Tweede kasteel van Widooie, en Borgloon

Vandaag hebben we dat kasteel dan toch gevonden! Maar alleen Roger is uit de auto gestapt, in de regen, om enkele foto’s te maken. Ik ben niet echt bang van de regen, maar hij had de auto zo geparkeerd dat ik bij het uitstappen diep in de modder zou zakken!

En dus wachtte ik braaf op Roger: ik wist immers dat we daar niet zouden wandelen.  Wat ik zag van het kasteel vanuit de auto leek me minder mooi dan het eerste kasteel waar we onlangs vanuit Bommershoven naartoe wandelden. En de foto’s die ik deze avond kon bekijken, gaven me gelijk (hoewel, ook in dit “huis” zou ik wel graag wonen!).

 Foto’s Roger

Omdat we daarmee geen beweging hadden gehad, trokken we nog even naar Borgloon. En we hadden geluk: daar regende het niet tijdens onze 35 minuten durende wandeling.

Wandelen in Borgloon betekent altijd een beetje klimmen en dalen. Op een zeker ogenblik kwamen we een vrouw tegen die moeizaam aan het klimmen was (wij daalden dus). Ze sprak ons aan: “Dat is nogal bergop hé! Vroeger kon ik dat gemakkelijk, maar nu met mijn (en hier volgde een woord dat ik niet begreep, niet omdat het een dialectwoord was, maar omdat de vrouw heel moeilijk articuleerde) gaat het me niet meer af!”.

Ik wist niet goed wat te antwoorden, en zei dus: “Tja, een mens wordt ouder hé!”. We praatten nog heel even (ik begreep haar bijna niet) en dan namen we afscheid van elkaar.
Maar daarna vroeg ik aan Roger of hij dat deel van de zin wel had begrepen, en ja hoor! Ze zou gezegd hebben: “Vroeger kon ik dat gemakkelijk, maar nu met mijn ziekte gaat het me niet meer af!”.

“Ik heb nog even gedacht daarop te reageren,” vervolgde  Roger, “maar dat leek me onbescheiden”.

Natuurlijk kon ik mijn vraag op dat ogenblik niet stellen aan Roger (dat zou pas onbeleefd zijn geweest in haar aanwezigheid!).

Maar nu vind ik het jammer! Als zijzelf begon over haar ziekte, had ik zeker mogen vragen over welke ziekte het ging, denk ik! Misschien was dat zelfs haar bedoeling?