Deze middag gingen we onze twee kleinkinderen afhalen bij Lutti. Elena had geen school en werd door de onthaalmoeder opgevangen deze voormiddag. En daar heeft onze grote meid duidelijk van genoten, want ze vertelde honderduit over haar verblijf! Ook was ze bezig over haar ziek zijn de vorige dag: ‘Ik was ziek op school, en dan mocht ik slapen bij juf x(een andere naam dan haar eigen juf) en daarna ging ik naar de dokter. Hij luisterde naar mijn buik en zei dat ik met heel, heel kleine slokjes moet drinken’. En ze vertelde verder dat ze is ‘Een beetje groot en een beetje klein; maar Matthias is heel klein en een baby zoals ik vroeger ben geweest, en daarvoor was ik in de buik van mama’. Ze praat opvallend goed nu: ik hoor haar proberen te zorgen voor een correcte uitspraak – wat niet altijd perfect lukt – en voor correcte zinnen!
Matthias was lustig aan het rondkruipen… En lachte ons toe toen hij ons zag. Ik hoopte dat hij ons had herkend na zo lange tijd, maar ik vergiste me. Toen ik hem oppakte, begon hij onbedaarlijk te huilen, alsof we hem zouden ontvoeren. Hij werd pas kalmer toen hij naast zijn zus in de auto zat.
“Thuis” kon ik zijn kruipen beter bewonderen. Hij doet het echt heel goed en probeert zich aan alles recht te trekken. En speelt het liefst met Elena, maar heeft niet door dat zij eigenlijk met geen spelletje bezig is, maar het speelgoed van hem probeert weg te kapen 
We hebben gespeeld, verteld, gewandeld, en gestoeid, Elena, Matthias, hun opa en ik! Maar wat waren Roger en ik moe deze avond: we worden echt oud!
Onze dochter heeft even tijd kunnen maken om de monografie in orde te brengen. Het bleek heel eenvoudig, maar het sprak niet voor zich!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten