Vandaag geen telefoonoproep van de bank in Sint-Truiden (om een nieuwe afspraak te maken in verband met die bankkaart voor de Limburgse monografieën). Ik heb zelf twee keer gebeld, telkens tevergeefs. Dat betekent in het beste geval pas maandag een afspraak maken en in de loop van volgende week die aanvraag tekenen (ik had al getekend en begrijp niet waarom die aanvraag niet zou gelden zolang de vroegere volmacht houders, zijnde onder andere Edith Oeyen, niet waren geschrapt - dat is wat mij werd uitgelegd). En wanneer zal ik dan eindelijk aan die rekening kunnen? Ondertussen hebben Jan of Jo al uit hun eigen portemonnee de drukker betaald! En voor de uiteindelijke boekhouding zal ik enkele uren moeten uittrekken: we weten gewoon nog niet wie al wel of niet zijn abonnement heeft betaald! Ik word er echt moedeloos van!
Het telefoontje met Nany vandaag maakte me ook moedeloos. Ze vergeet steeds meer, klaagde dat ze vorige zaterdag geen bezoek kreeg van broertje terwijl ik precies wist wat ze die dag wel samen met broertje heeft gedaan. Elke dag zonder bezoek (maar de volgende dag is ze al vergeten wie er wel op bezoek kwam) vindt ze blijkbaar een verloren dag, tenzij er een of andere activiteit wordt georganiseerd. De volgende dag is ze wel weer vergeten welke activiteit dat was. Soms zelfs of ze er wel of niet heeft aan deelgenomen. Ze zegt zelf dat, als ze meedoet aan knutselen met papier of een spelletje, ze zo de tijd doodt. Ik weet dat Nany dat altijd heeft gehad (zoals veel mensen), de tijd willen "doden" door zoveel mogelijk, desnoods eender wat, te "doen". Voor mij geldt net het tegenovergestelde en ik vraag me vaak af of mensen zoals Nany dan zo snel mogelijk willen doodgaan? En toch, nee, dat is het niet, zei ze me eens, lang geleden. Als ze zit te "niksen" (en ik "niks" vaak volgens haar) "verliest ze tijd".
Ik schreef in de vorige zin "lang geleden", want tegenwoordig zijn zulke gesprekken niet meer mogelijk met haar. Ze gaat pijlsnel achteruit (vind ik toch).
Ik vraag me vaak af, als goede egoïste: zou ik, als ik nog in Antwerpen woonde en opnieuw een beetje fatsoenlijk kon stappen, haar elke week met de bus gaan bezoeken, goed wetende dat ze de volgende dag niet meer weet dat ik er was? Ondanks alles, ik vermoed van wel.
En ook: als ik ooit zo lang leef (Nany is slechts 18 en half jaar ouder dan ik), is het dan dat wat me te wachten staat? Broertje zei me onlangs aan telefoon dat ik niet zo bang hoef te zijn (als ik al zo lang leef, uiteraard) omdat ik mijn hoofd vul met veel meer en heel andere zaken dan Nany. Ja maar, Roger en ik hebben enkele kennissen die veel verstandiger en interessanter zijn dan wij en die toch dement werden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten