Terwijl Roger vandaag druk in de wei bezig was, zorgde ik voor enkele huishoudtaken, las ik, tikte ik verder vroegere dagboeken over en klasseerde ik verder de foto's van Nany.
Ik viel op de foto, in feite het doodsprentje, van een Matadi-vriendin, Michèle B. Michèle is 1985 op 34 jaar overleden.
En ik herinnerde me het eigenaardige verhaal dat haar moeder, Irene zaliger, me vertelde.
Irene had die dag een eigenaardig gevoel, alsof Michèle haar riep. Ze probeerde haar dochter tevergeefs telefonisch te bereiken, reed uiteindelijk naar haar (Michèle woonde in een andere stad) en stond voor een gesloten deur. Michèle kwam niet opendoen nadat ze verschillende keren gebeld had en, toen Irene merkte dat er op de verdieping een raam openstond, vroeg ze een ladder aan een buur.
Ze klom het huis binnen, kwam in de lege slaapkamer van Michèle terecht, liep verder naar de overloop en daar lag haar dochter dood op de vloer.
Wij hebben nooit geweten aan wat onze vriendin is overleden.
P.S. (vlak voor het slapengaan) Ik herinner me wel dat in die periode praktisch alle "huisvrouwen" die ik kende elke dag een pilletje slikten om "rustig te worden" (Nany deed het ook). Als ik me niet vergis was dat "Temesta", maar ik ben er niet 100 % zeker van. Michèle had een job (in de sociale sector, meen ik me te herinneren) maar tegelijk probeerde ze ook haar huishoudentje elke dag helemaal op orde te hebben. En zij had dat medicijn ook heel lang geslikt, had haar moeder me verteld, maar was daar kort voor haar overlijden mee gestopt. Ik herinner me ook dat ik me toen heel even heb afgevraagd of (dat stoppen met) die medicatie iets met haar overlijden te maken had... maar in die tijd kon je zulke zaken niet zo gemakkelijk opzoeken als nu.
Ik denk dat het "seresta" was, wat Nany en al die vrouwen slikten, maar in feite lijkt dat ongeveer hetzelfde als "temesta", een bezodiazepine dus.
BeantwoordenVerwijderen