“Toi et moi”

Toen ik deze avond (vlak voor het bezoek van mijn schoonbroer en schoonzus) nog enkele dichtbundels van het atelier van Roger – tja, ze liggen overal verspreid! - naar de “bibliotheek” bracht, viel ik op “Toi et moi” van Paul Geraldy. Mij geoffreerd, lang voor ik Roger leerde kennen, door Dirk Lambrechts zaliger. Een van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen. In feite een boek in poëzievorm, maar dan zo herkenbaar geschreven! Ik was het kwijt (tot voor enkele jaren wist ik het nog te vinden, maar opeens begon Roger, omdat er zoveel boeken waren bijgekomen, op eigen houtje boeken uit onze vroegere verzameling ergens anders – eender waar, zeg maar -  op de bergen, en echt, ik heb al enkele jaren gezocht naar dat boek). Geen wonder dat ik het niet terugvond; het bleek verscholen achter andere, in Vlaanderen meer bekende, poëzie.

Voor ik het legde in de doos bestemd voor de letter G, heb ik het toch nog even ingekeken. En weer ging een rilling door heel mijn lijf!

Ik heb heel veel zin om die “gedichten” – aanhalingstekens omdat ik weet dat veel hedendaagse dichters vinden dat als een “gedicht”  te “herkenbaar” is, het geen poëzie meer is – te vertalen! Zo mooi zijn ze, echt! En ze werpen tegelijk een licht op intimiteit en liefde, op hoe je kunt omgaan met het einde van een “verliefdheid” en het begin van de “sleur” in een relatie, afijn met al die zaken waarmee je te maken krijgt als koppel.

Ja, hoor, ik durf “Toi et moi” van Paul Geraldy echt aan te bevelen! Maar ik weet niet of het nog ergens tweedehands te vinden is.

”Kindjes”, jullie mogen het wel van mij lenen, maar ik moet echt zeker zijn dat ik het terugkrijg. En ik leen dat boek aan niemand anders uit: ik ben zo blij dat ik het teruggevonden heb!