De kindjes zijn weer vertrokken.
Helaas, al om 7:30 uur ‘s ochtends maakte Elena mij wakker. Ik ging nog even bij haar liggen, ze bleef tegen mij praten tot 8:30 uur, zonder dat Matthias daarvan wakker werd.
Tijdens het ontbijt herhaalde Elena haar voornemen om vandaag een wandeling te maken. Ze wilde perse langs de boerderij waar we vaak worden achterna geblaft door honden. Om te bewijzen, denk ik, dat ze er nu niet meer bang van is.
Het begon echter te regenen. Ik beloofde dus dat we de wandeling zouden maken zodra de regen zou ophouden.
Ondertussen hebben we ons niet verveeld. We speelden “ik zie wat jij niet ziet”, we keken naar foto’s van vroeger: onze eigen kinderen toen ze klein waren, ons vroeger huis in Antwerpen. Ik vertelde verhaaltjes, de kindjes speelden met poppen, autootjes, Legoblokjes. Ze maakten soms ruzie en op een zeker moment begon Matthias tijdens zulke ruzie te mokken: ‘Ik boos’, verwaardigde hij zich nog net aan te kondigen voor hij zich terugtrok in een kort mutisme. Elena ruziede voort maar kreeg geen respons meer van haar broertje, ze werd zelf nog bozer, ik verhief even mijn stem en Elena werd op slag poeslief: ‘Kom, oma, ik geef je een kusje omdat ik zie dat je ook een beetje boos wordt’. Ze keken naar filmpjes (over treinen of sprookjes) en we speelden een paar eenvoudige computerspelletjes.
Ik toonde hen ook het spel Axiebal, erbij zeggend dat het wel voor iets grotere kinderen was bedoeld, ze leken erdoor gefascineerd en ik moest proberen zelf één van de episodes uit te spelen (wat mij niet lukte: ik ben te onhandig).
Na het vieruurtje regende het nog steeds dus besloten we die regen te trotseren voor toch een korte wandeling. Deze keer blaften de honden eigenaardig genoeg niet (en toch zagen we hun muil onder de boerderijpoort uitkomen). Ondanks onze regenjassen waren we kletsnat toen we terug thuis kwamen, en hadden we het zelfs een beetje koud: vandaag werd amper 17°c bereikt – terwijl voor morgen weer 30°C wordt voorspeld.
Mijn eten was pas klaar toen onze dochter en schoonzoon arriveerden. We aten vrij meteen (tomatensoep met balletjes gevolgd door een vleesbroodje, appelmoes of sla en gebakken aardappelen, én voor de kindjes, als ze hun bord goed hadden leeggegeten, een waterijsje).
Terwijl Matthias daarna rustig speelde in de salon en de anderen zaten te keuvelen in de leefkeuken, ging ik even naar toilet. Ik zat daar op mijn troon toen ik getrippel hoorde op de trap naar de verdieping, er daarna werd geklopt op de badkamerdeur die meteen ook openging: ‘Hey, oma!’, riep Matthias die enthousiast kwam binnengelopen!
Dat Elena én Matthias nu allebei heel gemakkelijk trappen kunnen doen maakt het “babysitten” wel degelijk veel gemakkelijker. Ik vond het ook ontzettend lief van Matthias dat hij mij was gevolgd… Maar ik zit nog altijd het liefst in m’n eentje op het wc!
Vandaag even geprobeerd naar Nany te bellen maar dat was niet te doen: ik moest mijn aandacht constant verdelen. Morgen beter?
Nu ga ik nog even opruimen (onder andere ons salon weer omtoveren van een speelkamer tot een zitkamer).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten