Tussen ons avondje op café en onze wandeling in Gotem (ik heb er niets over geschreven omdat het niet echt inspirerend was) vandaag, had ik het in een telefoontje met Nany over de drukte in ons leven tegenwoordig.
We hebben het inderdaad heel druk de laatste tijd. Toen ik haar vertelde dat ik soms snak naar een dag zonder afspraken of verplichtingen – onafgezien van hoezeer ik uiteindelijk geniet van die contacten - leek ze dat niet te begrijpen. Het is niet de eerste keer dat we die discussie hebben.
Zij vindt dat wij te veel tijd doorbrengen aan onze computer: ‘Je besteedt er de tijd aan die je anders met andere mensen kunt doorbrengen.’
’Ja, maar,’ antwoordde ik, ‘in ‘s Gravenwezel brachten we onze avond voor de tv door, zoveel sociaal contact hadden we toen ook niet.’
Ze kreeg van mij gelijk na haar: ‘Dat was in de winter. In de zomer probeerden we zo lang mogelijk buiten te blijven.’ Ik had geen zin haar eraan te herinneren dat mijn vader ook graag en veel las en dat lezen ook een eenzame bezigheid is.
We zijn zo verschillend, zij, en met haar veel van onze vrienden, en ik. Zij wil het liefst elke dag zoveel mogelijk mensen ontmoeten en zoveel mogelijk praten. Ik wil af en toe (nee, ik lieg: vaak) niemand ontmoeten en niet praten. Waar haal je anders de tijd om te lezen, te mijmeren, te mediteren, te schrijven?
Ik voel het: zij heeft zich weer eenzaam gevoeld deze zondag. Enkel een kort bezoekje van een vriendin voor de middag. En ik daarentegen heb dringend nood aan een weekend alleen voor ons. Onverzoenbare verlangens dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten