Vandaag heb ik eerst het poorthuis en het binnenplein geveegd (ik had vorige week het onkruid gewied). Ongeveer twee uur werk terwijl Roger bomen snoeide in de tuin, met als gevolg weer rugpijn: dat volstond voor deze dag. En het was tijd voor een wandeling.
We reden nog eens naar Borgloon, parkeerden de auto dicht bij de Aldi en wilden weer naar Kuttekoven stappen. Maar eerst gingen we een eigenaardige constructie die we in de verte zagen van dichterbij bekijken. Het bleek een “kunstwerk”.
Nu, het leek me wel een goede “vondst” (voor het kweken van groenten op een balkon bijvoorbeeld) maar om dat daarom een “kunstwerk” te noemen?
Er volgden nog “kunstwerken'”. Onder andere in Kuttekoven, het (gelukkig nog niet gebeurde) betonneren van de kerk, waar de media het zo vaak over hadden de laatste tijd.
De kerk is dus nog niet vol beton gegoten (en hopelijk gebeurt het nooit), maar toch krijgt de “kunstenaar” al een eigen affiche op de “kunstroute”? Volstaat het dan tegenwoordig om een vondst te “verkondigen” om van “kunst” te spreken? Of was de kunst van de “kunstenaar” zichzelf in het nieuws te werken? Dan is hem dan goed gelukt!
En nog een ander kunstwerk kwamen we tegen. Ik zag het eerst vanuit mijn ooghoek en dacht dat iemand daar zijn rommel had gestort. Maar die rommel was opvallend wit en ik keek er beter naar: een “kunstwerk”!
Van Kuttekoven wandelden we langs een langere weg terug naar Borgloon (en dat betekende meer dan een half uur constant klimmen). Dus stapte ik weer over op de “pas ardennais”: een niet te snelle, wel heel regelmatige en ononderbroken pas. Ik was aan het nadenken over kunst en “installaties”. En genoot van de geuren en het gezang van de vogels. En had niet door dat Roger al een poosje had halt gehouden.
‘ Jij loopt maar door en ziet niets!’, riep hij mij toe. Ik zag dat hij naar iets op de grond keek, dacht dat hij weer een kunstwerk had ontdekt, keerde op mijn stappen terug en zag wat hij bedoelde! Niet te geloven:
Het begint te opvallend te zijn: wat betekenen al die schoenen, laarzen, sloffen, enzovoort, die wij op ons pad ontmoeten?
Al bij al dus weer een intrigerende maar mooie wandeling. Maar het mooiste wat ik zag, waren de bloeiende sleedoornstruiken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten