Telefoontjes

Tegenwoordig vraagt Nany me praktisch elke dag een telefoonnummer van een of andere kennis of vriend, dat ze niet meer vindt in haar notitieboekje. 'Ik moet hem/haar immers toch eens bellen om te bewijzen dat ik aan hem/haar denk?' 

Ik geef toe, ikzelf doe dat veel te zelden (maar ik denk wel aan jullie, familie en vrienden) wegens... tijdgebrek? Een afkeer van telefoneren? Nu, als ik Nany bezig hoor, merk ik dat ze haar dagen aan telefoon doorbrengt als ze geen bezoek heeft of aan een of andere rusthuisactiviteit deelneemt. 

De bedoeling kan toch niet zijn dat je elke dag uren aan telefoon doorbrengt als je een beetje sociaal wilt zijn?  Komt daarbij, vind ik, dat je mensen echt kunt lastigvallen als je ze ongevraagd en vooral zomaar, gewoon om te keuvelen, opbelt (en niet iedereen durft te zeggen dat je ongelegen komt). Of zie ik dat helemaal verkeerd? 

Buiten dat dagelijks telefoontje met Nany werd het weer een heel rustige dag. De monografie is naar de drukker, de kindjes gaan terug naar school (nee, ik heb ze niet opgebeld, ik zie ze immers heel binnenkort, maar dochterlief stuurde me wel een foto waarop ze alle drie, vertrekkensklaar en fier in hun mooie nieuwe outfit, staan), Roger is nog steeds druk bezig in de tuin en het blijft te koud voor de tijd van het jaar!

O ja, de kippen en de kuikens lopen hier nog steeds rond (maar de kuikens zijn al kippetjes geworden).