Dat zei Nany me aan telefoon vandaag en zij vindt dat vreselijk. Ze is nu een klein beetje aan de beterhand (nog zeker niet helemaal oké hoor) en ze mist al feestgedruis, ontmoetingen, alles wat voor haar het leven zin geeft. "Er gebeurt niets, ik slaap te veel, ik voel me dood", zei ze zelfs.
Ze vergeet dan ook opvallend veel: dat zus haar eergisteren bezocht, was ze vandaag weer vergeten. Dat ze heel vergeetachtig wordt, begint ze echt te beseffen en vindt ze dan ook heel erg. In feite begint ze dus het heel oud worden heel erg te vinden. En dat begrijp ik.
Onze zieke oude vriend (94 jaar) zou, volgens een bericht van zijn dochter, herhaald hebben dat hij getekend heeft voor euthanasie. Waarop de dokter zou geantwoord hebben dat ze eerst gaan stoppen met hem een medicijn toe te dienen dat zorgt dat hij enkel zin heeft in slapen. Xanax? Ik had, enkele weken geleden al, aan zijn echtgenote aangeraden na te gaan of men hem zulk medicament toedient, want dat zou zijn constante slapen kunnen verklaren. Benieuwd dus of onze vriend, na het beëindigen van die toediening, nog denkt aan euthanasie!
Gisteren vernomen dat een andere vriend van ons onlangs werd gehospitaliseerd. Heel veel details kwam ik niet te weten maar weer heb ik erg te doen met hem en zijn echtgenote, een vriendin van wie ik hier de naam voorlopig niet verklap.
Jan Gerits (89 jaar) zou binnenkort met mij en Jo willen afspreken om te praten over de toekomst van de Limburgse monografieën. We zullen proberen een datum vast te leggen na 15 augustus. In feite zouden we hulp moeten krijgen van jonger volk. Bij de KVLS ken ik niemand die dat wil doen! Misschien de dochter Laure en de echtgenote van Jo aanspreken?
Volgende maand zullen we ook nog even afspreken met de kinderen en natuurlijk nog eens op bezoek gaan bij Nany.
Voor mij is dit soort leven al druk genoeg hoor, maar Nany zou dat inderdaad bestempelen als "er gebeurt niet veel"!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten