeboden (omdat we van de camping kwamen): notenwijn en perenwijn. Allebei zo lekker dat ik van plan ben op het Internet te zoeken hoe je zoiets bereidt.

Voor dat alles, mussen en zwaluwen en mooie oude gebouwtjes inbegrepen, betaalden we amper 31 euro!

De Hoya de Huesca

Het werd de Hoya de Huesca.

Rond 11 uur vertrokken we oostwaarts, richting Bandalies. Het oosten van Huesca lijkt iets groener dan het westen. Veel akkers, waarvan een deel al geoogst. De immense vlakte wordt afgebakend door heuvels, en op een daarvan zagen we weer de Castillo de Montearagon.

Foto Roger

Ook de Salto de Roldan was duidelijk te herkennen. Ik herinnerde me hoe Roger vorig jaar die rots wilde beklimmen, en ik op hem wachtte in een vreselijke hitte. En hoe snel hij weer terug bij mij was, wegens te gevaarlijk in je eentje.

Vandaag gingen we daar dus niet naartoe. Wel hielden we halt in een paar typische dorpen. De kerk soms Romaans, soms met een mudejar-toren. Heel oude, vaak gerestaureerde huizen, en af en toe een opvallend mooie poort.

Foto Roger

Overal veel zwaluwen, en op de straat schapenkeutels. Zwervende katten en soms een luie hond. Na Bandalies, Ayera en Aguas reden we over de bergrivier Alborceral, waar wel water in stond. En dat water herinnerde me aan de dorst die ik al een poosje leed en aan het feit dat we waren vergeten water mee te nemen.
Gelukkig kwamen we na een poosje aan in Panzano, waar het eerste wat we tegenkwamen een camping was. Met een bar!
We gingen er een biertje drinken en kochten nog twee flessen water. Daarna verkenden we het dorp een beetje. Weer even typisch. Aan de rand ervan abrikozen- en perzikbomen, idem naast de Romaanse kerk, en daar nog een notelaar. We wandelden even rond op het kerkhof. Veel oude mensen lagen er begraven: tussen de 80 en 95 jaar.

Na Panzano, dat relatief hoog lag, volgde een daling tot aan de vallei van de rio Solencia. Rode rotsen, schapen in de vrij dorre weiden, en wandelwegen. We zaten dan ook in de sierra de Guara, waar een bergrivier cañones heeft uitgehouwen. Af en toe een roofvogel boven ons.
Roger leek zin te hebben in een wandeling, maar ondertussen was het al bijna 14 uur, dus voor mij veel te warm!

'Als Elvira een wandeling voorstelt; vind je dat goed; als ik het voorstel, is het niet goed!”, verweet hij mij.

En ik: 'Ja, maar Elvira stelde voor te vertrekken om 10 uur, jij stelt, zoals gewoonlijk, een wandeling voor tijdens de siësta!'

Dus reden we verder... Op een zeker ogenblik over de bergrivier Alcanadre. We zagen een waterval, even verder een parking en dus lieten we daar de auto achter. Via trappen die de heuvel volgden ging het dan weer te voet naar de rivier. Waar mensen in zwommen, aan de oever van dewelke vrouwen lagen te zonnen. En enkele mensen in duikerpak (en met een helm op) sprongen van bovenop de waterval naar beneden. Heel indrukwekkend!

Foto Roger

De plek bleek “Salto de Bierge” te heten (Bierge zijnde het naburige dorp).

Ondertussen was het al bijna 15 uur, en warm! Tot 35°C in de schaduw zijn we vandaag gegaan!

We reden terug naar Huesca, via Bierge.

Foto Roger

Om 10 voor 4 uur waren we weer op de camping waar we in de bar elk een halve liter bier hebben gedronken!

Foto Roger

Om daarna even niets te doen tot aan onze boodschappen.

Morgen trekken we naar Frankrijk.

Naar Huesca

Toen we deze ochtend de camping gingen betalen,  kregen we een visitekaartje van de uitbater. Zodat we desnoods per telefoon konden reserveren als we nog eens daar wilden kamperen.
Terwijl we aan het inladen waren, vielen er al enkele druppels en nadat we betaald hadden, regende het echt.
We namen deze keer de snelweg, richting Valencia. Eigenlijk ongelooflijk hoe dicht de kuststreek bebouwd is in vergelijking met het binnenland!

Tegen dat we vlak voor Valencia naar het Noord-Westen afsloegen, was het weer droog.
En we dwarsten sierras, de snelweg overbrugde leegstaande rivieren. Daarna reden we door een hoogvlakte en vlak voor Teruel zag ik aan de rand ervan weer de typische grijze Aragonese heuvels.

We zijn even van de snelweg af geweest, om in Teruel rond te rijden. Heel mooie stad die we eigenlijk nooit echt hebben bezocht. Ik herinner me dat de laatste keer dat we er even wilden vertoeven, we in de buurt alleen een camping vonden in Albarracin, en dat we uiteindelijk in dat ook wondermooie plaatsje zijn gebleven.

Deze keer keken we weer uit naar een camping om eventueel een beetje nader kennis te maken met de stad, en weer werden we naar Albarracin gestuurd door Eva. Die raad hebben we niet opgevolgd: wij zijn verder gereden richting Zaragoza.
Meer dan een uur later zaten we nog steeds op die immense vlakte. Een kleurencompositie van rood, oker, grijs en toetsen groen. Enkele zeldzame dorpen met een mudejar-toren.
Daarna weer dorre, grijze heuvels met hier en daar een plukje groen. Op de heuvelkam een woud windturbines.
Vlak voor de afslag naar Cariñena, wijngaarden.

En ongeveer drie kwartier nadat we Zaragoza waren voorbij gereden, kwamen we aan op de camping van Huesca.
Het voelde aan als thuiskomen. Het sanitair is nog steeds even ouderwets (gordijnen voor de douches bijvoorbeeld) maar de camping is wel oergezellig. En wat zijn de percelen hier ruim en schaduwrijk!

Nadat we geïnstalleerd waren (wat gaat dat toch snel met de Quechua tenten), zijn we eerst een biertje gaan drinken op het barterras van de camping. Andere jaren zat daar bijna niemand: iedereen zat in de koele bar zelf, onder andere naar televisie te kijken. Maar dit jaar zat iedereen blijkbaar op het terras, waarschijnlijk omwille van het rookverbod. Spanjaarden  roken over het algemeen veel. Wat gaan die doen als het eens winter is?

Daarna deden we onze boodschappen, te voet. Deze camping ligt echt in de stad!

Wat we morgen doen, weten we nog niet. Huesca kennen we ongeveer uit ons hoofd, maar de prachtige Hoya de Huesca, daar valt voor ons nog veel te ontdekken.  Maar ook een uitstapje naar Zaragoza zegt ons iets. Het is immers jaren geleden dat we daar nog waren, en de historische stad is heel mooi. We zien wel, deze nacht zal wel raad brengen!

Babysitten en zoektocht naar een koelkastje

Elvira en Geert wilden graag een bergwandeling maken vandaag en ik had voorgesteld dat wij op Elena zouden passen. Wel niet op de camping, waar er voor Elena te weinig schaduw en comfort is.

Tegen 9:30 uur trokken we dus naar hun appartement.

Het had vorige nacht even geregend en de temperatuur was koeler dan gisteren (ik denk dat we onder de 30°C zijn gebleven vandaag). Helemaal boven op het gebergte hing mist, dus beslisten Elvira en Geert dat ze toch niet tot aan de top zouden klimmen, wegens te gevaarlijk. Na hun terugkeer hebben ze wel verteld waar ze dan wel geweest waren, maar met mijn gebrekkig auditief geheugen ben ik de naam al vergeten.

Maar kom, ze hadden ervan genoten, en dat is wat telt.

En ik heb ook genoten van kleine Elena. Om 10 uur mocht ik haar een eerste flesje geven. Dat ging vlot, maar zoals meestal dronk ze niet alles uit. Elena lijkt haar eetpatroon van mij geërfd te hebben: ze eet vaak maar telkens relatief weinig. Op zich is dat niet erg, maar voor haar mama soms wel zenuwslopend.
Na haar flesje viel ze in slaap in mijn armen en nadat ik haar in de box had gelegd, sliep ze door tot kwart voor 12. Dan heeft ze een poosje liggen spelen en oefenen. Ze probeert duidelijk vooruit te kruipen, maar zodra ze op haar knieën zit, vergeet ze dat ze ook op haar handen moet steunen. Als ze dan eindelijk weer op haar handen steunt, is ze weer op haar buik gevallen en dan lijkt ze wel zwembewegingen te maken.

 Foto’s Roger

Om 12:30 gaf ik haar een groentepapje. En dat at ze veel gemakkelijker dan onze eigen kinderen destijds. Wel was ze daarna bijna even vuil als zij. Haar slabbetje, haar hemdje, alles hing vol wortels!

Rond 13 uur begon ze een beetje te zeuren. Het was duidelijk dat ze weer aan een dutje toe was, maar dat ze haar draai niet vond. In mijn armen viel ze echter weer in slaap en ze werd niet wakker toen ik haar in haar box legde. Wel haalde ze in haar slaap een knuffel naar zich toe en begon ze te duimen.

Ze sliep een goed uurtje en daarna gaf ik haar weer een flesje dat ze bijna leeg dronk. Juist op dat moment kwamen Elvira en Geert terug.

We dronken nog een biertje samen, Elena kraaide op haar speelmat en daarna in haar relax waar ze nu zo recht in zit dat ze bijna voorover tuimelt als ze iets wil vastgrijpen.

En Roger en ik begonnen daarna onze zoektocht naar een nieuwe kampeerkoelkast. We zijn van winkel tot winkel gereden en gelopen en uiteindelijk hebben we er een gevonden bij Eroski. Ik vroeg telkens naar een “refrigerador” zoals ik het vroeger had geleerd, maar blijkbaar heet dat een “nevera”!

Deze avond horen we veel lawaai komende van het strand. We zijn even gaan kijken: er blijken wel 100 mensen te picknicken. Op dit uur (het is 23:45 uur) zijn ze er nog steeds en ik hoor dat ze geregeld een duik nemen... En precies op dit ogenblik wordt er vuurwerk afgestoken.

Als we van bij Geert en Elvira naar hier lopen, ruik ik de zee heel fel op een bepaalde plaats. Misschien is het eerder zeeplanten die ik dan ruik, want nu er op dit strand en in deze inhammen veel beweging is, ruik ik het hier ook.

Heb ik eigenlijk al verteld over de eigenaardigheid van dit strand? Het is rotsig maar men heeft er op sommige plaatsen een vrij effen oppervlakte van gemaakt door beton te storten.

Montgó en Kaap Sant Antoni

Elvira en Geert stelden deze ochtend een wandeling voor in het natuurreservaat Montgó. Dat is de majestueuze berg aan de voet waarvan de stad ligt. De berg zelf hebben we niet beklommen. Niet enkel vanwege mijn hoogtevrees: met de kinderwagen was dat niet te doen. Toch werd het een heel mooie wandeling. En geurig! Behalve tijm groeiden er andere kruiden waarvan ik het parfum rook, maar waarvan ik de naam niet ken.
Elena vond het blijkbaar prettig in haar kinderwagen over de rotsen en stenen te rijden. Ze had opgemerkt dat haar stem ervan trilde en ze oefende vlijtig om dat trillen te veroorzaken.
Op een informatiepaneel zagen we dat hier inderdaad witte adelaars zitten (aguila perdicera).

Foto Roger

Later gingen we nog even naar de kaap Sant Antoni en daar zagen we er weer enkele verschijnen van tussen de rotsen. Geert dacht dat het enorme meeuwen waren, maar je ziet duidelijk het verschil.

Het was heel warm en in het terugrijden zijn we iets gaan drinken. We namen er drie raciones bij (calamares, patatas bravas en gambas al ajillo). Elena kreeg haar flesje en een flesje water waar ze gretig van dronk.

Foto Roger

En ze speelde met mijn bril… die ze constant in haar mond wilde steken.

De namiddag verliep rustig. We deden zoals de mensen van hier: niets. Deze avond, na de boodschappen en het avondeten nog een korte wandeling langs de zee.

En zopas heeft ons koelkastje het begeven. Dat is wel vervelend… Deze avond horen we krekels zingen op de camping (niet de twee vorige avonden) en hebben we een buur gekregen waardoor we niet meer het aanpalende perceel kunnen voor een deel inpalmen zoals we de vorige dagen deden.

We hebben Elena teruggezien

We gingen vandaag even Dénia verkennen. Mooi stadje, helemaal niet zo druk als ik gevreesd had. Een kasteel en grote delen van de vroegere omwalling, smalle straatjes maar nog weinig echt oude huizen, veel restaurants waarvan de prijzen echt schappelijk waren, en natuurlijk de haven.

Foto’s Roger

Daar vertrok net een boot naar Ibiza en natuurlijk bleven we even gefascineerd kijken naar de auto's die de ferryboot binnen reden, de passagiers die aan boord gingen. Roger is even gaan informeren hoeveel zulke reis kost. Vanaf 51 euro per persoon enkele reis!!! De reis beslaat wel maar 2 uur.

Foto Roger

Terwijl we in de stad rondliepen, zag ik ineens vliegen wat ik dacht een ooievaar te zijn. Daarna zagen we dezelfde vogels verschillende keren, en aan de haven zelfs tientallen ervan tegelijk... Maar het zijn geen ooievaars. Eerst dacht ik aan grote meeuwen, maar hun vlucht leek meer op die van roofvogels. Roger dacht aan zeearenden. Ik weet echter niet of die wit zijn, met een zwarte rand aan het uiteinde van de vleugels, zoals de vogels die we zagen. En trouwens, zoveel arenden die samen rondvliegen?

Natuurlijk gingen we daarna een biertje drinken: de temperatuur was geklommen tot 33°C!

En, terwijl we op dat caféterras zaten, bedacht ik dat als ik het anders aanpakte, ik onze aanwezigheid wel mocht bekend maken aan Elvira. Ik sms-te haar dus dat we in Dénia zaten, dat we vlak bij hen logeren, en dat ik hen uitnodigde in een eenvoudig restaurant deze avond. Prompt kreeg ik een telefoontje van haar. Of we dan al waren aangekomen? Ik had natuurlijk binnenpret en verklapte meteen dat we hier al sinds gisteren zijn. Elvira legde uit dat ze net zinnens waren naar het centrum te lopen, langs de zee, en stelde voor daar af te spreken. Maar ze aten liever op hun flat; en nodigden ons uit hun barbecue te delen (dat was eigenlijk wat ik wilde vermijden, omdat ik ze een rustdagje onder elkaar wilde gunnen).

We troffen elkaar aan de haven. En o wat was Elena al veranderd op die kleine maand! Nu steekt ze haar voeten in haar mond, pakt ze bijna zonder aarzelen vast waar ze naar grijpt, en zit ze recht zonder steun. En ze droeg een leuk kinderzonnebrilletje! Ik weet niet of ze ons echt herkende maar ze lachte wel heel lief naar ons, en schaterlachte soms zelfs terwijl ik met haar bezig was.

En we gingen nog een biertje drinken samen.
Daarna spraken we af bij Elvira en Geert, op de flat.

Foto Roger

Wij reden gewoon terug naar onze camping, kochten onderweg nog wat vlees bij, en zij liepen te voet terug.

En wij te voet van de camping naar hun appartement. Maar... Toen stonden we wel voor een probleem. We vonden geen bel, wisten wel dat ze op de derde verdieping zaten, maar geraakten dus niet binnen. Een andere bewoner die daar aankwam, bracht de oplossing. Hij vroeg ons wie we moesten hebben, ik gaf de familienaam van Geert (de flat is van zijn ouders) en de man vroeg me eerst of de voornaam “Mark' was. En ik: 'Nee, Michel!'

Daarop deed hij voor ons de deur open, vertelde ons waar we moesten aanbellen.

Eerst dacht ik dat hij eigenlijk gevaarlijk deed: hij wist immers niet wie hij binnenliet. Maar volgens Roger was zijn vraag naar de voornaam van de eigenaar een soort test. Heel goed mogelijk!

Geert ontving ons met open armen. Elvira was bezig met kleine Elena. En na een aperitiefje met heerlijke rosé, hebben we heel smakelijk gegeten. Elena is echt vooruitgegaan op die kleine maand dat ik haar niet gezien heb. Ik vermoed dat ze tijdens hun vakantie aan kruipen zal toe zijn!

Morgen ochtend komen Geert en Elvira ons hier afhalen voor een wandeling!

Naar Dénia

We zijn vandaag van kwart voor 11 tot 16:25 onder weg geweest, voor amper 140 kilometers. We hebben dan ook gewone wegen genomen en zijn dwars door de bergen gereden. Vermoeiend voor Roger, maar vaak heel mooi.

Eerst reden we naar het dorp van Navalon, om daarna nog hoger de bergen in te klimmen, langs smalle, kronkelige wegen. Na Moixent, waar we het een en ander kochten voor onze picknick, volgden we de vallei van een droogstaande rivier. Aan de andere kant van de weg rotsen en langs de rivier mooie roze bloemen die ik niet ken. We klommen daarna weer de Serra Grossa in, tot op een pas. Daarna een duizelingwekkende daling.
Kort na onze picknick reden we de Comunidad de Valencia binnen, waar ik aan de reclameborden enzovoort opmerkte dat de taal iets verschilt van het Castellano.

In Rugat zagen we een aanwijzing naar een camping. Het was toen amper kwart voor 2, maar misschien toch maar een nachtje daar verblijven? We gingen een kijkje nemen en wandelden even rond de camping, die ons niet aanstond. Dus maar verder gereden.

Om 14:30 zaten we in Oliva, onder Gaudia. Dan reden we richting Alicante tot aan de afslag naar Dénia. Vanaf daar zagen we niets dan flatgebouwen langs de weg (en hier en daar daartussen een weggetje naar de zee). Echt mooi mag je dat niet noemen, maar de gebouwen waren wel minder lelijk dan de meeste aan onze kust. Er stonden ook geregeld prostitués langs de weg!

Om 15 uur kwamen we in Dénia aan. Een camping vinden ging niet vanzelf. Degene die onze GPS had aangewezen bleek niet meer te bestaan. En een aanwijzing naar een andere camping zagen we nergens. We zochten dus het bureau voor toerisme en toen we dat eindelijk gevonden hadden, bleek dat gesloten tot 16 uur. In afwachting gingen we een biertje drinken, want ondanks de felle wind, was het dorstig weer (rond de 30°C).
In het bureau voor toerisme gaf men ons het adres van 4 campings en een plattegrond van de stad. Uiteraard zochten we op waar Elvira en Geert zouden verblijven. En merkten dat een van de campings daar vlakbij ligt.
Om 16:25 kwamen we dan op deze camping aan.
De prijs is hoog (30 euro per nacht, maar tja, we zijn aan de kust), de percelen zijn vrij klein, we hebben niet veel schaduw, er staan heel veel (op dit ogenblik lege) caravans, maar we zitten vlak aan zee, en we hebben op onze kampeerplekje een eucalyptus, een naaldboom en een palmboom staan.
Nadat we geïnstalleerd waren, gingen we even wandelen langs de zee. En merkten dat we echt om de hoek zitten van Geert en Elvira.

Ik had voorzien dat we drie nachten in Toledo zouden blijven, daarna nog twee nachten ergens tussen Toledo en Dénia. Maar dat is dus niet uitgekomen, wegens het lawaai in Toledo en de rare camping van gisteren. Elvira en Geert zouden deze avond in Dénia aankomen, heel laat. Morgen wilde ik ze laten rusten van hun lange reis, en dus hadden we voor woensdag afgesproken.

Ze zijn aangekomen: tijdens nog een avondwandeling hebben we hun auto zien staan. Maar ze weten niet dat wij hier twee dagen te vroeg zijn aangekomen... Ik laat hen de rust die ik beloofd heb en de afspraak blijft dus voor woensdag. Ik wil niet dat ze zich verplicht zouden voelen om ons vroeger uit te nodigen. Al was het moeilijk om niet even aan te bellen!

En ik weet dat ze dit niet kunnen lezen deze avond of morgen. Elvira heeft me verteld dat ze niet online kunnen op hun flat.

We hebben wat rondgekeken naar restaurantprijzen. Op sommige plekken is het te doen, maar een restaurant vlakbij het appartement waar onze kinderen verblijven en de camping afficheert een menu van 80 euro! Drank niet inbegrepen. Nu, wij zijn weer bij de tent blijven eten. Roger had zin in mosselen en dat hebben we dan maar klaargemaakt.

In tegenstelling tot in Toledo is hier en ruime keuze aan grootwarenhuizen. En het is helemaal niet zo druk als ik vreesde. Het strand (rotsen) ligt er zo goed als verlaten bij.

Avond op de camping van Navalon

Zondag 19 juni 2011

De camping mag dan al rommelig zijn, én ouderwets (geen warm water bij de “fregaderos”), alle constructies nogal amateuristisch in elkaar gestoken, de percelen nogal krap (we namen eerst twee percelen in, tot ik op de plattegrond van de camping merkte dat de ons toegestane ruimte amper de helft bedraagt), het is hier wel heel rustig deze avond en dat had ik nodig na die bewogen en slapeloze nacht.

Foto Roger

Het enige geluid komt van een mooie zwerfkat die rond ons hangt. Ze spint af en toe terwijl ze zich tegen onze benen wrijft. Dan loopt ze weer achter een voor ons onzichtbare prooi.

… En zopas was ze op onze tent gekropen, en heeft Roger haar weggejaagd. Toch hoor ik haar nog in de buurt stilletjes en triestig miauwen.

Het is wel koel: ik heb een jasje aangetrokken. Hoe hoog we hier zitten weet ik niet precies, wel dat het relatief hoog is.

Ik heb bijna al de papieren boeken die ik bijheb gelezen (het laatste was er een over Joden dat we hebben geleend van Hendrik. Zeer interessant, maar soms aandoenlijk). Nu ben ik bezig met de e-boeken en strips die Zeger op deze netbook heeft gezet. Vooral Jommeke spreekt mij aan. Wat een fantasie!

Een poosje later

En nu hoor ik hier ook uilen!

Naar Navalon

Zondag 19 juni 2011

Naar Navalon

Toen ik deze morgen om 5:30 uur nog geen oog had dichtgedaan (omwille van het lawaai) besloot ik maar op te staan. Het werd 6 uur, 6:30 uur, ik hoorde de mussen wakker worden, de lucht werd roze, het gedreun en geroep bleef duren en ik was doodop! Roger was gelukkig wel in slaap kunnen geraken. Rond 7:30 uur werd het wat stiller en ik kroop weer in de tent waar ik prompt in slaap viel tot 9:30 uur.

Toen we de camping gingen betalen, was ik van plan te reclameren. Maar de receptioniste en de uitbater klaagden zelf. Vanaf morgen is het een week feest in Toledo en omstreken (ter gelegenheid van Corpus Christi) en 'de jeugd begint dat nu al te vieren. De feria maakt dan een hels lawaai, de mensen uit de buurt klagen, bellen de politie maar die doet niets. Die laat maar begaan.'
Het herinnerde me onze eigen belevenissen met de Sinksenfoor in Antwerpen!

'Straks trek ik me terug in mijn finca in de bergen, en breng daar mijn oude dag door,' voegde de uitbater er aan toe, 'En ik leef dan wel op aardappelen en linzen!'

Wij vertrokken. Eerst door een vlakte met olijfbomen, omzoomd door bergketens (de Montes de Toledo). Op de top ervan windturbines en soms de ruïnes van een kasteel. Verder waren het alleen akkers.... Waartussen een heel klaprozenveld. In La Villa de Don Fabrique zag ik voor het eerst sinds Extremadura weer ooievaarsnesten op de schoorstenen.

Na een snelle picknick in Santa Maria de los Llanos ben ik in slaap gevallen, en toen ik een uurtje later wakker werd, schrok ik van de verlatenheid rondom mij. Een onmetelijke, zonovergoten wit-gele vlakte. Natuurlijk, we zijn in de Mancha... Maar ik had nog geen windmolens gezien. Roger vertelde me dat ik ze gemist heb (ik sliep immers).

Eigenlijk wilde ik graag naar Albacete, waar we nu aankwamen en waar we nog nooit zijn geweest. Maar dat eentonig, egaal vlakke landschap zonder bomen of struiken nodigde niet echt uit om er lang te verblijven. Dus reden we wat verder. Na een poosje doken er heuvels op aan de horizon en werden de kleuren meer gevarieerd: een patchwork van groen, geel, oker, roodbruin. Hier en daar stond weer een boom. Nog later werd de vlakte weer omringd door bergketens, waarop zeker 100 windturbines troonden.

We hebben vrij veel naar de radio geluisterd en ik voel dat het begrijpen van de taal verbetert. Rond 16 uur was er een programma op Radio Nacional de España dat ik heel interessant vond. Het ging over “handen” en liedjes, gedichten en wetenswaardigheden over het onderwerp wisselden elkaar af.

Ondertussen hadden we een aanwijzing gezien naar een camping in Navalon. We verlieten de grote baan en reden de bergen in. Bosjes, schapen, geiten, een nog bewoond kasteel, een jachtgebied, en na kilometers vrij gevaarlijke wegen eindelijk de camping. We werden heel vriendelijk onthaald, maar weer is het niet goedkoop. En wat voor een rare camping is dit wel!

Langs smalle wegen die de berg volgen, allerlei afdakjes, eigenaardige constructies, hutjes, gebouwtjes, terrasjes. Heel rommelig. Roger zei meteen dat het hem deed denken aan de Berenklauw. En de rare constructies bij het zwembad herinnerden hem de “Palais idéal” van facteur Cheval.
We mochten onze tenten opzetten onder zulk een afdak – waardoor de leeftent weer niet nodig is.

En we gingen achtereenvolgens een biertje drinken in de bar en onze was doen. Daarvoor moesten we nog 3 euro betalen, maar dat is nog niet gebeurd: telkens als we het geld wilden geven, zei men ons: 'Rustig! Morgen is ook oké.'

Wat hier ook opvallend is: buiten ons zit hier geen enkele buitenlander, zelfs niet de alomtegenwoordige Nederlanders.

Eerst was ik van plan een paar dagen hier te blijven, maar het rommelige van de camping staat Roger niet echt aan. En er is trouwens nog een ander probleem: de winkel is nog dicht tot 22 juni, idem voor het restaurant en de dichtstbijzijnde stad is zo ver dat het niet interessant is. Deze avond hebben we dan maar enkele blikken geopend (waarvan ik geen enkel echt lekker vond). Waar we morgen naartoe zullen rijden, weet ik nog niet. Na lang over en weer sms-en met de kinderen enzovoort, hebben we met Elvira en Geert afgesproken op 22 juni in Dénia, een goede honderd kilometer hier vandaan, dus misschien meteen daar naartoe? Ja, maar dan zijn we aan de kust en misschien is het daar ook al druk...

We hebben Elena niet meer gezien sinds 29 mei. Herinnert zulke baby zich nog iemand na zo’n lange tijd? Ik vrees van niet!

Over Camping El Greco in Toledo

We hebben hier een ruime plek: ongeveer 100 m², alles is netjes, er is veel schaduw, de bar is niet te duur (vandaag een pintje gedronken: 1, 40 voor een caña, en we kregen er chips bij) maar... Er is weer lawaai. Nu weten we van waar het komt. Er is geen feest gaande in de buurt, maar er staat wel een kermis (de samenzang die we gisteren heel laat hoorden, kwam wel niet van daar, denk ik). O ironie! Wij die Antwerpen onder andere zijn ontvlucht omwille van de Sinksenfoor.

En de camping is duur: ongeveer 30 euro voor een nacht voor ons beiden. Daarin is niet begrepen de toegang tot het zwembad. Daarvoor betaal je nog 3,75 euro per dag. Nog een nadeel: je mag er geen was te drogen hangen. Ik wilde eigenlijk wassen, maar ik heb geen zin om ook nog eens voor de droogkast te betalen. Dan maar wachten tot een volgende camping, waar je hopelijk wel een waslijn mag ophangen.

Deze avond hoor ik weer de krekels en de uilen, maar dat volstaat niet om deze camping aan te raden.

Foto’s Roger

Over La Puebla de Montalban en Toledo

Roger had ook niet veel zin meer om naar Toledo te gaan. Hij vindt de stad al te groot. Echt te groot vind ik ze niet, maar op sommige plaatsen veel te druk in vergelijking met 35 jaar geleden. Nu, als Roger beweert dat we in sommige straten praktisch helemaal alleen waren, heeft hij ook gelijk.

We gingen deze namiddag dus maar even naar La Puebla de Montalban. Eerst volgden we een poosje de Rio Tajo en daarna ging de reis verder door een vlakte. La Puebla de Montalban is een groot dorp met een park en twee kerken. Een van de kerken was open: een prachtig altaar in trompe l'oeil en een heel mooi beeld van Maria.

Foto’s Roger

Roger herinnert er mij aan dat het er eigenaardig aan toe ging in de parking te Toledo. Inderdaad: ik had al opgemerkt dat de auto's er op twee en soms drie rijen geparkeerd stonden en vroeg mij af hoe de chauffeurs daar dan wel uit geraakten. Daar kregen we snel een antwoord op: de uitbater vroeg ons de contactsleutel, parkeerde zelf onze auto, gaf ons een kaartje met daarop onze nummerplaat en hield de sleutel bij tot wanneer we terugkwamen. Slim gezien om plaats te besparen, maar zo heb je natuurlijk meer werkkracht nodig!

Toledo

35 jaar geleden waren we voor het laatst in Toledo. Ik was dus wel blij de stad terug te zien. Toledo, dat is natuurlijk het Alcázar, de kathedraal, de Juderia, de vele kerken en paleizen, de Casa de El Greco enzovoort.

Foto’s Roger

Maar ook heel veel toeristen in de schaduwrijke straatjes. Soms, en zeker in de buurt van de kathedraal, voelde ik me een schaap in de kudde.

Foto’s Roger

Dat de stad moet leven van toerisme merk je aan de souvenirwinkeltjes en de prijzen. Maar de 4,06 euro die ze ons vroegen voor een heel klein glas Pils – zelfs zonder tapa – op een terras vond ik echt overdreven. Aan dat tarief hebben we het bij één bar gehouden en zijn we daarna onze dorst op de camping komen lessen. We hebben er ook meteen ons middagmaal gebruikt. En eerlijk gezegd, ik zie er een beetje tegenop om weer naar de stad te gaan. Want ondanks het feit dat je bijna overal goed beschut tegen de zon kunt lopen, word je toch dorstig van al dat klimmen.

Naar Toledo

Vrijdag 17 juni 2011

Toen Roger deze ochtend de camping ging betalen, kreeg hij een serieuze korting (ik weet niet waarom) zodat er maar 34 euro werd aangerekend voor 3 nachten.
We reden weer richting Plasencia, langs dezelfde dorre vlakte. Weer even opgehouden door de wegenwerken. Daarna reden we richting Madrid en verlieten we Extremadura voor Castilla-La Mancha. Het landschap werd nog “naakter”: geen enkele boom of andere vegetatie meer dan dor gras. Vanaf 13:30 uur wilden we ergens halt houden om iets te eten. Helaas, er zijn praktisch geen parkeerterreinen naast die wegen. Een paar keer namen we een “via de servicios” , omdat daar meestal een tankstation staat waar je ook kunt picknicken, maar telkens kwamen we bedrogen uit.

Uiteindelijk vonden we toch een wegrestaurant langs onze gewone weg. We bestelden twee biertjes (waar we elk een viskroket bij kregen) en een ración champignons met look en ham in olijfolie gebakken. De portie was weer zo groot dat we allebei verzadigd waren.

Na nog een korte halte in Talavera de la Reina kwamen we in Toledo aan. Lang geleden dat we hier nog waren geweest! Ik herinner me de stad als zijnde heel mooi… maar bergachtig! Dat wordt weer klimmen morgen!

Daarna was het nog even zoeken naar de camping. De percelen vallen mee, het sanitair ook, maar de receptioniste vond ik niet zo vriendelijk. En... Het is duur.

In de winkel van de camping vonden we niets dat ons aanstond voor het avondeten, dus reden we even richting stad op zoek naar een supermarkt, die we na een poosje vonden. Maar ook die winkel was duurder dan al de vorige waar we ooit winkelden.

Hier is Wifi, maar je moet weer in de bar gaan zitten. Ik heb dus alleen het nodige online gedaan voor we weer naar onze tent kwamen.

We zitten hier aan de oever van de Taag en voor de eerste keer op deze reis hoor ik tientallen krekels.

Foto Roger

Maar ook luid feestgedruis met veel gedreun van bassen in de verte, en dat is minder leuk!

's Avonds laat

De (ruime) percelen worden gescheiden door haagjes. En onze Italiaanse buren staan met elkaar te babbelen over de haagjes heen. Precies zoals bij ons mensen in villawijken soms doen.
De krekels hebben gezelschap gekregen van enkele uilen. En het gedreun heeft plaatsgemaakt voor samenzang. Gezellige sfeer dus.

Deze avond heb ik druk over en weer ge-sms met Nany en de “kindjes”. Over vakantie- en weekendplannen en eventuele afspraken (Antwerpen, Heers, Barcelona en Dénia). Alleen Dénia is voor ons misschien haalbaar volgende week.