Gisteren zag ik haar drie weken lesgeven in een lagere school. In die graad heb ik geen enkel onderwijservaring (behalve dan zes weken thuisonderwijs toen dochterlief haar been had gebroken) maar ik kreeg toch de indruk dat het niveau serieus gezakt is tegenover onze en zelfs onze kinderen hun jeugd. En wat een gebrek aan discipline! Nee, ik zou niet meer graag les geven in deze tijd, denk ik!
Nu ga ik Alexandra nog "drie weken volgen" in een fabriek, waar ze aan de lopende band zal werken. Al weet ik op voorhand dat ik het werk weinig inspirerend zal vinden.
P.S. Weer ben ik er niet goed van! Eentonig, zwaar, repetitief werk voor amper een overlevingssalaris met als gevolg een heel precair leven. En toch zijn die mensen (nog) echt nodig blijkbaar (Roger vroeg me, toen ik hem vertelde naar wat ik keek, 'Is dat dan nog niet allemaal gerobotiseerd?' Blijkbaar niet dus). Maar ook: opvallend veel solidariteit onder die werkers!
Ja, maar, vraag ik me dan weer af: wat als hun werk wordt overgenomen door robots én ze echt tot niets anders in staat zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten