Elena en Matthias kwamen al iets voor 10 uur aan. Ze begonnen meteen te spelen, toch nadat Elena had gevraagd of we deze middag naar het “cafétje met de vissen” zouden gaan.
We deden eerst een paar boodschappen in Heers: ik had geen koekjes in huis voor het vieruurtje en ze mochten ook fruit en toespijs kiezen. Het werden frambozen en grijze garnalen en chorizo voor Elena, kaas voor Matthias. Elena wilde absoluut mijn pareo, die ze als een sjaal rond haar hoofd droeg, aanhouden tijdens die aankopen: ‘Ik wil mijn sluier aanhouden’ (sic: Roger en ik vroegen ons af waar ze dat woord had geleerd 
Ze aten heel goed deze middag. De garnalen zijn zo goed als op, de kaas half op, de chorizo nog niet aangesneden.
Na nog een uurtje spelen reden we naar Stephane Malais in Heks waar de kindjes een groot vanille-ijsje vroegen en de gekste spelletjes verzonnen. Het was dan ook zo mooi weer dat we in de tuin konden zitten.
Op een zeker ogenblik vertelde Elena me over het verloop van een schooldag. ‘Je moet raden wat we eerst doen, oma! Ik geef je een hint: het is zoals de mensen doen in een kerk’. ‘Bidden?’, vroeg ik. ‘Ja, bieden!’
Matthias vertelde ook heel veel maar eerlijk gezegd had ik er vaak het raden naar wat hij bedoelt en heeft Elena enkele keren zijn “taal” vertaald. Gelukkig spreekt hij de belangrijkste woorden (potje, kaas, moe, banaan, moe enzovoort) verstaanbaar genoeg uit.
We gingen nog kijken naar de waterkuil in Vechmaal (en de kindjes speelden nog een half uurtje heel enthousiast in de omgeving ervan, bewonderden een tractor die aan het werk was en probeerden hun naam te krassen in de mergelsteen aan de ingang).
Toen we thuis aankwamen, waren ze duidelijk heel moe. Elena keek naar “Assepoester” op Rogers pc en Matthias naar ‘'”Tjoek tjoek trein” op Rogers tablet – en hij viel erbij in slaap.
Voor het vieruurtje legde ik de frangipanes die ze tijdens de boodschappen hadden gekozen en de frambozen klaar. Frangipane bleken ze niet te lusten en de frambozen vonden ze te zuur. Gelukkig had ik voor alle zekerheid ook wafels gekocht en had ik bananen en druiven in huis.
Ik moest nog vertellen uit “Tiny”. ‘Worden die boeken nog uitgegeven?’, vroeg Roger. En ik: ‘Ja, vermits Elena er al heel veel heeft, en geen oude’.
Ik vroeg aan Elena van wie ze die gekregen had: ik zou dan aan die persoon vragen waar ik ze zelf kan vinden. ‘Je moet raden, oma. Ik geef je een hint. Je weet wanneer ons zusje geboren zal worden hé? Wel, rond die tijd heb ik die boeken gekregen van iemand. Het was wel bij Moeke (haar andere grootmoeder)’.
Ik raadde meteen dat ze die van Sinterklaas had gekregen en dat vond Elena bijzonder slim van mij!
Ik kreeg echter de kans niet om daarop in te gaan, want toen begon Matthias van alles te vertellen en dan moet ik heel goed luisteren.
Terwijl ik voor het avondeten zorgde (patissonsoep met balletjes gevolgd door omelet met champignons – die Elena en Matthias allebei gretig opaten – en daarna voor hen een ijsje op een stokje) speelden ze, tekenden ze en keken ze weer naar filmpjes. Die ze verder bekeken na het eten. Maar toen was Elena overgestapt naar een moderne versie van het sprookje. En eiste ze dat ik zoveel mogelijk naast haar kwam staan (uiteindelijk heb ik er een krukje bijgehaald, want mijn rug speelde me weer parten) omdat zij alle details vergeleek met het oorspronkelijk sprookje en die vergelijkingen met mij wilde delen.
Om 20:30 uur stelde ik voor de film te pauzeren en morgen verder te kijken. Elena was doodmoe en ging onmiddellijk akkoord. Matthias was “niet moe” en wilde verder kijken naar de “wielen van de bus” maar het volstond dat ik zei: ‘Je bent wel moe!’ om hem ervan te overtuigen dat ik gelijk had.
Na hun avondtoilet, pipi op het potje of het toilet en een verhaaltje uit “Tiny” waar ik weliswaar de namen van Tiny en Joris(?) moest vervangen door “Elena” en “Matthias” zijn ze vrijwel meteen in slaap gevallen.
Terwijl ik terug naar beneden ging, had ik echt moeite om niet helemaal krom te lopen van de rugpijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten