Ik heb getwijfeld of ik het zou opschrijven maar vermits ik het nog altijd grappig vind als ik er aan terugdenk...
Gisteren, tijdens de eerste communiemis, wilde de priester (zoals gangbaar is) het voor de kinderen een beetje doen lijken op een feestelijk etentje: 'De tafel wordt gedekt met brood en met wijn (waarvan zij weliswaar nog niet mochten proeven), enzovoort.'
Nadat de priester een hostie en een slokje wijn had verorberd, kregen de kinderen door de diaken hun eerste hostie aangereikt. En ondertussen... begon de priester zijn ciborie enzovoort af te vegen. De normale gang van zaken in een mis maar ineens leek het mij alsof de priester de kinderen op een etentje uitnodigde, zichzelf eerst bediende en terwijl de kinderen aan het eten waren, al begon af te wassen. Ik vond het idee zo grappig dat ik in een (dankzij het mondkapje dat we droegen gelukkig fel gedempte) lach schoot.
Doktersbezoek vandaag. Ik weet niet of ik heb gezegd dat hij mij veertien dagen geleden had aangeraden te beginnen met de behandeling (ondanks het veto van de reumatoloog) maar wel a rato van de helft van de door deze laatste voorziene dosis. Het heeft al serieus geholpen, voel ik aan mijn steeds soepeler wordende ledematen. En... ik zei tegen de dokter dat ik mij afvroeg waarom de reumatoloog niet zelf die beslissing had durven te nemen in plaats van de kwaal maanden te laten aanslepen. Ik kreeg eerst geen antwoord en vroeg hem dan of ik wel het recht had me die oneerbiedige vraag te stellen. Hij schoot in de lach, gaf me een niet afdoend antwoord en daarop herhaalde ik mijn vraag. Waarop hij uiteindelijk, met een schouderophaling, zei: 'Tja... '.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten