Gisteren had ik goed doorgewerkt, want ik wist dat ik vandaag geen tijd zou hebben. Toch gingen we even naar Borgloon (wilden er eigenlijk wandelen, maar de regen en de wind verhinderden dat). Roger liet er zijn horlogebatterij vervangen… En meer dan een half uur bleef de uitbaatster van de juwelierswinkel ons vertellen over diefstallen in warenhuizen in de buurt, en in haar winkel. Ik wist niet dat het in deze buurt ook zo erg was!
‘s Avonds heb ik als verpozing even zitten lezen in de nieuwe bundel “Dagvers” van Emmy Swerts. Echt aanbevolen lectuur!
En vandaag hadden we afgesproken met twee vrienden van Roger in Sint-Truiden. Ze kwamen met de trein aan iets over 12 uur en we liepen eerst naar de prachtige begijnhof kerk (die toevallig open was). Van daaruit wandelden we naar het Speelhof, en gebruikten er een eerste consumptie. De gesprekken kwamen op gang. We lachten veel en er werden (meestal leuke) herinneringen opgehaald aan onze overleden vrienden (voor een van hen betrof dat onder andere zijn partner Colette). Literatuur kwam natuurlijk ook aan bod. En er werd afgegeven op de slonzige manier waarop veel mensen tegenwoordig de taal gebruiken (een van de vrienden is een germanist).
Na een eenvoudig maar heel lekker etentje op de Markt, reden we met onze vrienden naar de brouwerij van Kerkom. Hoewel onze vrienden Sint-Truiden niet zo gezellig vonden als wij dat doen (ze zijn Leuven gewoon, dat verklaart veel), vonden ze het wel leuk in de brouwerij: we bleven er hangen en hebben er drie glazen Bink gedronken. Dat is geen licht bier (Roger en ik hadden uit voorzorg wel de lichtste versie gekozen) en dat voelde je aan de verhalen die almaar intiemer en emotioneler werden.
Het is niet de eerste keer dat ik merk dat stoere mannen even – en vaak zelfs meer - gevoelig zijn als wij vrouwen, maar telkens doet het mij plezier!
Ik vond het wel jammer dat je niet meer mag roken op café. Ik mis echt mijn vroegere sigaret bij mijn pint!
Hendrik (en met hem nog een paar andere mensen) had me gemaild dat hij mijn stukjes over “Onze Lieve Heer die geen Vlaams begrijpt” echt weet te appreciëren en dat hij vond dat ik toch verder moet schrijven aan dat boek. Ja, maar in de enkele blogs daarover die ik tot nu heb gepubliceerd, lach ik eigenlijk uitsluitend met mezelf! 
En, ik zou het je nog vergeten te vertellen, meisje: een van onze vrienden zei ons dat hij weer eens van een kennis (Leuven is klein) lovende woorden had gehoord over onze dochter als lesgeefster!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten