Ik kan me natuurlijk heel fel vergissen, maar daarstraks had ik even de indruk dat Eva dacht (voelde) dat, omdat ze een beetje ziek is, ze nu bij ons moet komen wonen.
Dat ik dat dacht is niet zo gek: ik herinner me, alsof het gisteren gebeurde, dat ik in februari of maart 1953, vlak voor de geboorte van mijn zus Bie, voor de eerste keer vrij lang bij mijn grootouders van vaderskant moest logeren, dat ik daar naar school werd gestuurd en dat ik, omdat het zo lang duurde voor ik mijn andere grootmoeder (die ik "marraine" noemde) en mijn oom "Nononc" terugzag, dacht dat als er een tweede kindje komt, het eerste altijd ergens anders wordt uitbesteed. Ik had het helemaal niet slecht bij Nany en Dady, maar ik vond het zo vreselijk dat ik marraine en Nononc niet meer zag!
En hetzelfde heeft onze Hendrik meegemaakt. Toen zijn zus werd geboren, is hij eerst naar Nany gebracht en iets later (in die tijd verbleef ik langer dan één week in de kraamkliniek en kreeg Roger maar een paar dagen vrij) naar de mama van Roger. Hendrik heeft me (heel lang geleden: hij was nog vrij klein) verteld over zijn herinneringen aan die tijd: hij dacht ook dat je ergens anders naartoe moest zodra er een tweede kind kwam.
Ik herinner me trouwens heel goed de gezichtsuitdrukking van Hendrik toen hij, met oma, de moeder van Roger, de eerste keer op kraambezoek kwam. Hij kon zijn ogen niet van mij afhouden, hij kroop bij mij in bed, het was me duidelijk dat hij opgelucht leek.
Wel, ongeveer hetzelfde dacht ik te herkennen vandaag bij Eva. Ze is ziek (of was ziek), ze beseft al heel goed (denk ik toch, want ze lijkt me heel verstandig) dat ze dan niet naar de onthaalmoeder kan, en ook dat haar ouders niet kunnen thuis blijven. Zou het kunnen dat ze ook dacht: 'Ik ben ziek, dus hoor ik hier niet meer thuis en moet ik naar opa en oma'?
Ik had echt die indruk...
Tot ik haar duidelijk zei dat we haar morgen terug naar huis zouden brengen, vertelde over al wat we samen zouden doen en ik samen met haar onze schoonzoon 'tot morgen' wuifde. Toen leek ze echt gerustgesteld en deze avond, hier dus, was dat overduidelijk.
Maar misschien extrapoleer ik wel mijn eigen gevoelens van heel lang geleden?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten