‘Elena, jouw oma en opa zijn daar!’, hoorde ik Anna (het buurmeisje van Elena en Matthias) roepen toen Roger en ik de speelplaats op kwamen gelopen. ‘Hey Anna,kom je straks spelen?’, vroeg ik.
Zij keek op naar haar papa en ik zag hem ja knikken.
Roger en ik moesten nog een hele tijd wachten voor Matthias en Elena op de speelplaats aankwamen (door de uitroep van Anna had ik de indruk gekregen dat onze kleinkinderen er al waren en ik was maar – tevergeefs - aan het turen).
Matthias had een “boot met Jules” gemaakt (pas later begreep ik dat Jules de “klaspop” is) en Elena had twee egels gefabriceerd.
“Thuis” gingen we vrij meteen naar de tuin: een tapijt van knisperende bladeren nodigde uit om te lopen en te rollebollen. Anna kwam er weldra bij en, ondanks het feit dat de meisjes uiteindelijk weer “prinses” wilden zijn, hebben we lang gespeeld in die bladeren.
Rond 17:15 uur kwam onze dochter thuis, rond 17:30 uur moest Anna naar huis (jawel, er waren enkele ruzies geweest waarbij ik streng had moeten optreden) en hielp ik onze dochter bij het koken. Ondertussen hadden we het natuurlijk over de nakende geboorte van Matthias’ en Elena’s zusje.
Na een lekker avondmaal (zonder de papa van de kindjes die een Spaanse les volgde) was het bedtijd.
Terwijl Roger en ik naar huis reden, vroeg ik me af waarom volwassenen niet meer uit de bol kunnen/durven gaan zoals kinderen die een prachtig herfsttapijt ontdekken. Vandaag kon ik me permitteren mee te spelen met de kindjes maar hoe lang duurt het nog voor ze zich daar zelf te groot voor vinden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten