Onze Lieve Vrouw tenhemelopneming “vieren we” vandaag en in het Antwerpse is het “Moederkensdag”

En het is niet “Onze Lieve Vrouw Hemelvaart” zoals ik tegenwoordig vaak lees in kranten: het lijkt wel of journalisten beter op de hoogte zijn van feesten uit andere culturen dan uit onze eigen cultuur.

In het Antwerpse is het vandaag ook “Moederkensdag”. Wij (vroeger mijn ouders, broer, zus en ik; en later Roger, de kinderen en ik) hebben dat nooit gevierd, evenmin als de officiële “Moederdag” in mei: een te commercieel gedoe.

Maar… sinds Nany alleen is, geraakt ze doordrongen van de Antwerpse gewoontes en vorige jaren moest ik telkens aan telefoon horen dat het toch zo erg is dat al haar vriendinnen vandaag gevierd worden, en zij niet.

Soms haalde ze dan herinneringen op aan inderdaad een familiebijeenkomst op 15 augustus, elk jaar zolang mijn grootmoeder van vaderskant (die wij ook Nany noemden)  nog leefde. Maar… We vierden toen niet “Moederkensdag”, wel het naamfeest van mijn Nany die Marie heette, die weigerde haar verjaardag te vieren en dus koos voor een “naamfeest”.

Vandaag zijn we dus ook niet naar Nany gereden. Wel heb ik haar opgebeld en deze keer had ze het amper over “Moederkensdag”. Wel over wat de thuishulp, die ze gisteren (of was het eergisteren?) op bezoek kreeg, allemaal had gedaan op de twee uur dat ze bij haar was. Bitter weinig, als je het mij vraagt! Als ik aan dat ritme zou werken, ik zou minstens 15 uur per dag bezig zijn.

Nany praatte zo lang dat... ik vergat haar een “gelukkige Moederkensdag” te wensen!

Nu, wat die thuishulp betreft, ik moet toegeven (voor de zoveelste keer) dat ik echt geen goede huishoudster ben. En toch: Nany had het erover dat die thuishulp een halfuur had besteed aan het strijken van een set lakens (en dat vond Nany een teken dat het goed gedaan was). Ik deed dat vroeger veel sneller. “Vroeger”, want… Sinds ik heb ingezien dat die lakens na een paar keer slapen helemaal overhoop liggen, doe ik het gewoon niet meer. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld spijkerbroeken en zakdoeken!

Er stonden vandaag enkele huishoudelijke klusjes op mijn agenda (zoals onder andere de koelkast schoonmaken) maar ik ben er niet toe gekomen. Behalve dan het onkruid op ons terras wieden, eigenaardig genoeg ondanks de constante regen – of misschien dankzij die regen, want nat onkruid is veel gemakkelijker te verwijderen.

In plaats van voor al die geplande huishoudelijke klusjes te zorgen, heb ik heel veel gelezen en deze avond eindelijk tijd gemaakt voor een Star Trek-film die Hendrik mij al heel lang geleden had geleend: The Search for Spock. Ik heb er echt van genoten (ondanks het blijkbaar altijd nodige geweld).

Ik heb echt te weinig tijd. Zo zou ik, vermits Zeger en ik er samen niet meer toe komen, heel graag de serie “Friends” verder bekijken. Maar… Wanneer? En wanneer heb ik nog eens echt tijd voor mezelf?

Ik kreeg vandaag een sms van Hendrik en Sam om mij een gelukkige “Moederkensdag’'  te wensen (tja, zij wonen ook in het Antwerpse ). Heel lief, al heb ik geantwoord dat Hendrik zou moeten weten dat wij zoiets niet vieren… Maar dat Nany  (en nu bedoel ik mijn eigen moeder, dus de grootmoeder van Hendrik) wel meer zou gediend zijn met zulk berichtje: zij is blijkbaar echt een Antwerpse geworden en “Moederkensdag” heeft voor haar wel een betekenis.

Als is het maar dat ze dan met geen van haar vriendinnen kan afspreken omdat ze allemaal “gevierd” worden en zij niet.