Ik maak het kort, want ik probeer nog steeds mijn vingers en polsen te ontzien. En... net het feit dat ik bijna niets typ (dagboeken, posts, mails) maakt dat ik de indruk heb dat mijn leven heel passief is geworden de laatste dagen.
Toch is het niet zo dat ik niets doe. Telefoontjes met onder andere mama en straatgenote V., de projecten waar Zeger bij betrokken is, de verwezenlijkingen van dochterlief en de avonturen van Debby en Hendrik volgen online, veel lectuur, documentaires, teksten nalezen, tv-programma's nog af en toe en, ik geef het toe, slechts het allernoodzakelijkste in het huishouden.
Blijkbaar is dat echter niet voldoende en zou voor mij nooit meer zelf te kunnen schrijven even erg zijn als niet meer te kunnen zien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten