Waarom ben ik toch zo onhandig?

Weer geen wandeling vandaag, ondanks het prachtige herfstweer.

Ik kreeg dus wel ongeveer 2 uur vrije tijd extra cadeau. Meestal is dat immers de gemiddelde tijd die we dagelijks besteden aan het heen en terug rijden naar een bepaalde plek en een uurtje of zo stappen.

Na een beetje huishoudwerk , een halfuurtje vertaalwerk (op dat gebied was het echt niet vet deze maand), wat lectuur (vaak heel interessante teksten maar soms ontgoochelend als je iets leest dat echt op niets trekt van iemand die het hoog in zijn bolletje heeft!), een kwartiertje wieden van onkruid (dat door de zwarte plasticfolie heen groeit in wat vroeger de kruidentuin was en waarvan ik al twee jaar een verlenging van het binnenplein wil  maken wegens geen tijd meer voor een kruidentuin), het beantwoorden van enkele mails die al te lang wachtten en een telefoontje met Nany (die weer heel veel te vertellen had), kreeg ik ineens een heel goed idee. Tenminste, dat dacht ik.

De vroegere Barbiepoppen van onze dochter, waarmee Elena nu heel graag speelt, missen kleren. En poppenkleertjes zijn vreselijk duur. Ik heb al een hele tijd stofrestjes verzameld en een patroon natekenen op basis van bestaande poppenkleertjes is niet zo moeilijk.

Waarom zou ik dus het extra uurtje dat ik cadeau kreeg voor ik aan het avondeten moest beginnen niet besteden aan zelf poppenkleertjes maken?

Daar begon ik dus aan. De stofrestjes waren snel versneden volgens heel eenvoudige patronen voor een lange broek, een rok en een bloesje. Toen begon ik te naaien maar na nog geen 5 minuten gaf ik het op. Ik had eerst gesukkeld om de draad door het oog van een naald te krijgen, daarna brak de draad en dan de naald en uiteindelijk kreeg ik een grondige hekel aan dat “prutswerk” zoals ik dat naaien noemde in mijn ontgoocheling over mijn onhandigheid die ik voor de zoveelste keer ervoer (jawel, we hebben een naaimachine maar daar kan ik niet mee om: ik ben te onhandig).

Waarom ben ik toch zo onhandig? Mijn vader was heel handig, Nany is heel handig en hetzelfde geldt voor mijn zusje, voor Roger en onze kinderen. Alleen ik lijk twee linkerhanden te hebben!

Toen ik ontmoedigd heel de boel opborg vlak voor het koken, lachte Roger mij vriendelijk uit: ‘Haha, je wilt wel ontwerpen maar het eigenlijke werk moet iemand anders voor jou doen dus!’